'k Ben niet in 't deurgat blijven staan toen het achter de rug was.
De sleutel heb ik in 't kommetje gelegd dat je vriendin voor me meebracht van reis.
Toen ik terug in de gang zette wat in de weg stond voor de verhuis, neuriede ik spontaan een wijsje. Het muziekje dat mijn knuffel maakte die ik kreeg toen ik een jaar of vijf was. Het Wiegelied van Brahms. Ons geheugen lijkt soms een eigen leven te leiden.
Vandaag was ze er dus al. De grote "Voor wie of voor wat?"-vraag.
Alles moet een nieuwe bestemming krijgen.
Niet enkel lege plekken in kasten en kamers. Ook handelingen en minuten. Misschien vooral minuten. De lastige minuten. De minuten die wegen door hun leegte en tot voor kort perfect gevuld konden worden met een handeling waar jij nog wat aan kon hebben.
't Lijkt wel of de automatische piloot kapot is en ik terug zelf moet vliegen, maar niet goed meer weet hoe dat ook alweer moest.
Misschien moet ik maar flink zijn om ervoor te zorgen dat je geen schuldgevoel krijgt.
Want wat gebeurd is, is wat we hadden afgesproken in februari vorig jaar. We wilden elkaar de mogelijkheid geven om terug een leven te leiden dat voldoening geeft, om terug te kunnen graag zien zoals we dat graag willen en allebei vinden dat 't goed is. Daar sta ik nog altijd achter.
't Doet alleen zo vreemd. Alleen in het huis dat we samen hadden gekozen.
Ik hou van dit huis. Ik vind het mooi. 'k Heb er altijd naar uitgekeken om in een oud herenhuis te wonen.
Maar we hadden samen gekozen wat de bestemming van de kamers zou zijn.
Die veranderde ondertussen. Maar het diende ons nog altijd alle twee.
Jij komt nu hier niet meer thuis, maar in een appartement hier ver vandaan, twee hoog, met een grote veranda, omgeven door rust.
Geen sleutel meer horen in 't sleutelgat.
En als ik hier zelf toe zal komen, zal de deur altijd op dubbel slot zitten.
Ik was het laatste beetje kleren dat hier nog van jou ligt.
'k Vond nog een koe-spons in de badkamer.
En boven op jouw kamer hangt het polshorloge van wijlen je grootvader nog aan de muur.
Ik zat daar gisteren, in 't midden op 't vast tapijt, terwijl de poezen eens overal mochten snuffelen.
Puddy maakte gretig gebruik van de zee van ruimte om achter Nono aan te zitten.
De lichtinval en de hoogte geven haar iets voornaam, die kamer.
"Zou ik hiervan nu mijn werkkamer maken?" vroeg ik me af.
'k Ging daar staan waar vroeger vroeger jouw bureaustoel stond. Vroeger, toen we hier nog allebei ons bureau hadden staan.
Daarna ging ik staan waar mijn stoel toen stond. Dat leek beter. Langs deze kant zitten de stopcontacten en heb ik zicht op de trappenhal. En ginder, de andere kant, dat was jouw plek.
Ja maatje ...
Je hebt me vaak geërgerd. Met je weifelende aanpak soms en de onbeholpen indruk die je me geregeld gaf.
Maar je moest eens weten hoe onbeholpen ik hier nu halt houd op plekken in huis waar ik vroeger zelfs geen seconde stil stond. En hoe weifelend ik kijk naar morgen. Wat zeg ik morgen? Naar zo meteen, als dit gezegd is en ik maar eens verder moet.
