beeld

Ik maak een beeld
voor een beeld van een vrouw

Want dat is wat we graag zien
een beeld

En als dat beeld niet blijkt te kloppen
dan maken we een nieuw

klote hormonen!!

Een paar dagen geleden wist je 't al. Je lief moeten vragen, om je tieten net iets minder stevig knedend beet te pakken, omdat ze er lekkerder uitzien, maar ook alleen zo voelen als ze voorzichtig behandeld worden. Dat zijn de dagen waarop je van die boezem geniet, zonder dat iemand hem aanraakt. Permanent een heel lichte tinteling in 't vlees en ietsje sterker in de tepels. Which is nice ...
En je wist het dus dan al, dat je jezelf een paar dagen nadien zou voelen als een platte vijg die door een nevel van tristesse omhuld wordt.

Elke keer weer denk ik:"Deze keer niet. Ik aanvaard nu al dat 't normaal is dat ik mij wat minder zal voelen en daarmee zal ik 't allemaal te snel af zijn. Ik ga er pro-actief mee om. Ik ben het voor. 't Feit dat ik geen fut zal hebben om ook maar ergens plezier aan te beleven en robotisch de dag door zal schuiven, zal zich niet herhalen van deze keer. Want als ik het nu al accepteer, kan ik mij daar niet druk om maken en ..."
Maar dat is het hem dus hé! Dát is het!!! Ik maak mij niet druk! Ik wind mij niet op en sakker niet. Ik vlieg mensen niet naar de strot omdat ze iets zeggen. 'k Heb alleen zo'n lichte Saudade in mijn lijf. Alsof ik de indruk heb dat alles somber is, maar zonder ernstig genoeg te zijn om te vrezen dat 't voor altijd zo zal blijven. En met dat die ernst er niet is, kan ik het niet hebben dat ik mij daar dan niet gewoonweg overheen kan zetten. Nu!!!

Ik dacht dus, dat 't deze keer gene waar ging zijn. Dat mijn analyse van 't probleem de oplossing zelve was. Maar 't is weer wel waar. 't Is zo ... ik voel mij zo vijg als een vijg die weet dat ze morgen alweer een dadel zou kunnen zijn, zich maar kan voelen.

Wat een cirque! Wat een klucht om te proberen daar vat op te krijgen ook ...
Pffff ...

jaar

'k Ben blij. Allez, 'blij' is misschien 't woord niet. Eerder content ...
Al mijn gefoeter en geflans hebben er voor gezorgd, dat ik niet dat soort goeie voornemens heb voor 't nieuw jaar, waarvan ik nog niet kon merken dat ze mij effectief goed doen. 'k Ben er mij voor 't eerst van bewust, dat ik op veel fronten, van mezelf gerust mag verder doen zoals ik bezig ben. Voor een woelig jaar ten huize dP spot -gelijk 2008 toch écht wel geweest is - is dat tof, heel tof.



Februari, de 17de - overlijdensdatum van mijn moeder:
'deine van hierboven' en ik besluiten na veel en laaaaang wikken en wegen, proberen, volhouden, uithouden, waarderen, ... dat 't tijd is om elkaar te laten gaan en net daardoor te tonen dat we elkaar graag zien. We blijven de beste maten en zien geen enkele reden om elk apart te gaan wonen.
Dus ... twee dagen 35 jaar en na een relatie van bijna zeven jaar
- de relatie waarvoor ik het meeste moeite deed van alle relaties die 'k ooit had;
écht moeite, want ik probeerde voor 't eerst in mijn leven om mijn noden aan te passen aan de noden van mijn partner -
weer single.
Wat leerde ik eruit? Dat ik beter niet te veel moeite kan doen. Dat ik het beter kan houden op het delen van mijn noden met iemand die dezelfde heeft. Te veel proberen om te zijn wie ik niet ben, maakt me letterlijk ziek. En dat is in de verste verte geen verwijt naar E toe, want IK heb dat willen proberen. Ik heb precies dát willen proberen, wat ik van anderen niet wil: dat ze dingen doen waar ze zelf geen boodschap aan hebben, om hun gedrag te laten aansluiten bij mijn behoeften.

April:
ik ondervind dat het voorttrekken van een groep ongemotiveerde mensen mij lukt, maar de prijs me te hoog ligt om hem te blijven betalen.

April - Augustus:
gevoelsmatig had ik al geruime tijd voor februari geen lief meer, dus stort ik mij gretig op de zoektocht naar een nieuwe liefde om te verslinden. Het zoeken en de beleving van de nieuwe contacten zijn even boeiend als vermoeiend. Ik heb geen geduld, wil meteen vinden wat ik zoek en consumeren wat ik vind. Als ik niet vind, ben ik weer weg en als ik vind, bijt ik - dat laatste tot ontsteltenis van de onvrijwillige prooi.

Eind augustus - begin september:
interne verhuis. Enkel aparte slaapkamers hebben, voldoet niet meer. Ik wil ruimte voor mezelf en E treedt me daarin meteen bij als ik voorstel om 't huis verder op te delen.
Het indelen en aankleden van mijn deel, maakt dat ik ideeën terug concreet wil en kan uitwerken. Daarmee bezig kunnen zijn, maakt dat ik droompjes die jaren in de kast zaten, kan testen op haalbaarheid en af kan stellen op reëele vereisten. Zowel het bedenken, op punt zetten als fysiek verwezenlijken van die ontwerpen doet me goed.

September:
iemand die er ooit was en nooit helemaal verdween, komt terug. Hij verbergt geen betrachtingen meer en mij komt dat goed uit.

November:
hij belt, ik zit met verdriet, hij komt naar me toe, ik vraag of hij die avond wilt blijven en hij doet dat. Er is meer aan de hand dan 'dat komt mij goed uit'. En dat komt mij goed uit.
Hij heeft veel aan mij, als ik aan hem. Hij wil 'dingen' doen, net als ik. Hij wil helpen als dat kan, zoals ik. Hij kent mij, zo goed als ik hem.
Ik wil fysiek oprechte beleving en mentaal oprechte aandacht, en ik krijg beide zonder opgeëist te worden of dat zelf te willen doen.
Ja, misschien ben ik technisch bekeken nog altijd vrijgezel, gezien ik aan niemand rekenschap hoef te geven over wat ik wanneer doe of met wie. Maar ik word te goed gesoigneerd, om op zoek te zijn.
Eind november beslis ik - na een babbel - om niet vaste contacten achterwege te laten.

Nog in november:
terug meer gaan tekenen als een soort vervolg op en/of gevolg van het herinrichten van mijn stek
Behoefte om minder 'nieuwe bekenden' te frequenteren, omdat ze een ander soort aandacht vragen dan 'oude bekenden'; een soort aandacht die ik niet lang aan één stuk kan geven.

Begin december:
het organiseren, een doordachte plek geven aan mijn persoonlijke spullen binnen een heel andere indeling dan voordien - lees: veel minder verdeeld over verschillende ruimten - werpt zijn vruchten af. Na het tekenen volgen ideeën voor driedimensionele werken, die ik net als mijn interieur-oplossingen zoveel mogelijk met gerecycleerde materialen wil maken; en dat lukt.

Eind december:
ik besef dat uitgaan niet meer mijn ding is, dat ik geniet van fysiek bezig zijn met de verwezenlijking van dingen die ik bedacht heb, dat via het internet veel contacten me goed doen en ik tegelijk naar de fysieke aanwezigheid van ontzettend weinig mensen uitkijk.



Omdat ik nu en dan zie wat het niet bij jezelf kunnen geraken met mensen aanricht, ben ik blij dat ik steeds dichter geraak. Allez, 'blij' is misschien 't woord niet. Ook weer eerder content.

stroom

zonder stroom --> andere focus, originally uploaded by dP spot.

(vrijdag 19 december 2008)

Gisteren had ik het over Low Impact Man en daarstraks at ik friet van ‘t frietkot bij kaarslicht!
Niet uit principe neen. Er is een algemene stroompanne. Al sinds een uur of half acht en nu is ‘t bij twaalven.
Leve de laptop op batterijen!! Maar ‘k kan wel niet op tinternet, want de modem werkt met elektriciteit. Nu schrijven en later op blog zetten dus.

Dat je niet veel meer kunt doen, merkt waarschijnlijk iedereen op bij zo’n defect. Maar mij valt ‘t nu opeens op hoe luidruchtig mijn stek is in normale omstandigheden. Ik vermoed dat bijna alle apparaten waarvan de stekker in blijft steken - zelfs zonder stand by te zijn - geluid maken. Van dat geluid dat je niet bewust opmerkt, waarvan je pas merkt dat ‘t er was eens het er niet meer is.
Eigenlijk is dat iets als de goede zorgen van een lief. Rare vergelijking, ok. Maar bijvoorbeeld het tikken van een klok, dat merk je wél op. Zeker als je geen klokgetik gewend bent. Dat zou ‘k dan vergelijken met een lief dat je in de watten legt, maar jou daar ook voortdurend op wijst. Tegenover goede zorgen, die willen ongemerkt verstrekt worden. En als ze er dan plots niet meer zijn, dan pas besef je dat ze er waren.
Nu vind ik dat van dat achtergrondgeluid helemaal niet erg dat ‘t er niet is. Maar ‘k zou toch graag hebben dat ‘t terugkomt. Simpelweg omdat het dan zou willen zeggen dat er terug stroom is. En dat is ergens ook weer vergelijkbaar met dat lief. Maar dan met ‘t lief zelf als achtergrondgeluid. Hoeveel zijn er zo niet, die ‘t er graag terug zouden bijpakken?

bare necessities

bare necessities, originally uploaded by dP spot.

Dé periode om ons weer op veel meer te storten.

Maar daarná dan toch een keer tot bij Low Impact Man?

Want ...

Discover The Hit Crew!

Huishoudkunde - anno 2008

Editie voor de vrouw die een huis deelt met iemand van het andere geslacht.


Les 1

Beken dat u - net als zoveel anderen - veel en veel te veel tijd doorbrengt aan uw computer. U zult zich gesteund voelen op het moment dat men zich in u herkent en wie weet dat er iemand opduikt die er wél al een oplossing voor vond.

Les 2

Koop geen toestellen, gadgets, enz die u tijd zouden besparen. De tijd die u wint, zult u toch ook aan uw computer doorbrengen. Ze zorgen er bovendien voor dat u nog minder tijd uittrekt voor uw huishoudelijke taken, waardoor u nóg meer tijd tekort komt.

Les 3

Als er iets gedaan moet worden, doet u alsof u alleen woont. De overtuiging dat uw mannelijke huisgenoot volle bak meehelpt in 't huishouden, geeft u de valse indruk dat u zelf nog amper wat hoeft te doen. Dat ontneemt u - op die talrijke momenten dat het boeltje in 't honderd loopt - bijgevolg het kostbare recht om te zagen dat 't allemaal voor uwen appel is.

Les 4

Zorg dat uw voorraad serviesgoed, bestek, kleding en al die andere onderhoudsintensieve producten zo groot of zo klein mogelijk is, naargelang de beschikbare aan het zicht onttrokken ruimte en uw tolerantie tegenover bergen achterstand.


Les 5

Sluit in tijden van hoogste nood leuke digitale tijdrovers achter een paswoord dat enkel uw huisgenoot kent en doe bij hem hetzelfde. Niet digitale tijdsponzen kunnen ... vergeten worden, wegens niet meer van toepassing.

inkijk - deel 5 - grote fan, slechte klant

Wat de reden is die erachter steekt, ik weet het niet, maar ondanks ik opruimsessies moet inlassen, ben ik gek op lege vlakken in huis. Ben ik een sloddervos die zich verschuilt achter goesting in perfectionisme? Of ben ik een perfectionist die alles laat slingeren, omdat het ultieme doel toch niet haalbaar lijkt?

Als kind dat leerde schrijven, deed ik veel en veel te lang over de rijen lettertjes. Als er bij mij thuis andere kindjes kwamen spelen, was ik telkens helemaal van mijn melk, omdat alles een vaste plaats had en ik niets overhoop gehaald wou zien.
Een jaar of vier later was er op mijn kamer nergens nog een lege dm² te vinden. Muren vol posters, plafont vol lege doosjes en de rest vol papperassen, kleren, schoenen, tassen, spullen, lege colaflesjes en brol. Maar midden in dat slagveld dagdroomde ik over minimalisme.

Deine van hierboven heeft 't enkele maanden geleden nog gezegd. Ik kan niet doseren.
Als ik verliefd ben, loop ik daarvan over. Als ik verdrietig ben, zit er in mij een krijsend jammerende vrouw zoals die uit 't Midden-Oosten, die zich verschuilt achter een zombie die niet meer praat, lacht, eet. Ben ik opgewekt, dan spring ik letterlijk gaatjes in de lucht. Als ik kwaad ben - en alleen! - adem ik snuivend. In gezelschap houd ik dat gevoel onderdrukt, omdat ik weet dat ik anders té lelijk ga doen. Als ik contact heb met anderen, is er liefst geen woord, klank of gebaar dat mij ontgaat en tracht ik mijn reactie op hen zo volledig mogelijk weer te geven. Maar tussen die perioden van intensiteit kan flink wat tijd zitten, want face to face small talk kost me ontzettend veel moeite en constant dezelfde diepgang behouden, lukt me niet zonder mezelf mentaal uit te wringen.
't Is alles of niets, 't is zo in alles en in mijn privé leven wil ik dat niet meer constant onder controle houden.

Ge zout dat misschien op 't eerste zicht niet zeggen, maar dat verklaart ook waarom ik zelfs Ikea vaak nog te duur vind. Ikea is goedkoop als je 't vergelijkt met een traditionele prijszetting. Maar in vergelijking met wat je betaalt in een kringloopwinkel of als je zelf iets maakt, is dat dan weer niet meer 't geval. En ook hier stel ik me weer extreem op. Gaan voor de laagste prijs voor dat wat je hebben wilt, wordt een sport als je er zo ver in gaat dan ik.

Als je met plezier een boek leest over hoe Ingvar Kamprad Ikea gemaakt heeft tot wat het is, dan mag je jezelf toch wel een fan noemen, denk ik.
Al jaren blader ik gefacineerd door de catalogi, de webpagina's, vul ik fictieve interieurs, loop ik voor mijn lol alle nagebootste kamertjes in de winkel door. Maar er is een keerzijde. Ikea is zelf slachtoffer geworden van de devotie die hij bij mij teweegbracht.

Na de hoeveelheid van die meubelen die ik in elkaar heb gestoken, speel je met de plannetjes die erbij horen. Je leert al doende hoe ze in elkaar steken en waarom. Bij elke "Hé dat is een goed gedacht!!" tijdens mijn bezoekjes via eender welk kanaal, bleef er wat residu hangen, zodat ik op de duur niet meer bij hen naar oplossingen ging zoeken, maar zelf dingen begon uit te dokteren. En laat dat laatste nu 't enige zijn wat op vlak van inrichting aan mijn Ikea-lol kan tippen en vaak zelfs nog leuker, geschikter én goedkoper is.
Wil ik dan een simpel hangkastje boven mijn pc-tafel, dan maak ik dat dus zelf.

• Eén plank die aan consoles hangt.
• Eén plank daarboven die op consoles steunt.
• Op beide planken een aluminium U-profiel.
• Aan de zijkant een hardboard bekleed met zwart meubelfolie.
• Vier schuifdeurtjes: één plaat uit een oude pc-case, één stuk karton bekleed met zwart meubelfolie en twee foto's op karton.

't Volgende wordt een kapstok voor hoeden, mutsen en paraplu's die aan de muur hangt.
Uitleg en foto's volgen natuurlijk.

films over 'wel en toch niet' en 'niet en toch wel'

"Dressed up like a car crash
The wheels are turning byt you're upside down"

"Red lights, grey morning
You stumble out of a hole in the ground
A vampire or a victim
It depends on who's around"


'In weiter Ferne, so nah!' - Wim Wenders. Een vervolg op 'Der Himmel über Berlin'

Met Nastassja Kinski. Eén van de mooiste vrouwen die 'k ooit zag.
Maar dat is niet de reden waarom ik hem wil zien.








'El lado oscuro del corazón' - Eliseo Subiela.

Lijkt me een film die de liefde even surrealistisch laat zien dan ze is.

Wild Schaap

Een prachtige tekst van de vzw Wild Schaap (op Facebook) deed mij nadenken over de rem die "Doe ik het wel goed?", "Doe ik het wel zoals het hoort?" voortdurend zetten op onze mogelijkheid om kinderlijk plezier te halen uit wat we doen en beleven.
Dat (ook als leek!!) kunst maken in een van commerce gescheiden vorm - wat eigenlijk niet anders kan, maar dat wordt vaak vergeten - een middel is om op te houden met enkel maar redeneren en opnieuw over te gaan tot leven, heb ik dankzij Pascale Pringels het duidelijkste kunnen voelen. De momenten dat een mens los komt van de beperkende bekommerdheid om maatschappelijke consequenties en zich enkel nog op technisch vlak verdiept in de nuancering van wat hij uitdraagt, voelen zoooo bevrijdend en geven zoooo veel voldoening dat wie ze kent zich terecht instant rijk mag noemen.
Kunst is voor mij een middel geworden om een kijk op de samenleving en de eigen beleving daarvan weer te geven, dat geen verantwoording hoeft af te leggen en is daardoor de eerlijkste vorm van communicatie, met andere woorden zonder het masker dat daarbuiten nagenoeg altijd wordt gebruikt.

vzw Wild Schaap ... 'k Weet niet of het beeld dat ik ervan heb al juist is. Hoe toegankelijk de vzw zal worden, zal vast afhankelijk zijn van welke richting de organisatie precies uit wilt. Werken met amateurs verloopt vaak anders dan met mensen die opgeleid zijn en/of bereid zijn om zich volledig te geven voor een project. Al zijn er volgens mij ook leken die de nodige inzet kunnen opbrengen om iets in elkaar te steken dat gezien mag worden. Toch kan ik aannemen dat een gebrek aan achtergrond soms hinderlijk is bij 't op poten zetten van bepaalde zaken.
'k Zou 't graag een platform zien worden voor alle schapen die willen uitzoeken en plezier hebben in hoe wild ze kunnen doen, ondanks de ketting waar ze mee vast liggen. Wie ondervindt dat 't best nog wel meevalt en de mogelijkheden nog heel wat groter zijn dan ze soms lijken, merkt de ketting niet meer en staat als los in een wei. Diegenen die dan ook nog een keer over den draad willen springen, die hebben vast iets anders nodig. ;-)

'k Ben in elk geval wreed content dat zij - oprichters van de vzw Wild Schaap - blijven doen waar ze goed in zijn. Als ze de kennis die ze hebben, willen delen met anderen die nog aan 't zoeken zijn of wat hulp kunnen gebruiken en samen willen werken met andere gezonde wildebrassen is dat goed meegenomen!!

het schijnsel van het licht in de mens

Bij momenten lijken dingen die op 't eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, binnen in mij samen te vallen.

Aurélie verbleef voor haar werk in Mumbai op het moment van de terroristische aanvallen en maakte het van heel dichtbij mee. Ondertussen is ze veilig terug thuis. Ook al ken ik haar lang niet bijzonder goed, toch is ze bijzonder voor me en ben ik blij dat ze de aanslagen heeft overleefd.
Pas nadat ik haar fotografeerde en tekenende kwam ik met beetjes te weten waarom ik haar omringd had met licht. Als je naar de tekening kijkt zonder te focussen, is het duidelijker dat er nabij haar meer geel in de tekening zit. Zonder me daar bewust van te zijn, had ik haar joie de vivre opgemerkt.

Kort voor dat ik bericht kreeg van Aurélie, las ik over Frank Lloyd Wright.

"Al zijn ontwerpen drukten zijn eerbied voor de natuur en zijn overtuigende geloof in het belang van menselijke waarden uit - ofzoals hij zelf zei: "menselijkheid". Wright stelde dat "schoonheid slechts het schijnen van het licht (ziel) van de mens" is.
Met zijn Organic Design probeerde hij de spirituele essentie van zowel de mens als de natuur te symboliseren en vast te leggen. Wright gaf niet alleen vele impulsen tot vernieuwing aan de Amerikaanse en Europese architectuur, maar ook in zijn eigen oeuvre wist hij consequent en op steeds verrassende wijze zijn ideaal - organische architectuur - te verwezenlijken. Organische architectuur is gebaseerd op de idee van eenheid in zijn en handelen: architectuur moet voortvloeien uit de 'wetten der natuur' en dus ook in vorm en materiaal niet tegenstrijdig met de natuurlijke omgeving zijn. Daarnaast moet architectuur, als product van de cultuur, deze gestalte geven, de eenheid van natuur en cultuur belichamend en de gemeenschap dienend. Ook in geschrifte heeft Wright bekendheid aan deze, wel als romantisch gekwalificeerde opvatting van functionalisme gegeven. Wright was historicist noch modernist in de eerste plaats was hij een humanist."
(http://www.kunstbus.nl/architectuur/frank+lloyd+wright.html)

Zonder het te weten, ben ik eigenlijk al heel lang fan van de mens.
'k Zou dat misschien een keer kunnen verduidelijken door een post over hoe ik doorgaans denk bij 't ontwerpen.

Als 't volgende er dan nog bij komt ...

"Er bestaat niets hogers in het menselijk bewustzijn dan het stralen van dit innerlijke licht. Wij noemen het schoonheid. Schoonheid is slechts het schijnsel van het licht in de mens - de glans van de hoge romantiek van zijn menszijn, zoals wij weten dat architectuur, kunst , filosofie en religie romantisch zijn. Ze voeden allemaal het niet te doven licht in de ziel van de mens of worden erdooor gevoed. Hij kan geen intellectuele afwegingen buiten deze inspriratie om maken. Van de wieg tot het graf hunkert zijn ware wezen naar deze realiteit, opdat zijn leven na de dood als licht in het hiernamaals verzekerd is. Zoals het zonlicht om hulpeloze voorwerpen speelt en vorm en uiterlijk ervan zichtbaar maakt, zo stroomt een vergelijkbaar licht, waarvan de zon het sympbool is, uit het geïnspireerde werk van de mensheid. Dit innerlijke licht garandeert dat de architectuur, kunst en religie van de mens één zijn - zijn symbolen. Daarom kunnen we de humaniteit zelf als licht beschouwen, dat nooit dooft. Lagere gevoelens in de mens zijn onderworpen aan het wonder van zijn eigen licht. Er is geen kostbaarder element van de onsterfelijkheid dan een dergelijke humane menselijkheid. De hemel kan alleen het symbool van dit licht der lichten zijn wanneer de hemel in deze zin tot haven wordt."
(A Testament, Frank Lloyd Wright)

dan kan ik het niet nalaten om voor mijzelf een verband te leggen tussen de levenslust van Aurélie en het licht dat Frank Lloyd Wright beschrijft.
Ik acht het best wel mogelijk dat ik de man begrijp.

'Grootmoeder' wordt weer 'Oma'

Oma, originally uploaded by dP spot.

Dat is de vrouw die probeerde om mij op te voeden.
Tot voor kort had ik bij haar een slecht gevoel. Al van sinds ik zo'n vijf jaar oud was.

Ze meent dat ze me kent, maar ik weet dat ze slechts een stuk kan zien.
Ik meen dat ik haar ken en weet vast ook nog geen honderdste van alles wat belang heeft bij zo'n bewering.

Zij is mijn dichtste familielid dat - bij mijn weten - nog in leven is. De moeder van mijn moeder.
Mijn moeder zelf is overleden.
Haar vader ook.
Mijn natuurlijke vader heb ik nooit gekend.

'Grootmoeder' is een term die ik koppel aan de kleine 30 jaar waarin we elkaar slechts duldden.
'Oma' was ze niet meer sinds voordien.
Ze hoorde dat liever, heeft ze ooit gezegd.