Je in groep verplaatsen

heeft zo zijn voordelen?
Ken je de campagne van De Lijn met de pinguins en de vuurvliegjes?

Toen ik gisteren op weg was naar de Tweiclub, kreeg ik een helder moment.
Na twee trams te vroeg aan de halte te wachten tot er al vier trams moesten gepasseerd zijn, wilden een meneer met afhaal-Aziaat in een doorzichtig zakje en ik naar een andere stramlijn stappen. Maar zie daar! 35 minuten later dan voorzien, kwam hij dan toch nog in zicht. Op de plek van mijn overstap merkte ik dat ik nog veertig minuten moest wachten op de volgende verbinding. Ik haakte af en besloot terug naar huis te tramsporen.
En toen, wachtend op de volgende tram, kwam die Aha-erlebnis:

Dat kan niet missen dat ze zo van die cartoons gebruiken om reclame te maken. Er bestaat vast geen enkel reëel argument dat bondig en krachtig genoeg is om in zo'n spot te stoppen.
"Met ons geraakt je er niet altijd.
Wil je zéker op tijd zijn, moet je minstens een half uur vroeger vertrekken dan onze planning aangeeft.
Staat er financieel belang op 't spel, dan kan je beter een betrouwbaar alternatief voorzien.
Maar een auto kost al bij al wat meer en die moet je zelf wassen en parkeren."
't Zou waarschijnlijk zo niet scoren.

Ja, ja, ja ... Als er een accident gebeurt, heeft De Lijn daar geen schuld aan en een tram kan niet even een bochtje om de wrakken heen nemen. Ik wéét dat wel. En ik ben een trouwe fan van De Lijn hoor, ik!
Maar ga je dat erbij gieten in uw campagne? Dát zou kunnen tellen om uw betoog kracht bij te zetten ze dat!

Haak kindje, haak.

Tussen mijn vingers loopt een draad.
Mijn handen zijn constant bezig, maar lijken het zelf haast niet te merken.

Er komt een ritme in, zoals de 'toedoem' in de trein
of toen ik klein was, achter in de auto, kijken naar 't voorbij glijden van de bundels straatverlichting, die samenliep met de 'toedoem' van de asfaltplaten.

Ik blijf nadenken, maar de druk wordt minder.
Uitbollen ...

Misschien zwemt er vannacht weer een hele grote, lieve, harige walvis voorbij,
die zijn bek opent als ik hem aan zijn wang krabbel.

tips voor wie wil leren crocheteren ...

met de dvd van de Veritas.

Zij die de dvd gemaakt hebben, zijn verzekers heel ervaren in het haken en zijn blijkbaar hun sukkelperiode ondertussen vergeten. Er worden namelijk een paar bijzonder belangrijke aanwijzingen over 't hoofd gezien.

Maar ik, ik weet dat nog héél goed. Alsof 't gisteren was! Terwijl het toch al van voorbije maandag geleden is dat ik er ooit mee startte.

Vandaar een paar tips.

• Kijk u net als ik onozel naar waar ze die naald precies steken en hoe ze de draad nu eigenlijk omslaan tot dat ge 't met uw ogen dicht voor u ziet. Maar probeer nog niet om het na te doen!

• Kijk – net als ik deed ná lang en veel vloeken en miljaren, omdat mijn luskes te strak, te los, te beweeglijk (lees: wegschuivend en compleet onbruikbaar of zelfs foetsie!!) waren – héél goed naar waar de madame haar vingers zet. Want 't is niet dat ge daar ongestraft uw goesting mee kunt doen!

• Neem de haakpen tussen de duim en wijsvinger van uw rechterhand. - Ja als ge linkshandig zijt, moet ge hier alles omdraaien hé. - Want ja, dat speelt toch wel een rol ja.

• De draad die van de bol komt en ge met wat chance al aan uw haaknaald vast gekregen hebt, die laat ge over de vingers van uw linkerhand lopen en tussen uw ring- en pinkvinger door, zodat ge hem met die twee vingers wat kunt vastpakken. Geloof mij, als beginner komt 't van pas dat ge dat kunt.

• En dan eens ge aan het echte geworstel begint, is 't de bedoeling dat ge met de middelvinger van uw rechterhand de lus op uw haaknaald vasthoudt terwijl ge de naald beweegt om er op spectaculaire manieren draad om te wikkelen. Als de draad errond geslagen is, verzet ge die middelvinger naar dat stuk draad. Soit, altijd uwe middelvinger van uw rechterhand op 't laatste wat ge op die haaknaald gekregen hebt.

• Als ge dan zover geraakt zijt dat ge iets door een lus hoort te halen, dán is 't de bedoeling dat ge met de duim en wijsvinger van uw linkhand de lussen waar ge door moet, vasthoudt en de blokkade met de middelvinger opheft. Als ge die niet vasthoudt, dan hebt ge voor zoals ik, dat ge er halfweg door geraakt en dat is leutig als ge graag opnieuw en opnieuw en opnieuw begint, maar 't is zonder dat ook lekker lastig genoeg in begin.
  Ge moet natuurlijk wel garen nemen dat uit veel verschillende draadjes bestaat hé, zodat ge er zo telkens één of twee van de zevendertighonderd kwijt kunt spelen en “allez, herdoes!” tegen uzelf kunt roepen.
  

• Om iets door iets anders heen te trekken, is 't ook handig om de eerste iets een beetje aan te spannen rond uw haaknaald voor ge het door de tweede en eventueel derde en vierde iets probeert te trekken. Ja, sorry. Er komen inderdaad momenten dat ge een lus door drie andere moet krijgen. Daar komt de draad-tussen-ring-en-pinkvinger-van-de-linkerhand extra van pas.

Volgende tips zijn vooral bedoeld voor mensen die zó veel naar masochisme neigen dat ze heel den hannekesnest na een uur nog niet op de grond gesmeten hebben, om er een danske op te placeren.

• Weet dat ge naar uw haakwerk zult grijpen op elk moment dat ge iets anders waar ge zo lekker door opgekasjt werd even aan de kant laat. Omdat ge in tegenstelling tot bij zoveel andere situaties hier enkel uw eigen lompe poten kunt verketteren en dat doet 't hem toch hé?

• Houdt er rekening mee dat 't een perfecte bezigheid is voor mensen die elke godsgrondigen dag uren en uren tijd over hebben. Ge zult zien, op nen ik en ne gij zijn er drie of meer uren om, kunt ge uzelven voor 't hoofd slaan bij de bedenking dat dit niet in uw schema past en u volkomen terecht afvragen of 't misschien geen tijd wordt om zo'n kap met een tiretteken aan te schaffen.

Allez ... ik ga nog wat aan 't mijn verder doen. 't Bestaat tot nu toe uit een centraal punt met vandaar uit allemaal lange, smalle friengelkes, want de Veritas madame zegt bij elke nieuwe steek “Begin met een ketting van losse.”. En 'k heb nog veel van die strengen vandoen om aan een mutske te geraken dat over mijnen dikken, dikke keikop kan!!!

tik tik tikketik ... de Tweiclub

tik tik tikketik
tik tik tikketik

Als kind nam ik een paar breinaalden van mijn oma, stak er net als zij ene onder mijn arm en liet er ene hangen.
En dan maar 'tik tik tikketik' doen ...
Elk huis heeft zo zijn geluiden. Dat geluid hoorde bij mijn thuis.

'k Heb mijn oma nooit gevraagd om me te leren breien en zij heeft het nooit voorgesteld. Zo waren wij niet. Daar zou toch maar oeverloos gekakel van gekomen zijn.

Op school kwam het nooit aan bod.
En toen een vriendin met ervaring er dan uiteindelijk werk van maakte, zette ik de steken zo vast op de naalden, dat 't na een priem of vijf meer op power training dan breien ging lijken!!
Sleurend aan elke steek hield ik het al bij al toch zo'n lap van 30 cm. vol. En dan belandde hij - dankzij ontstoken pezen in mijn polsen en er hartsgrondig genoeg van hebben – in een tas. De katten ontdekten mijn te vondeling gelegd handwerk-boorlingske en keurden het goed.
Een jaar later propte ik het gedrocht uit frustratie in de vuilbak.

En toch had ik het nog altijd niet volledig opgegeven. Ik kocht wat wol en een dvd van Veritas om het te leren. 'k Moest dat nu toch wel kunnen zekers, allez?!
De dvd zette ik in een rek bij de boeken die hetzelfde doel gemist hadden, de wol legde ik in een kast ... voor some day. En af en toe fantaseerde ik over hoe het toch wel plezant zou kunnen zijn. Want het heeft iets.
Breien wordt al zo lang gedaan, dat 't net is of het je uit de tegenwoordige tijd kan halen, terug naar waar tijd nog niet zo belangrijk was. Je zit daar maar te zitten, met dat tik tik tikketik ... en dat gaat niet voorui-ui-uit!!!!
Heel erg huiselijk ook, vind ik. Je blijft waar je zit. Tenminste ik toch, omdat ik niet in gedachten helemaal kan afdwalen zonder steken te laten vallen. Helemaal anders dan tegenwoordig al die 'klik en je bent op een andere plek in de wereld'-ervaringen.
Maar het kwam er niet van. De dvd en wol bleven ongebruikt.

Tot ik ze voorbije maandag ben gaan opdiepen! Opzetten, de rechtse en de averechtse, die wilde ik toch al terug onder de knie hebben voor mijn eerste Tweiclub.
Met de combinatie van de pauze en doorspoelknop, bekeek ik herhaaldelijk de in schokjes passerende beelden en het lukte me!! Na relatief weinig gesakker, had ik de steken geleerd. Dankzij mijn onophoudelijk “Losjeus! Niet trekkeun!!” tegen mezelf, kon ik ze zelfs zonder krachtpatserij over de naald bewegen.

'k Had de Tweiclub (op Twitter) een paar weken geleden al opgemerkt, zag toen in mijn verbeelding een flits met een vijfvoud van mijn oma en dacht:”Dat is niets voor mij! Allemaal zo madammen die tik tik tikketik zitten doen.”
En toch ging ik bij Gudrun een keer kijken wat de bedoeling precies was, wie wou meedoen en hoe dat dan wel in elkaar stak die Tweiclub. Want zo ben ik wel: doorgaans nieuwsgieriger naar, dan afkerig van iets wat ik niet ken.
Mja ... dat zag er eigenlijk helemaal geen 'die hard breiend oma-vijfvoud' uit!!
'k Had dat natuurlijk van de eerste keer kunnen checken. Maar mijn afkeer beslist soms nét dat beetje sneller dan mijn nieuwsgierigheid. Dat twitterende en/of bloggende mensen die voorstellen om nu en dan bij iemand thuis af te spreken om te handwerken, niet per se met hun naalden vergroeide exemplaren moeten zijn ... dat is een bedenking die op dat eerste moment, ergens onderweg naar mijn gezond verstand bleef steken.

Gisteren was ik dan bij Gudrun thuis. Samen met greetd, Illona, San, zofie en zomermaantje.
Haken, breien en kruisjessteek werden rap aangevuld met babbels over van alles en nog wat ... Van middeltjes tegen hardnekkige, ongenodigde, kleine springers over naar de betrouwbaarheid van de resultaten die bepaalde wetenschappelijke onderzoeksmethoden opleveren tot bij onze grotendeels gemeenschappelijke hang naar in je eentje grote meubels verhuizen.

Gelijk of 't niets was, leerde Gudrun me op twee manieren vermeerderen en afzetten. Over dat laaste moest ze me wel zeggen wat het was.

Gudrun:“Afzetten? Dat is om te stoppen.”
Ik:”Ah, maar ik ben nog nooit gestopt.”

En ja ... madams onder elkaar zijnde ... niet onbelangrijk ...
Er was gezamelijk gezorgd voor cake, taart, chocolade, koekjes, ... tegen de plotse hongertjes. En Gudrun had allerhande drankjes in huis gehaald, want (ook) van handwerken krijg je dorst! Maar vooral goesting ...

Goesting in meer van dat.