beeld

Ik maak een beeld
voor een beeld van een vrouw

Want dat is wat we graag zien
een beeld

En als dat beeld niet blijkt te kloppen
dan maken we een nieuw

klote hormonen!!

Een paar dagen geleden wist je 't al. Je lief moeten vragen, om je tieten net iets minder stevig knedend beet te pakken, omdat ze er lekkerder uitzien, maar ook alleen zo voelen als ze voorzichtig behandeld worden. Dat zijn de dagen waarop je van die boezem geniet, zonder dat iemand hem aanraakt. Permanent een heel lichte tinteling in 't vlees en ietsje sterker in de tepels. Which is nice ...
En je wist het dus dan al, dat je jezelf een paar dagen nadien zou voelen als een platte vijg die door een nevel van tristesse omhuld wordt.

Elke keer weer denk ik:"Deze keer niet. Ik aanvaard nu al dat 't normaal is dat ik mij wat minder zal voelen en daarmee zal ik 't allemaal te snel af zijn. Ik ga er pro-actief mee om. Ik ben het voor. 't Feit dat ik geen fut zal hebben om ook maar ergens plezier aan te beleven en robotisch de dag door zal schuiven, zal zich niet herhalen van deze keer. Want als ik het nu al accepteer, kan ik mij daar niet druk om maken en ..."
Maar dat is het hem dus hé! Dát is het!!! Ik maak mij niet druk! Ik wind mij niet op en sakker niet. Ik vlieg mensen niet naar de strot omdat ze iets zeggen. 'k Heb alleen zo'n lichte Saudade in mijn lijf. Alsof ik de indruk heb dat alles somber is, maar zonder ernstig genoeg te zijn om te vrezen dat 't voor altijd zo zal blijven. En met dat die ernst er niet is, kan ik het niet hebben dat ik mij daar dan niet gewoonweg overheen kan zetten. Nu!!!

Ik dacht dus, dat 't deze keer gene waar ging zijn. Dat mijn analyse van 't probleem de oplossing zelve was. Maar 't is weer wel waar. 't Is zo ... ik voel mij zo vijg als een vijg die weet dat ze morgen alweer een dadel zou kunnen zijn, zich maar kan voelen.

Wat een cirque! Wat een klucht om te proberen daar vat op te krijgen ook ...
Pffff ...

jaar

'k Ben blij. Allez, 'blij' is misschien 't woord niet. Eerder content ...
Al mijn gefoeter en geflans hebben er voor gezorgd, dat ik niet dat soort goeie voornemens heb voor 't nieuw jaar, waarvan ik nog niet kon merken dat ze mij effectief goed doen. 'k Ben er mij voor 't eerst van bewust, dat ik op veel fronten, van mezelf gerust mag verder doen zoals ik bezig ben. Voor een woelig jaar ten huize dP spot -gelijk 2008 toch écht wel geweest is - is dat tof, heel tof.



Februari, de 17de - overlijdensdatum van mijn moeder:
'deine van hierboven' en ik besluiten na veel en laaaaang wikken en wegen, proberen, volhouden, uithouden, waarderen, ... dat 't tijd is om elkaar te laten gaan en net daardoor te tonen dat we elkaar graag zien. We blijven de beste maten en zien geen enkele reden om elk apart te gaan wonen.
Dus ... twee dagen 35 jaar en na een relatie van bijna zeven jaar
- de relatie waarvoor ik het meeste moeite deed van alle relaties die 'k ooit had;
écht moeite, want ik probeerde voor 't eerst in mijn leven om mijn noden aan te passen aan de noden van mijn partner -
weer single.
Wat leerde ik eruit? Dat ik beter niet te veel moeite kan doen. Dat ik het beter kan houden op het delen van mijn noden met iemand die dezelfde heeft. Te veel proberen om te zijn wie ik niet ben, maakt me letterlijk ziek. En dat is in de verste verte geen verwijt naar E toe, want IK heb dat willen proberen. Ik heb precies dát willen proberen, wat ik van anderen niet wil: dat ze dingen doen waar ze zelf geen boodschap aan hebben, om hun gedrag te laten aansluiten bij mijn behoeften.

April:
ik ondervind dat het voorttrekken van een groep ongemotiveerde mensen mij lukt, maar de prijs me te hoog ligt om hem te blijven betalen.

April - Augustus:
gevoelsmatig had ik al geruime tijd voor februari geen lief meer, dus stort ik mij gretig op de zoektocht naar een nieuwe liefde om te verslinden. Het zoeken en de beleving van de nieuwe contacten zijn even boeiend als vermoeiend. Ik heb geen geduld, wil meteen vinden wat ik zoek en consumeren wat ik vind. Als ik niet vind, ben ik weer weg en als ik vind, bijt ik - dat laatste tot ontsteltenis van de onvrijwillige prooi.

Eind augustus - begin september:
interne verhuis. Enkel aparte slaapkamers hebben, voldoet niet meer. Ik wil ruimte voor mezelf en E treedt me daarin meteen bij als ik voorstel om 't huis verder op te delen.
Het indelen en aankleden van mijn deel, maakt dat ik ideeën terug concreet wil en kan uitwerken. Daarmee bezig kunnen zijn, maakt dat ik droompjes die jaren in de kast zaten, kan testen op haalbaarheid en af kan stellen op reëele vereisten. Zowel het bedenken, op punt zetten als fysiek verwezenlijken van die ontwerpen doet me goed.

September:
iemand die er ooit was en nooit helemaal verdween, komt terug. Hij verbergt geen betrachtingen meer en mij komt dat goed uit.

November:
hij belt, ik zit met verdriet, hij komt naar me toe, ik vraag of hij die avond wilt blijven en hij doet dat. Er is meer aan de hand dan 'dat komt mij goed uit'. En dat komt mij goed uit.
Hij heeft veel aan mij, als ik aan hem. Hij wil 'dingen' doen, net als ik. Hij wil helpen als dat kan, zoals ik. Hij kent mij, zo goed als ik hem.
Ik wil fysiek oprechte beleving en mentaal oprechte aandacht, en ik krijg beide zonder opgeëist te worden of dat zelf te willen doen.
Ja, misschien ben ik technisch bekeken nog altijd vrijgezel, gezien ik aan niemand rekenschap hoef te geven over wat ik wanneer doe of met wie. Maar ik word te goed gesoigneerd, om op zoek te zijn.
Eind november beslis ik - na een babbel - om niet vaste contacten achterwege te laten.

Nog in november:
terug meer gaan tekenen als een soort vervolg op en/of gevolg van het herinrichten van mijn stek
Behoefte om minder 'nieuwe bekenden' te frequenteren, omdat ze een ander soort aandacht vragen dan 'oude bekenden'; een soort aandacht die ik niet lang aan één stuk kan geven.

Begin december:
het organiseren, een doordachte plek geven aan mijn persoonlijke spullen binnen een heel andere indeling dan voordien - lees: veel minder verdeeld over verschillende ruimten - werpt zijn vruchten af. Na het tekenen volgen ideeën voor driedimensionele werken, die ik net als mijn interieur-oplossingen zoveel mogelijk met gerecycleerde materialen wil maken; en dat lukt.

Eind december:
ik besef dat uitgaan niet meer mijn ding is, dat ik geniet van fysiek bezig zijn met de verwezenlijking van dingen die ik bedacht heb, dat via het internet veel contacten me goed doen en ik tegelijk naar de fysieke aanwezigheid van ontzettend weinig mensen uitkijk.



Omdat ik nu en dan zie wat het niet bij jezelf kunnen geraken met mensen aanricht, ben ik blij dat ik steeds dichter geraak. Allez, 'blij' is misschien 't woord niet. Ook weer eerder content.

stroom

zonder stroom --> andere focus, originally uploaded by dP spot.

(vrijdag 19 december 2008)

Gisteren had ik het over Low Impact Man en daarstraks at ik friet van ‘t frietkot bij kaarslicht!
Niet uit principe neen. Er is een algemene stroompanne. Al sinds een uur of half acht en nu is ‘t bij twaalven.
Leve de laptop op batterijen!! Maar ‘k kan wel niet op tinternet, want de modem werkt met elektriciteit. Nu schrijven en later op blog zetten dus.

Dat je niet veel meer kunt doen, merkt waarschijnlijk iedereen op bij zo’n defect. Maar mij valt ‘t nu opeens op hoe luidruchtig mijn stek is in normale omstandigheden. Ik vermoed dat bijna alle apparaten waarvan de stekker in blijft steken - zelfs zonder stand by te zijn - geluid maken. Van dat geluid dat je niet bewust opmerkt, waarvan je pas merkt dat ‘t er was eens het er niet meer is.
Eigenlijk is dat iets als de goede zorgen van een lief. Rare vergelijking, ok. Maar bijvoorbeeld het tikken van een klok, dat merk je wél op. Zeker als je geen klokgetik gewend bent. Dat zou ‘k dan vergelijken met een lief dat je in de watten legt, maar jou daar ook voortdurend op wijst. Tegenover goede zorgen, die willen ongemerkt verstrekt worden. En als ze er dan plots niet meer zijn, dan pas besef je dat ze er waren.
Nu vind ik dat van dat achtergrondgeluid helemaal niet erg dat ‘t er niet is. Maar ‘k zou toch graag hebben dat ‘t terugkomt. Simpelweg omdat het dan zou willen zeggen dat er terug stroom is. En dat is ergens ook weer vergelijkbaar met dat lief. Maar dan met ‘t lief zelf als achtergrondgeluid. Hoeveel zijn er zo niet, die ‘t er graag terug zouden bijpakken?

bare necessities

bare necessities, originally uploaded by dP spot.

Dé periode om ons weer op veel meer te storten.

Maar daarná dan toch een keer tot bij Low Impact Man?

Want ...

Discover The Hit Crew!

Huishoudkunde - anno 2008

Editie voor de vrouw die een huis deelt met iemand van het andere geslacht.


Les 1

Beken dat u - net als zoveel anderen - veel en veel te veel tijd doorbrengt aan uw computer. U zult zich gesteund voelen op het moment dat men zich in u herkent en wie weet dat er iemand opduikt die er wél al een oplossing voor vond.

Les 2

Koop geen toestellen, gadgets, enz die u tijd zouden besparen. De tijd die u wint, zult u toch ook aan uw computer doorbrengen. Ze zorgen er bovendien voor dat u nog minder tijd uittrekt voor uw huishoudelijke taken, waardoor u nóg meer tijd tekort komt.

Les 3

Als er iets gedaan moet worden, doet u alsof u alleen woont. De overtuiging dat uw mannelijke huisgenoot volle bak meehelpt in 't huishouden, geeft u de valse indruk dat u zelf nog amper wat hoeft te doen. Dat ontneemt u - op die talrijke momenten dat het boeltje in 't honderd loopt - bijgevolg het kostbare recht om te zagen dat 't allemaal voor uwen appel is.

Les 4

Zorg dat uw voorraad serviesgoed, bestek, kleding en al die andere onderhoudsintensieve producten zo groot of zo klein mogelijk is, naargelang de beschikbare aan het zicht onttrokken ruimte en uw tolerantie tegenover bergen achterstand.


Les 5

Sluit in tijden van hoogste nood leuke digitale tijdrovers achter een paswoord dat enkel uw huisgenoot kent en doe bij hem hetzelfde. Niet digitale tijdsponzen kunnen ... vergeten worden, wegens niet meer van toepassing.

inkijk - deel 5 - grote fan, slechte klant

Wat de reden is die erachter steekt, ik weet het niet, maar ondanks ik opruimsessies moet inlassen, ben ik gek op lege vlakken in huis. Ben ik een sloddervos die zich verschuilt achter goesting in perfectionisme? Of ben ik een perfectionist die alles laat slingeren, omdat het ultieme doel toch niet haalbaar lijkt?

Als kind dat leerde schrijven, deed ik veel en veel te lang over de rijen lettertjes. Als er bij mij thuis andere kindjes kwamen spelen, was ik telkens helemaal van mijn melk, omdat alles een vaste plaats had en ik niets overhoop gehaald wou zien.
Een jaar of vier later was er op mijn kamer nergens nog een lege dm² te vinden. Muren vol posters, plafont vol lege doosjes en de rest vol papperassen, kleren, schoenen, tassen, spullen, lege colaflesjes en brol. Maar midden in dat slagveld dagdroomde ik over minimalisme.

Deine van hierboven heeft 't enkele maanden geleden nog gezegd. Ik kan niet doseren.
Als ik verliefd ben, loop ik daarvan over. Als ik verdrietig ben, zit er in mij een krijsend jammerende vrouw zoals die uit 't Midden-Oosten, die zich verschuilt achter een zombie die niet meer praat, lacht, eet. Ben ik opgewekt, dan spring ik letterlijk gaatjes in de lucht. Als ik kwaad ben - en alleen! - adem ik snuivend. In gezelschap houd ik dat gevoel onderdrukt, omdat ik weet dat ik anders té lelijk ga doen. Als ik contact heb met anderen, is er liefst geen woord, klank of gebaar dat mij ontgaat en tracht ik mijn reactie op hen zo volledig mogelijk weer te geven. Maar tussen die perioden van intensiteit kan flink wat tijd zitten, want face to face small talk kost me ontzettend veel moeite en constant dezelfde diepgang behouden, lukt me niet zonder mezelf mentaal uit te wringen.
't Is alles of niets, 't is zo in alles en in mijn privé leven wil ik dat niet meer constant onder controle houden.

Ge zout dat misschien op 't eerste zicht niet zeggen, maar dat verklaart ook waarom ik zelfs Ikea vaak nog te duur vind. Ikea is goedkoop als je 't vergelijkt met een traditionele prijszetting. Maar in vergelijking met wat je betaalt in een kringloopwinkel of als je zelf iets maakt, is dat dan weer niet meer 't geval. En ook hier stel ik me weer extreem op. Gaan voor de laagste prijs voor dat wat je hebben wilt, wordt een sport als je er zo ver in gaat dan ik.

Als je met plezier een boek leest over hoe Ingvar Kamprad Ikea gemaakt heeft tot wat het is, dan mag je jezelf toch wel een fan noemen, denk ik.
Al jaren blader ik gefacineerd door de catalogi, de webpagina's, vul ik fictieve interieurs, loop ik voor mijn lol alle nagebootste kamertjes in de winkel door. Maar er is een keerzijde. Ikea is zelf slachtoffer geworden van de devotie die hij bij mij teweegbracht.

Na de hoeveelheid van die meubelen die ik in elkaar heb gestoken, speel je met de plannetjes die erbij horen. Je leert al doende hoe ze in elkaar steken en waarom. Bij elke "Hé dat is een goed gedacht!!" tijdens mijn bezoekjes via eender welk kanaal, bleef er wat residu hangen, zodat ik op de duur niet meer bij hen naar oplossingen ging zoeken, maar zelf dingen begon uit te dokteren. En laat dat laatste nu 't enige zijn wat op vlak van inrichting aan mijn Ikea-lol kan tippen en vaak zelfs nog leuker, geschikter én goedkoper is.
Wil ik dan een simpel hangkastje boven mijn pc-tafel, dan maak ik dat dus zelf.

• Eén plank die aan consoles hangt.
• Eén plank daarboven die op consoles steunt.
• Op beide planken een aluminium U-profiel.
• Aan de zijkant een hardboard bekleed met zwart meubelfolie.
• Vier schuifdeurtjes: één plaat uit een oude pc-case, één stuk karton bekleed met zwart meubelfolie en twee foto's op karton.

't Volgende wordt een kapstok voor hoeden, mutsen en paraplu's die aan de muur hangt.
Uitleg en foto's volgen natuurlijk.

films over 'wel en toch niet' en 'niet en toch wel'

"Dressed up like a car crash
The wheels are turning byt you're upside down"

"Red lights, grey morning
You stumble out of a hole in the ground
A vampire or a victim
It depends on who's around"


'In weiter Ferne, so nah!' - Wim Wenders. Een vervolg op 'Der Himmel über Berlin'

Met Nastassja Kinski. Eén van de mooiste vrouwen die 'k ooit zag.
Maar dat is niet de reden waarom ik hem wil zien.








'El lado oscuro del corazón' - Eliseo Subiela.

Lijkt me een film die de liefde even surrealistisch laat zien dan ze is.

Wild Schaap

Een prachtige tekst van de vzw Wild Schaap (op Facebook) deed mij nadenken over de rem die "Doe ik het wel goed?", "Doe ik het wel zoals het hoort?" voortdurend zetten op onze mogelijkheid om kinderlijk plezier te halen uit wat we doen en beleven.
Dat (ook als leek!!) kunst maken in een van commerce gescheiden vorm - wat eigenlijk niet anders kan, maar dat wordt vaak vergeten - een middel is om op te houden met enkel maar redeneren en opnieuw over te gaan tot leven, heb ik dankzij Pascale Pringels het duidelijkste kunnen voelen. De momenten dat een mens los komt van de beperkende bekommerdheid om maatschappelijke consequenties en zich enkel nog op technisch vlak verdiept in de nuancering van wat hij uitdraagt, voelen zoooo bevrijdend en geven zoooo veel voldoening dat wie ze kent zich terecht instant rijk mag noemen.
Kunst is voor mij een middel geworden om een kijk op de samenleving en de eigen beleving daarvan weer te geven, dat geen verantwoording hoeft af te leggen en is daardoor de eerlijkste vorm van communicatie, met andere woorden zonder het masker dat daarbuiten nagenoeg altijd wordt gebruikt.

vzw Wild Schaap ... 'k Weet niet of het beeld dat ik ervan heb al juist is. Hoe toegankelijk de vzw zal worden, zal vast afhankelijk zijn van welke richting de organisatie precies uit wilt. Werken met amateurs verloopt vaak anders dan met mensen die opgeleid zijn en/of bereid zijn om zich volledig te geven voor een project. Al zijn er volgens mij ook leken die de nodige inzet kunnen opbrengen om iets in elkaar te steken dat gezien mag worden. Toch kan ik aannemen dat een gebrek aan achtergrond soms hinderlijk is bij 't op poten zetten van bepaalde zaken.
'k Zou 't graag een platform zien worden voor alle schapen die willen uitzoeken en plezier hebben in hoe wild ze kunnen doen, ondanks de ketting waar ze mee vast liggen. Wie ondervindt dat 't best nog wel meevalt en de mogelijkheden nog heel wat groter zijn dan ze soms lijken, merkt de ketting niet meer en staat als los in een wei. Diegenen die dan ook nog een keer over den draad willen springen, die hebben vast iets anders nodig. ;-)

'k Ben in elk geval wreed content dat zij - oprichters van de vzw Wild Schaap - blijven doen waar ze goed in zijn. Als ze de kennis die ze hebben, willen delen met anderen die nog aan 't zoeken zijn of wat hulp kunnen gebruiken en samen willen werken met andere gezonde wildebrassen is dat goed meegenomen!!

het schijnsel van het licht in de mens

Bij momenten lijken dingen die op 't eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, binnen in mij samen te vallen.

Aurélie verbleef voor haar werk in Mumbai op het moment van de terroristische aanvallen en maakte het van heel dichtbij mee. Ondertussen is ze veilig terug thuis. Ook al ken ik haar lang niet bijzonder goed, toch is ze bijzonder voor me en ben ik blij dat ze de aanslagen heeft overleefd.
Pas nadat ik haar fotografeerde en tekenende kwam ik met beetjes te weten waarom ik haar omringd had met licht. Als je naar de tekening kijkt zonder te focussen, is het duidelijker dat er nabij haar meer geel in de tekening zit. Zonder me daar bewust van te zijn, had ik haar joie de vivre opgemerkt.

Kort voor dat ik bericht kreeg van Aurélie, las ik over Frank Lloyd Wright.

"Al zijn ontwerpen drukten zijn eerbied voor de natuur en zijn overtuigende geloof in het belang van menselijke waarden uit - ofzoals hij zelf zei: "menselijkheid". Wright stelde dat "schoonheid slechts het schijnen van het licht (ziel) van de mens" is.
Met zijn Organic Design probeerde hij de spirituele essentie van zowel de mens als de natuur te symboliseren en vast te leggen. Wright gaf niet alleen vele impulsen tot vernieuwing aan de Amerikaanse en Europese architectuur, maar ook in zijn eigen oeuvre wist hij consequent en op steeds verrassende wijze zijn ideaal - organische architectuur - te verwezenlijken. Organische architectuur is gebaseerd op de idee van eenheid in zijn en handelen: architectuur moet voortvloeien uit de 'wetten der natuur' en dus ook in vorm en materiaal niet tegenstrijdig met de natuurlijke omgeving zijn. Daarnaast moet architectuur, als product van de cultuur, deze gestalte geven, de eenheid van natuur en cultuur belichamend en de gemeenschap dienend. Ook in geschrifte heeft Wright bekendheid aan deze, wel als romantisch gekwalificeerde opvatting van functionalisme gegeven. Wright was historicist noch modernist in de eerste plaats was hij een humanist."
(http://www.kunstbus.nl/architectuur/frank+lloyd+wright.html)

Zonder het te weten, ben ik eigenlijk al heel lang fan van de mens.
'k Zou dat misschien een keer kunnen verduidelijken door een post over hoe ik doorgaans denk bij 't ontwerpen.

Als 't volgende er dan nog bij komt ...

"Er bestaat niets hogers in het menselijk bewustzijn dan het stralen van dit innerlijke licht. Wij noemen het schoonheid. Schoonheid is slechts het schijnsel van het licht in de mens - de glans van de hoge romantiek van zijn menszijn, zoals wij weten dat architectuur, kunst , filosofie en religie romantisch zijn. Ze voeden allemaal het niet te doven licht in de ziel van de mens of worden erdooor gevoed. Hij kan geen intellectuele afwegingen buiten deze inspriratie om maken. Van de wieg tot het graf hunkert zijn ware wezen naar deze realiteit, opdat zijn leven na de dood als licht in het hiernamaals verzekerd is. Zoals het zonlicht om hulpeloze voorwerpen speelt en vorm en uiterlijk ervan zichtbaar maakt, zo stroomt een vergelijkbaar licht, waarvan de zon het sympbool is, uit het geïnspireerde werk van de mensheid. Dit innerlijke licht garandeert dat de architectuur, kunst en religie van de mens één zijn - zijn symbolen. Daarom kunnen we de humaniteit zelf als licht beschouwen, dat nooit dooft. Lagere gevoelens in de mens zijn onderworpen aan het wonder van zijn eigen licht. Er is geen kostbaarder element van de onsterfelijkheid dan een dergelijke humane menselijkheid. De hemel kan alleen het symbool van dit licht der lichten zijn wanneer de hemel in deze zin tot haven wordt."
(A Testament, Frank Lloyd Wright)

dan kan ik het niet nalaten om voor mijzelf een verband te leggen tussen de levenslust van Aurélie en het licht dat Frank Lloyd Wright beschrijft.
Ik acht het best wel mogelijk dat ik de man begrijp.

'Grootmoeder' wordt weer 'Oma'

Oma, originally uploaded by dP spot.

Dat is de vrouw die probeerde om mij op te voeden.
Tot voor kort had ik bij haar een slecht gevoel. Al van sinds ik zo'n vijf jaar oud was.

Ze meent dat ze me kent, maar ik weet dat ze slechts een stuk kan zien.
Ik meen dat ik haar ken en weet vast ook nog geen honderdste van alles wat belang heeft bij zo'n bewering.

Zij is mijn dichtste familielid dat - bij mijn weten - nog in leven is. De moeder van mijn moeder.
Mijn moeder zelf is overleden.
Haar vader ook.
Mijn natuurlijke vader heb ik nooit gekend.

'Grootmoeder' is een term die ik koppel aan de kleine 30 jaar waarin we elkaar slechts duldden.
'Oma' was ze niet meer sinds voordien.
Ze hoorde dat liever, heeft ze ooit gezegd.

Spoorwegmaatschappij maakt autoloze vrouwen uithuizig.

De Lijn heeft Gentenaars geleerd om te vertrouwen op het openbaar vervoer. In het weekend rijden er quasi non-stop trams en bussen.

Ging ik vorige zaterdag naar het optreden van Arsenal in Mechelen. Geraakte ik met de trein niet meer terug naar Gent of ik moest rond langs Brussel Zuid en daar om half één 's nachts 37 minuten wachten. De laatste verbinding zonder toertje rond vertrok om 22u05!!!!
Oplossing: overnachting bij een vriend die ook naar 't optreden ging.


Ging ik voorbije vrijdagavond naar een toneelvoorstelling kijken in Dendermonde. Laatste rechtstreekse verbinding terug naar Gent om 23u02!!
En met de bus? Ja er is een verbinding ... Bruikbaar? Mwoehahahahaaa!!!! De laatste bus vertrok om enkele minuten na 20u!!!!!
Oplossing: overnachting bij oma die in Dendermonde woont.


Maar hey ... Ik heb de keuze. Ik MOET niet weg uit Gent.

inkijk - deel 4 - schermpje van papier

'k Wou per se een rek aan de muur afschermen met behangpapier waarop ik kan schrijven, tekenen, schilderen, foto's en gebruikte tickets plakken, ...
EN!! Het moest ook nog met zo min mogelijk middelen!! Ja, dat was de challenge. Als ik van alles en nog wat mocht kopen om dat te regelen, had ik er geen zak aan gevonden.

't Leek me logisch om te werken met stukken van ongeveer 190 cm hoog op de breedte van een rol behangpapier, die ik zou ophangen aan een gordijnrail. Maar dat was dan ook het enige wat vast stond.

Eerste poging:
Zijkanten van de rol over de volledige lengte versterkt met bamboostokken en opgehangen aan twee hoekjes van zo'n reep.
Niet goed, want papier hing bovenaan te veel door.

Tweede poging:
Zij- en bovenkanten versterkt met ijzerdraad.
Hing nog altijd te veel door.

Derde poging:
Zoom gemaakt aan onder- en bovenkant van de reep. Door die lussen per band een metalen buisje onder en boven. Bovenaan door het metalen buisje een ijzerdraad die aan de twee uiteinden wordt vastgemaakt aan de rail.
En nu is 't in orde!!
Elke lengte overlapt de linkse zodat er geen inkijk is. Maar ze kunnen elk afzonderlijk een stuk opzij geschoven worden.



De metalen buisjes had ik nog in de kelder staan. Ze waren onderdeel van een gammel schoenenrek dat ik ooit kocht.
Als er een stuk vol gekriebeld is, kan ik dat gewoon losmaken en vervangen door een blanco. Yes!!!




Omdat ik systematisch materiaal wil gebruiken, dat op 't eerste zicht niet meer kan dienen, heb ik daar zelfs een ronkende term opgeplakt: Trash Chic.
Daarbij gaat 't dan niet om 'chic' in de traditionele betekenis, maar om 't feit dat er inventief naar oplossingen wordt gezocht en zoveel mogelijk op recyclage wordt gemikt. Het idee en de uitwerking zijn chic in plaats van (enkel) het resultaat.

Eén van de volgende stukken trash die ik onder handen ga nemen, is het metalen frame van een versleten, eenvoudige ligzetel. Zo'n ding om op te zonnen, dat je dicht kunt plooien.
'k Heb al ergens een idee, maar nog niet uitgewerkt genoeg om te beschrijven.

Met de bamboostokken - een vijftal van zo'n twee meter - wil ik een lichtarmatuur maken.
De stokken zijn hol. Daardoor wil ik draad trekken en bovenaan een lampje hebben de sterkte van de lichtjes in een kerstboom of een zaklampje.
Rond de stokken kunnen dan - naar het licht toe ;-) - klimplanten groeien.
Foto's volgen wel weer.


Ja, dat is plezant om mee bezig te zijn!
En als er mensen zijn die een afgedankt voorwerp in de kelder of zolder hebben, waarvan ze zich afvragen of daar zo niets mee aan te vangen valt, u weet mij te vinden!!

Flexi Squeegee

Om met van die wegwerpdoekjes te poetsen, bestaan er al een tijd van die flexibele systemen. Een simpele vloertrekker met zo'n wendbare steel had ik nog niet gezien. Nog geen zeven euro en er zat zelfs een microvezeldweil bij!
Ziet er handig uit.

een hoofd met een deurtje

Ik ben Olga niet. En dat is goed. Goed dat ik dat na zo'n twintig jaar eindelijk lijk door te hebben.
Ik speel te graag mee, ben vast niet genoeg 'onderwerp'.
Maar moest het nu echt? Moest ik dat nu echt voor een heel groot stuk beseffen door na te denken over een verlies?!

Het is zo ... Turks Fruit zou Turks Fruit niet zijn zonder het einde. En sommige van Eric zijn fantasieën zouden hem als een eerste klas klootzak achterlaten zonder dat einde. Maar moest ik nu echt op die manier beseffen hoe alles behalve romantisch en of passioneel zoiets in de realiteit is?

Goed ... Ik verloor meer dan een vriendin.
Ik verloor ook een drang.
Ik hoef geen Eric meer.

En zo haal ik voordeel uit wat me flink door elkaar heeft geschud.
'k Neem het mezelf niet kwalijk, maar 'blij' is anders.





Tsss ... We hadden ooit afgesproken, áls we een dochter kregen, haar naar elkaar te noemen.
Dat was lastig, omdat ik dat achteraf eigenlijk niet zo graag wou.
Zou zij daar ooit nog aan teruggedacht hebben? Op momenten dat ze leeftijdsgenoten kinderen zag krijgen?


nr. 10

Kriebel kakt!!

Bij elke applicatie die je op FB gebruikt, verleen je toegang tot van alles en nog wat. Veel kan mij dat niet schelen, omdat er ten slotte toch niets op staat waarvan ik niet wil dat 't geweten is.
Met een van die (vele, vele, vele, vele, vééééle) spelletjes die daar te vinden zijn, kan je met een zelfgemaakt huisdier op bezoek bij anderen die ook zo'n virtuele tijdspons hebben. Door een vriendin van mij - die ondanks ze niet tuk is op computerspellen toch óók zo'n mormeltje heeft - eerst heel goed omschreven als 'debiel' en nu nog beter als 'toch heel verslavend voor zo'n debiel spel'. 'k Gaf toe dat ik er geen gedacht van heb WAT de makers van zulk soort brol over de werking van 't menselijk brein weten dat ik niet weet, maar ze toch IETS moesten weten.
En dan ... Dan gebeurde er plots dat:



Placeerde ze daar toch wel ineens nen drol zekers!!!

'k Dacht:"Heuh?! Hebben die gasten mijn blogbeschrijving gelezen of wat?!" Dát noem ik nog eens een klantgericht aanbod!!
Zzze marketingboyzz zijn vast niet Nederlandstalig, niet waar? Dus vergeef ik 't hen dat ze 't niet helemaal goed begrepen hebben en vermoeden dat ik kick op kaka. 't Is de geste die telt!!

cultuur met gaten

Enkel en alleen een vermeldinske dat zowel Otango als Arsenal magnifiek waren, dat staat hier op een blog gelijk de mijne niet veel te doen. Vandaar, een paar kleinigheden uit de kantlijn.

De avond van Otango.
Tijdens den entre act, met vieren buiten op de stoep.
M:"C'est toujours si triste ce qu'ils chantent."
S, A, dP:"Hmhm ..."
dP:"C'est souvent le cas avec les chansons du sud, j'ai l'impression. Comme cette musique Portugaise ... Comment ce genre s'appelle de nouveau? ... Sado? Non!!!"
M:"Fado!!"
dP:"Oui! Fado ... Sado?!! ... Bèh, c'est aussi triste ..."


De avond van Arsenal.
Nadien op café met de man die mij een slaapplaats aanbood en een hele goeie vriendin van hem. Een toffe madame die 'k nog maar pas in 't echt had leren kennen.
De toffe madame:"Morgen naar Brugge?"
dP:"Dat zal ervan afhangen hoeveel hij geslapen heeft zeker?!"
Hééél even stilte ... Waardoor 't MIJ duidelijk werd, dat 't NIET duidelijk was dat ik dat had gezegd ZONDER er erg in te hebben, dat het grotendeels aan mij zou gaan liggen als mijnheer niet veel zou slapen.
Om u maar te zeggen dat ik niet altijd iets leutig weet te vinden nadat ik een stommiteit uit mijn botten heb geslagen!!


Laatste faciliteiten gerelateerde ontdekking over mijzelven:
Als ge mij voor heel even als logé over de vloer krijgt ... Warm water, een handdoek gewassen zonder wasverzachter, bed en nen Brita* will do!!

*Vraag niet wat een 'Brita' is, want mijn gastheer zei:
"Allez?! Wie kent dat nu niet? Dat is iets gelijk ne Kodak!!"

Daar zit het.

Daar zit het., originally uploaded by dP spot.

Sociaal vet verteren.

't Is mij nu wel duidelijk. Ik vind sociaal contact fantastisch!! Facebook is een feest, waarop ik zowel mensen van toen terugzie als nieuwe mensen leer kennen. Smalltalk, wat moeilijker babbels, puur gezwets en gezwans, ... Er is allemaal plaats voor. Internet is zowel de plek waar de party plaats vindt als waar wordt afgesproken om er naartoe te gaan. Maar ...

Ik ben niet 't soort mens dat graag lang aan een stuk op zwier gaat. Deze week en de week die komt, heb ik voor mijn normaal doen en laten nog veel dingen gepland om samen met andere mensen te doen - sociale activiteiten dus. Stuk voor stuk gelegenheden waarvan ik blij ben dat ik niet alleen maar heb overwogen om er naartoe te gaan. Maar na 28 november zal 't goed geweest zijn. Dan zal ik er voor kiezen om weer even op mijnen allenen te zijn.
Geen bals, geen optredens, amper bezoek, amper zelf op bezoek, Facebook op een laag pitje, Twitter updaten zonder al te veel te reageren op anderen, ... Kortom, een herfstdutje in een internethol, om nog eens thuis te komen en misschien getekend weer te keren.

Discover Sting!

tamboerijn

tamboerijn, originally uploaded by dP spot.

't Was goed.
Ik ben drie nummers lang blijven staan.

geschifte soep en kolleblommen

Allez ... 11 november en dan weten we opeens allemaal weer hoe lelijk, spijtig, triestig, gruwelijk dat 't is?
Ik ben te laat en kan het dus maar beter laten?
De rest van 't jaar moet ik niet meer luisteren naar hoe goed en raak dat Willem Vermandere het bezingt?


"Die mensen liepen met honderden in bressen door ons straat en die kapten gulzig kommen vol soep binnen die dan nog geschift was door 't onweer!!
En ons 'X' was daar tussen geraakt hé manneken. Aan den Hoeksen Bos is ze 'r uiteindelijk maar vantussen geraakt."
Mijn grootmoeder over de krijgsgevangen die tijdens de tweede wereldoorlog gelijk runderen door de straten van Zele gedreven werden.
De blik in haar ogen toont mij persoonlijk dan meer dan de honderden beelden die elke dag op tv getoond worden.

"Ge hebt geen tijd om na te denken. 't Is 't hij of 't zijden 't gij."
"Wie dat zegt dat 'em niet benauwd was, is ne leugenaar! Ik durf dat zeggen: ik heb in mijn broek gescheten van benauwdheid!"
Wijlen mijn grootvader over de tijd dat hij als oorlogsvrijwilliger op zestienjarige leeftijd aan 't front mee vocht.
't Deed vies om een man uit één stuk zo'n dingen op die toon te horen zeggen. 'k Heb nooit geweten, wat die dingen eigenlijk voor sporen bij hem achtergelaten hebben.


Uit pure angst reed hij in Utrecht met een tank de vijandelijke linies in en zijn compagnie heeft het daar gehaald.
Achteraf werd er nog dikwijls om gelachen:"Hij heeft in zijn eentje Utrecht bevrijd!"
Want zo is dat: we lachen erom om het te verwerken, om te tonen dat we er tegen kunnen of dat we er alweer mee rond zijn.
En zo moet dat: want er zal altijd oorlog zijn. Vrees ik ...



'k Weet ook niet of hij de vertaling kende van 'In Flanders fields'. Hij noemde dat (ook) kolleblommen. En hij zag die graag. En ik ook. En ik hem ... mijn oorlogsheld die geen held was. Evenmin als al de rest.

Fucking standbeelden!!
Voor marionetten van de mensheid zijn veroveringszucht!!!
Hoe lang gaat 't nog duren voor we wat minder op beesten lijken?!

Kolleblommen zijn een schoon symbool. Die blijven enkel overeind waar ze gegroeid zijn. Pluk ze om ze ergens anders neer te poten en ze vallen slap.
Mensen zouden beter wat meer op kolleblommen lijken ...




dank aan een virtuële vriend voor de foto

stratigrafische benadering van een outfit

stratigrafische benadering van een outfit, originally uploaded by dP spot.

Zo'n voorstelling geeft een verrassend duidelijk beeld van de mate van bedekking.
Als het nog kouder wordt, zal het eerste dal - van links gezien - zeker en vast gevuld worden!

de vrijgezellen

de vrijgezellen, originally uploaded by dP spot.

mijn meiske

De dag is om en vandaag heb ik je iets meer gemist dan doorgaans. Er zijn zelfs meer dagen dat ik niet aan je denk dan andere, dan dagen als deze dus.

't Is misschien niet schoon, maar 't is vooral op de dagen dat er mij maar weinig inspireert, dat ik mij 't meeste afvraag hoe 't zou geweest zijn, had jij er wel geweest.
Ja, er zijn heel wat keren dat ik zeg dat 't al bij al waarschijnlijk een chance is. En toch ... vandaag mis ik je dus weer.

Misschien omdat ik de titel van een artikel verkeerd geïnterpreteerd had en aan het sprongetje dat mijn hart maakte, heb gemerkt dat 't me toch ergens nog altijd wel kan schelen.
Er stond in de rubriek 'kinderen':"Het is nooit te laat." Maar 't ging over 'om te starten met beweging nemen'.

Let's face it ... Alles op zijn tijd en ik zal iets anders moeten (blijven) doen, om mijzelf nuttig te vinden.

Yes, we can!

Yes, we can!, originally uploaded by dP spot.

En er zijn al direct mensen die menen te weten, dat na zoveel positiviteit alleen teleurstelling kan volgen.
Ik snap het soms toch niet goed hoor ...

Hoe ... Neen, waarom ... Neen, wat is er nu zo fout aan geloven dat wat slecht is niet per se slecht moet blijven?
Die mens zegt toch niet dat hij 't allemaal een keer rap zal oplossen? Hij geeft toch toe dat niet 't onderschatten is en dat 't enkel een kans van slagen heeft als iedereen op de kar wil blijven zitten waar ze nu opgesprongen zijn, of misschien beter gezegd, die kar wil blijven trekken? Hij heeft toch gelijk als hij naar 't verleden verwijst om te tonen dat verandering mogelijk is? Wat is mij dat nu?!!!

Beleidsmensen als Bush en entourage hadden ervoor gezorgd dat ik persoonlijk niet moest hebben van de V.S. van Amerika. Barack Obama heeft daar verandering ingebracht. En ik keur dat niet goed bij mezelf, want ik werd er jaren geleden al op gewezen dat iets meer dan(!) de helft van de bevolking van de V.S. niet voor Bush had gestemd. Maar ik kon die hekel niet van mij afzetten, omdat we er met z'n allen toch maar mooi mee opgescheept zaten.
Bij Barack Obama is dat anders. Als die mens niet effectief kan verwezenlijken wat hij voor ogen heeft, dan zal ik hem, zijn medewerkers en al wie hem daarbij wil helpen dat niet kwalijk nemen. Door hetgeen ze willen en waarvoor ze staan, hebben ze mijn respect al verdiend.

En dat er mij niemand komt zeggen dat ik een naïef wicht ben, om te geloven dat hij beter is dan de rest. Ja, hij is ook op macht uit. Ja, hij heeft ook een groot ego dat hij wil soigneren. Ja, hij zal vast niet altijd even propertjes tewerk gaan. Maar dat moet, om op zo'n positie te kunnen functioneren!! Zo is dat. Als je van jezelf geen goeie dunk hebt en zelf niet in uw capaciteiten gelooft, zelf niet uitgaat van 't gedacht dat jij een massa kunt meekrijgen en op die manier verschil kunt maken voor zo'n gigantische natie, dan begin je daar niet aan.
Voor mijn part mag hij in zijn binnenste "Yes, I can!!" roepen. Waar hij naartoe wil is goed. Goed voor hem, maar niet alleen voor hem. En dat telt voor mij. Een leider mag goed voor zichzelf zorgen, als hij dat maar doet op een manier waardoor zoveel mogelijk anderen kunnen meegenieten. En dat doet hij.

Was pessimisme beter geweest? Was dat dé goede houding geweest om de bergen moeilijkheden die er altijd zijn aan te pakken? Moest hij mensen intomen als ze ervan uitgingen dat 't inderdaad ook anders kan, om toch maar niet op een sokkel terecht te komen waar hij dan eventueel vanaf zou kunnen tuimelen? Neen! En chapeau dat hij op die sokkel wil gaan staan. Want als mensen mij zegden, dat ze eigenlijk een beetje vreesden dat hij zou uit de weg geruimd worden, dan vond ik dat niet eens absurd. En hij, de nieuwe president - Yes!! - is zich daar ook bewust van.
Maar zelfs dat zie ik dan als een bewijs dat zijn kracht niet onderschat moet worden. Als hij diegenen die niet aan zijn kant staan ergens bang maakt, dan zie ik dat als teken dat zij effectief iets hebben om bang voor te zijn.

Neent jong!! Zijt er gerust in ... 't Liedje van de cynici, van de fatalisten, van de principiële dwarsliggers is ginder uit!!! De tijd dat de Amerikanen hun angst werd bespeeld is gepasseerd. Nu wordt hun bereidheid aangesproken, om te vechten voor wat tegen 't zot zijn is. En als je kijkt naar wat voor onmogelijke opdrachten ze in 't verleden al aanvaard hebben, dan zie 'k het hen nog klaarspelen ook.
Yes, we can? 't Zal wel zijn!! Omdat ze verdomme zot genoeg zijn om het op zijn minst te willen proberen. In tegenstelling tot de kakkers hier die dan in een nabeschouwing komen zeggen dat ... Ach!! Fuck them!! Voor 't eerst in heel lang, ben ik blij dat ik 't Amerikaans vlaggetje dat E en ik van vrienden uit Vegas cadeau kregen toch in een bui van kwaadheid niet had weggegooid.

Een link met de volledige overwinningsspeech waarbij je de tekst kunt volgen.

vogelkes zonder kop

Ik zit wel eens in een omgeving die lacht en lolt met mijn onnozelteiten. En dat gaat mij dan goed af. Tot opeens dat "HELP!!!"-gevoel mij even overvalt omdat ik altijd bang ben als ik wat te lang met oppervlakkigheden bezig ben, ondertussen 'de belangrijke' zaken te zullen missen. Dom!! Want ik voel me goed als ik lach.
Is het nog altijd de zegswijze die ik als kind naar mijn hoofd geslingerd kreeg, die me achtervolgd?

"Vogelkes die van 's morgens vroeg zingen, worden overdag door de katten gepakt!"

Allez!!! Wat voor iets is dat nu om een kind als 'boodschap' mee te geven?!!! Dat kan mij zo kwaad maken!! DIE dingen die 't me nu lastig maken om onbevreesd te genieten van de leute die er zomaar kan zijn. Alsof ik nog altijd onder 't juk loop, dat 't niet ongestrafd kan blijven.
Ik denk dat ik van geluk mag spreken dat ik over dat beetje inzicht in de mens zijn denken en doen beschik. Anders was genieten er helemaal niet bij. Van niets niet. Want al wat leuk was, werd voor slecht afgedaan. En 't werd buiten enige context geplaatst. Er werd niet verteld dat dit op dit of dat moment niet verstandig was. Neen, gewoon: slecht! zonder meer ...
Of misschien ben ik slachtoffer van mijn vaardigheid in het denken. Misschien zou 'k moest ik niet zo kunnen denken, daar allemaal totaal niet bij stilstaan en zou 't van mij afglijden omdat 't geen vat zou krijgen.

We zitten op een tak.

Als ik die - zoals ze bij Wiki zeggen - pijnlijk echte personages bij In De Gloria terugzie, vermoed ik dat er vast ook een laag van de bevolking meewarig naar mij kijkt.
Dus bedenk ik wijs:
Er is bijna altijd nog een tak boven die waarop we zelf zitten. En ook daarop zitten vogeltjes ...

Mareike Auer - Natural Wonder 1

naturalwonder1_on.jpg (JPEG-afbeelding, 500x500 pixels) - Geschaald (97%)

dank aan melancholia voor de tip

Voetpadbabbels

Hier in Gent staan de Noord-Afrikaanse mannen 's avonds op 't voetpad met elkaar te praten. Niet heel even zoals wij autochtone Belgen dat zouden doen. Neen, ze zijn daar in gesprek als ik vertrek en als ik drie kwartier later terugkom zijn ze dat nog steeds.
Een verschil in cultuur? 't Is toch zo dat ons mannen als ze iemand tegenkomen het doorgaans niet langer trekken als:"Hoe is 't?", "En met de kinderen alles goed?", om zich dan haastig uit de voeten te maken of in 't beste geval af te spreken om 'een keer af te spreken, om een keer iets te doen tezamen'?
Wel ... Ik denk dat we 't veel te ver gaan zoeken. Volgens mij is 't verschil veel minder groot dan we zo direct zouden zeggen.
In de zomer, ja. Maar nu dat 't koud wordt, doen ze dat nog. Daar moet toch een simpele maar dwingende reden voor zijn?
Kijk ...

Wie kiest de meubels? Gelijk waar. Bij ons, bij Noord-Afrikanen, maakt niet uit.
Juist! De vrouw ...
En al een keer goed gekeken naar de meubels die verkocht worden in winkels die druk door Noord-Afrikanen bezocht worden?
Voilá ...
Dat kan niet missen hé, dat die mannen op straat blijven staan?! Zout gij uwe maat aandoen, wat dat ge zelf niet kunt verdragen?
Ik ben er zeker van! Die mannen vinden dat écht niet schoon, die eetkamers en salons en kaders en beelden en toestanden van bij hun thuis.
Al een keer gekeken naar de meubels in zo'n typisch stamcafé van Noord-Afrikanen?
Voilá ...
Dat zijn de extremisten qua meubelsmaak die dat inrichten. De anti-vrouwen-meubelsmaak-groepering ...
Dus ... die mannen die buiten staan, dat zijn gematigden. Die kiezen de gulden middenweg ... van 't voetpad.

De laatste dans @ Boombal Gent.

De laatste dans - Boombal Gent 31/10/08 from Herman Horsten on Vimeo.

De mazurka is een romantische koppeldans. Wondermooi zowel om naar te luisteren als om op te dansen. Maar niet eenvoudig in begin. Eens dat je die dans echter kent en je kunt laten meevoeren op de muziek is hij zaaaaalig!!!

't Laatste nummer dat de muzikanten op 't Boombal in De Centrale voorbije vrijdag brachten was zo'n mazurka en een meneer met wie ik eerder die avond al danste, kwam mij halen. Op betrekkelijk voorzichtige afstand begonnen en terwijl de dans vorderde, ons laten meevoeren: ogen sluiten, kin lichtjes tegen zijn schouder laten rusten, meneer die de zijkant van zijn hoofd het mijne laat raken, eerst nog af en toe heel lichtjes botsend door de remming om contact te maken en dan het afgeven van de terughoudendheid en het contact toestaan en instand houden zonder druk te voelen, de handen die de ene kant omhoog gehouden worden, laten zakken waarna hij nu en dan heel even zacht mijn hand kneedde.
Ik hield mijn ogen gesloten en had op de duur geen flauw benul meer of er nu nog veel of weinig volk om ons heen aan 't dansen was of niet en was daar ook niet langer dan enkele seconden mee begaan - net de tijd om mij te realiseren dat ik meegegaan was ...
Na de dans straalde die meneer dolgelukkig en pakte me vol appreciatie om die mooie dans heel even stevig vast.
Dát is zo mooi! Zo heel, heel even uit de vaart kunnen stappen die je leven met je neemt en stoppen met je dingen afvragen en gewoon helemaal opgaan in zoiets prachtig dat twee mensen met elkaar delen.

We praatten nog even met vieren over de verschillende folk bals en namen content afscheid.


Voor wie graag andere filmpjes of wat uitleg over mazurka wil:
pagina over mazurka op danswiki
met dank aan Eva voor de tip

Een geestelijke en een kunstenaar, dat botst.

De geestelijke mag geen aardse liefde kennen, omdat niets, niets, niets hem harder afleidt op weg naar 't topje.

Maar de artistiekeling mag zich in die poel van emoties storten en de beleving met lijf en leden op gelijk wel medium kletsen.

Drie hoeraatjes voor de kunst!
Drie maal tien hoeraatjes voor 't feit dat niet-consumeerbaarheid zo vaak een pluspunt lijkt!!!

Ze zitten alle twee in 't zelfde bootje
maar varen over een bol van elkaar weg
net zo ver, tot ze elkaar weer tegenkomen
en elkaar niet hoeven zeggen
dat er geen topje is
maar wel het zoeken.

zaaien

WHAT'S NEXT, USA-chan?, by kozyndan, originally uploaded by Endless Forms Most Beautiful.

Iemand liet bij deze set een opmerking en ik onthoud:

Teaching is like planting a seed in someones brain.

'k Heb misschien geen pluimen, maar 'k kan wel 'tok' zeggen!!

'k Weet wat hij fijn vindt en waar hij bang voor is.
'k Weet dat hij schoon is, in alle betekenissen van 't woord.
'k Weet dat hij past als een op maat gemaakte warme jas.

En ik weet godverdomme ook, dat ik een kakelend, happy kieken ben!!

Lach u maar een kriekentaart met mijn blijdschap, fucking slimme misantropen en normale mensen al tegaar!!
Want ik weet niet wat zijn vader doet en 't kan mij geen rot, stinkend ei schelen!!

Fijne seks met oprechte, doch voornamelijk vleeslijke liefde?
Dat kan ik nu wel dik op mijnen buik schrijven, want het klopt niet meer.
Het zou me leugenachtig en bedrieglijk maken.

Godverdommen hé!! Goddelijk en even ver en dichtbij als God zelve ...
Elk geloof in iets wat niet aantoonbaar is, is even absurd.

Maar hey ... Ik heb beslist dat ik 'een lief' heb ...
Helemaal zelf beslist.
Want hij is zo fantastisch dat ik niet wil weten wie de jas uiteindelijk zou krijgen.
't Leven is aan de rappe, wordt beweerd en ik wil 't niet zien dat iemand anders nét voor mij aan tafel schuift en ik mag kijken hoe zij haar benijde poten steekt aan wat ik met twee handen in de pot graaiend zou degusteren.
Dus zeg ik, zonder dat hij 't hoort:"Gij zijt mijn lief!"
En dat is 't beste wat een mens kan doen, als hij geen wrat op zijn kin en een kromme neus nodig heeft, om Halloween te vieren!!

't Is niet echt, ok.
Maar da's niet erg, want ik ben ook niet echt.
Zo ben ik op mijn best.
Blijkbaar ...

watervogel

klikken op de foto om te vergroten

(natuurlijke) habitat: de Gentse binnenwateren (en omgeving waarschijnlijk)
grootte: groter dan een wilde eend en veeeeel groter dan de andere witte meeuwen die we hier met hele horden zien.
voeding: een half Frans brood in één keer!!! Ok, doorweekt ... Maar toch!

Iemand enig idee van de soort?
Ik gok op de vrouwelijke of jonge Engelse kleine mantelmeeuw (Larus fuscus graellsii).

Luister.

Er zijn zoveel verschillende genres die 'k graag hoor, dat ik mijn smaak op muzikaal terrein zelf niet weet te omschrijven. Best mogelijk dat ik er 'eclectisch' op zou mogen plakken. Maar wat zegt dat?
Eén ding is zeker: er moet mij altijd iets écht aanspreken.

Via Facebook kwam ik terug in contact met een vriendin die 'k sinds de middelbare school uit 't oog verloren was. En zij heeft een smaak! Een smaak!! Man, man, man ... Ook uiteenlopend en vooral ook roerend. Ja, 'k weet niet hoe 'k het anders moet uitleggen. Behalve misschien, dat ze ontzettend vaak let op de teksten en indien het daar niet om gaat, de feel, sfeer, energie, drive doorslaggevend zijn.
'k Heb omwille van dat 'ja!! inderdaad!!'-gevoel een playlist aangemaakt op Last.fm met haar naam als titel. Daarin steek ik alle tracks die zij opmerkelijk vindt.
En nu zal 't hier dus geregeld zijn van:"Erlend, hebde gij daar ne cd van?"

Nu is 't niet altijd evident om de draad weer op te pikken met vrienden die je al lang niet meer hebt gehoord of gezien. Maar als iemand me op zo'n gelijkaardige manier als ikzelf met muziek lijkt om te gaan, dan krijg ik de indruk dat 't gelijk niets zou lopen.

Kak 's not all there is!!

Er zijn van die dingen die ik wil die zo - haast schaamtelijk - clichématig zijn, dat een über-commercieel nummer als dat van Chicane hieronder gewoonweg 't meest gepast is.

Ken je dat? Dat je weet, maar al te goed weet, dat 't toch altijd veel meer van een moddergevecht heeft en die bak toch gevuld ziet worden met geparfumeerde bloesemblaadjes?!
Dat je ergens begon te vermoeden dat de kak die je vond, de kak was die je zocht en uw neus toch zachtere luchtjes opspoort?
Dat je zo ineens goesting hebt om te zeggen 'in your face' tegen al die misantropen die u elke dag weer op rechtstreekse of onrechtstreekse manier proberen overtuigen van:"kak is all there is!", "if awakened, in darkness you will roam ..."

De moeder van den bakker, de kassierster van den Delhaize en die van den Aldi evengoed, zij die de schoonste woorden zoeken om de lelijkste dingen te zeggen en uw meetje en peetje, ... 't Wil niet zeggen omdat ze 't niet weten, dat 't ze 't niet zoeken ...

So ...

"Don't give up, you know it's true
Gotta do what you wanna do
Don't give it up, you don't have to
Gotta do what you wanna do"

Discover Chicane!

het woord

er is een woord 'aarbei'
en een ander 'bruine suiker'
dan nog eentje 'bordje'
en nog een ander 'met'

er is een woord 'geitenkaasje'
en eentje 'appeltjes'
nog een ander 'gecarmeliseerd'
en één is 'honing'
en dan nog één 'slaatje'

maar ééntje, slechts één woordje is 'slagroom'

Emily Strange ziet rood, groen en blauw.

Moh! Allez?! Emily the Strange is seein' red - and green, and blue
'k Heb met dat kind nog meer overeenkomsten dan ik dacht! :-))

Neen, serieus ... Emily Strange staat niet bekend om haar vrolijkheid. En toch gebruikt de commerce net dat hersenspinsel om bijzonder kleurige producten te verkopen. Vreemd ... Op 't eerste gezicht tenminste. Want als ik er heel even langer bij stilsta, bedenk ik dat niemand helemaal 't één of helemaal 't ander is.

Ik als doorgaans goedgemutst, opgewekt, dynamisch schepseltje heb onlangs en met plezier via 'Dead Can Dance Radio' op last.fm 'ethereal', 'dark ambient' en 'darkwave' ontdekt. 't Was me niet volkomen onbekend, maar toch ...
Toen ik dat aan iemand vertelde, zei die meteen:"Oh ja! Let's have a party!' en gebaarde een strop die hij rond zijn nek deed en omhoog dichttrok.
Maar ik word daar niet neerslachtig van. Het neemt me hoogstens mee in nogal mystieke fantasieën over gekleed in een enkellange rok, in het donker een natuurlijke waterplas ingaan, steeds dieper, zwemmen, onderweg de rok achterlaten en aan de overkant van de plas, bevrijd het water uitkomen. Niets triestig. 't Laat me gewoon even afdwalen naar 'elders'.

Wat zo'n fantasie voor mij betekent, dat heeft belang voor mij.
Wat wie dit leest er zelf van maakt, is voor hem of haar waarschijnlijk interessanter.

arbeidsvreugde

a fun job, originally uploaded by dP spot.

Als een vrouw met zo'n tas naar haar werk trekt, dan zit ze - denk ik - plezierig in haar vel.

'Spijkerhard' zonder Geert!

Even laten weten dat Geert Willems de eerstvolgende voorstelling 'Spijkerhard' niet mee doet.
Goed dat chaos part of the game is! :-))

cyberkak beu!!

Naar aanleiding van de zoveelste junkmail een standaardantwoordje opgesteld:

"baat het niet dan schaadt het niet"?

en al de fucking tijd die daarmee verspild wordt?!

't zoveelste prutverhaal dat 'k verticaal mocht klasseren!!!

dan steek ik mijn tijd liever in cybergelummel waar ik zelf wat aan heb - Facebook, Twitter

dit is een standaardantwoord dat ik ook geef op de minstens vijftien andere kutmails als deze die 'k elke dag krijg

't is dus niets persoonlijk en zal dat ook niet worden als je me vanaf NU dat soort brol bespaart!!


want als ge 't vriendelijk vraagt, wordt er toch geen rekening mee gehouden ...

het gaat hier niet om spam van iemand die door willekeurige e-mailadressen uit te proberen bij mij terechtkwam, maar om mails van mensen die mij kennen

Buiten fluistert en mompelt in het donker.

HPIM3814, originally uploaded by dP spot.

's Nachts buiten lopen, dat heeft iets. 't Lijkt net of de omgeving me meer 'met rust' laat. Alsof ik minder zaken tegelijkertijd door mijn strot geduwd krijgt en daardoor meer of intenser kan genieten van wat er om me heen te bespeuren valt.
Voor mij op zulke momenten geen muziek, geen parfum, geen schoenen waarmee ik mezelf duidelijk hoor stappen.
Terwijl ik dichterbij alles wat minder vluchtig is kom te staan, wordt ook duidelijk hoe ver ik daarvan verwijderd geraakt ben als moderne mens.

In een aantal van de foto's in deze set heb ik proberen weergeven hoe 't voelt om je door de omgeving opgenomen te voelen. In de andere probeerde ik vast te leggen hoe bevreemdend het is, om vast te stellen dat 'de natuur' op zich mijn thuis niet meer is.

Roddelen over gekke, grote broer is vals.

two-wheeler - two windows 1, originally uploaded by dP spot.

Dát is zo'n uitstalraam waarbij ik graag mijn batterijtjes oplaad met tintelende straaltjes kleur. Gewoon het weten dat zo'n rijke schakkering ontzettend voedend is voor de ziel, doet al goed.

De invloed van kleur is niet zo'n hocus-pocus-zweverige materie als ze op het eerste gezicht lijkt.
Even een kort stukje van de Wiki gehaald:
"Kleur is een eigenschap van licht die wordt bepaald door de samenstelling van de verschillende golflengtes waaruit dat licht bestaat. Mensen nemen licht waar wanneer elektromagnetische straling met een golflengte tussen 750 en 400 nanometer het oog bereikt. De samenstelling van golflengtes wordt het spectrum genoemd.

De kleur van een oppervlak wordt bepaald door het deel van het licht dat door dat oppervlak wordt weerkaatst."

En licht is energie.

En energie heeft invloed op hoe een mens zich voelt.

Als je bij een vuurtje zit, neem je dat gemakkelijk waar. Maar van bijvoorbeeld een oranje of rode muur straalt ook letterlijk meer energie af dan van een grijze. Ook al is dat niet zo onmiddellijk met een gewaarwording vast te stellen. Want oranje en rood hebben een hogere golflengte en weerkaatsen dus meer energie.

Dat is toch niet moeilijk om te verstaan?!

En toch heb ik de grootste moeite om nog maar uitgelegd te krijgen, dat bijvoorbeeld een rood kussen niet rood meer is als 't licht uit is. Daarmee wil ik niet zeggen, dat het plots blauw zou kunnen zijn als 't zelfde licht weer aan gaat. Maar het is nu eenmaal zo, dat 'kleur' of de waarneming en invloed ervan - en waarover gaat het anders? - niet meer bestaat op 't moment dat er geen licht meer is.

Omdat kleuren toch echt wel hun werking hebben, probeer ik in huis de vaste elementen in een neutrale, niet energieke kleur te houden. Zo kan ik de aankleding doen met die kleuren die ik in die periode of zelfs op dat moment het meeste meen nodig te hebben.
Soms voel ik me wat opgejaagd of wil ik kalmte en andere keren kijk ik uit naar leven in de brouwerij. Afhankelijk daarvan wil ik mijn keuze kunnen maken.

Wat doet kleur met u en op basis waarvan maakt(e) u uw keuze?

De liefde van de man ...

men and women, originally uploaded by dP spot.

gaat door ...

Google Calendar béétje te laat ...

.



.

Hoe ver zou ze gaan?

l'ensemble, originally uploaded by dP spot.

Als ik mensen op straat zie lopen, vraag ik me heel af en toe wel eens af naar waar ze onderweg zijn.

Eergisteren kwam ik bijvoorbeeld één en dezelfde persoon wel vier keer tegen in een paar uur tijd!! Uiteindelijk is hij mijn deur voorbijgegaan, terwijl ik zo'n vijftig meter achter hem liep.

Maar de madame van de foto ... Zou die ook een portemonnee en zo hebben in een roestbruine kleur? Of crème zoals haar tas? Zouden haar nagels roodbruin gelakt zijn? ... Aan vingers én tenen?
Da's toch een logische bedenking die ik daardoor krijg?

Lorelei

.
Ik maak mij een Lorelei
Zet haar aan mijn kust
Ik vaar er voorbij
Spring uit mijnen boot
Zwem er naartoe
Boenk! met mijne kop tegen mijn rots

Dan weet ik toch tenminste da 'k nog ne kop heb!
.

de botsen met de builen

safety first, originally uploaded by dP spot.

Als ik zo'n nadarafsluiting zie en daarachter een klein bootje, zet mij dat - zoals zoveel dingen - even aan tot nadenken.

De financiële crisis toont dat heel veel mensen hun centen steken in iets waarbij ze volledig moeten vertrouwen op het oordeel van anderen. En ze doen dat. En ondanks er nu moeilijkheden zijn, is dat op zich een goeie zaak.

Maar waarom zijn er zo weinig die anderen hun gevoelens toevertrouwen? Zelfs als er een verlies is, kom je er toch ergens rijker uit? Ok, er zijn vast situaties waarbij de nadelen de voordelen overtreffen. Maar dat gebeurt lang niet zo vaak als velen onder ons willen beweren.
Het verdriet dat we kunnen voelen als we iemand toelaten ons te raken, is een van de zwaardere mentale pijnen. Maar waarom zijn er zo weinig mensen die zeggen:"Dat risico neem ik er graag bij!" en zich deels door die aanvaarding al een pak weerbaarder maken?

Zijn mensen bang, omdat ze ongeoefend zijn, geen tijd krijgen, zoeken, nemen om die skill te ontwikkelen?
Is het een behoefte die eenvoudigweg door weinigen bij zichzelf wordt herkend?

Ook al steek ikzelf geregeld een hoog 'hihi-haha'-gehalte in dit blog en in de reacties die ik bij anderen achterlaat, toch wil ik evengoed af en toe mijn clownsneus afzetten en zeggen dat ik heel blij ben als ik stukken lees zoals 'Hoe dikwijls' - een tekst van Herman Van Veen - bij Gewebkijk en 'Druk' - de meest recente post van Likmevestje. Want dat zijn dan toch alvast twee mensen die zich dit soort vragen ook wel eens luidop stellen, daarmee toch een hand uitsteken en voor zichzelf misschien - of zelfs waarschijnlijk - bereid zijn, om de botsen met de builen te nemen.

En neen, iedereen moet volgens mij niet overal gaan rondstrooien wat hij waarbij voelt. Ik weet, niet iedereen wil dezelfde mate van openheid. Maar 't besef dat het tonen van emoties - in ons privéleven - ons niet per definitie zwakker maakt, komt wel iedereen van pas.

Tot zover mijn pleidooi voor 't wegwerken van de afstand tussen uzelf en ... uzelf!

bush hopping

bush hopping, originally uploaded by dP spot.

minder statisch

positive integration - fitting in, originally uploaded by dP spot.

trage blogs

.
Trage blogs vragen tijd, zowel om gelezen te worden als om de werking ervan te laten inzinken.
De auteur legt 'zijn realiteit' uit.

Een traag blog spreekt mij persoonlijk het meeste aan als ik enigszins weet wie erachter zit. Een stuk schrijven is een andere vorm van communicatie als een babbel. Een gesprek met de auteur lijkt voor mij nodig om een aansluiting te voelen tussen zijn stukken en de minder doordachte woorden daarnaast. Kan ik die niet in het verlengde van elkaar plaatsen, dan verlies ik mijn 'geloof'.

Ik wil geen ellenlange waslijst 'blogs die ik volg' maken, omdat ik zou liegen als ik zou beweren dat ik ze allemaal in de gaten houd.
Toch voeg ik er een toe:
'Likmevestje' Omdat 't schoon is om mee te mogen kijken met iemand die zijn draai vindt zonder daarvoor weg te hoeven lopen.


Buiten het tempo is er nog een reden waarom ik hem opneem.
Over 'Likmevestje' zegt Van Dale: een zaak, een persoon van ~ van niets
De auteur relativeert zichzelf dus heel sterk en op zo'n manier dat het een negatief zelfbeeld kan doen vermoeden. Terwijl dat niet in die zin bedoelt is.
De schrijver lijkt me iemand die eenvoudigweg aanvaardt en draagt wat er is. Misschien door het geloof in mogelijkheden. Zie onder meer 'verhelderende nachten'.
.
.

Spiderman was having me for dinner last night!!

.
Zo vreemd gedroomd alweer ...

Er was een heel grote, dikke zwarte spin die vanachter een deurstijl, dicht bij de grond naar mij zat te kijken. Ze - louter taalkundig dan, want ik heb 't gevoel dat 't een mannetje was - kwam vrij rustig naar me toe gelopen. Ik leek te weten dat hij - ja vanaf nu dus 'hij' - kwam om me te bijten en ik toch wilde ik gelijk niet weglopen. 't Was alsof 't iets was wat ik er moest 'voor over hebben'.
Dus kwam meneertje dichter en dichter, sprong op mijn been en beet mij. Ik bleef daar allemaal heel rustig bij en liet hem met slechts minieme ongerustheid begaan. Dan pakte ik hem vast, mijn handpalm op zijn rug en mijn vingers tussen zijn poten. - Zoals je een schaaldier vastpakt waarschijnlijk. - 'k Wilde hem in een grote, glazen bokaal zetten, om hem in alle rust goed te kunnen bekijken. Ik moest opletten dat ik zijn poten niet beschadigde terwijl ik hem door de ingang van de bokaal bracht. En toen kwam het vreemdste stuk.
Vanaf 't moment dat hij in die bokaal zat, was hij plots veel en veel kleiner!!!


Droomsymboliek zegt over spinnen onder andere 't volgende. Ik heb daar zo mijn eigen verklaring voor, maar ben vooral nieuwsgierig naar die van anderen. ;-)

'k Had natuurlijk Lullaby van The Cure hier kunnen posten. Maar op dit eigenste moment luister ik (via last.fm) naar dat nummer hieronder en dat past ergens eigenlijk beter.
En ja ... de clip is ... heuhmm ... in de typische eighties style hé ...

Sydney Youngblood - Sit and wait


.

Sleeper in Metropolis

.


Sleeper in Metropolis, originally uploaded by suspiciousminds.

Onderschrift bij de foto:

As a sleeper in metropolis
You are insignificance
Dreams become entangled in the system

Environment moves over the sleeper
Conditioned air
Conditions sedated breathing
The sensation of viscose
sheets on naked flesh
Soft and warm
But lonesome in the
blackened ocean of night

Achter de link 'night' zit
Anne Clark - Sleeper in Metropolis



Dát is verschillende disciplines samenbrengen!!

.

Hebben muggen een buitenboordmotortje?

.
Zo eentje gelijk aan een zweefvliegtuig? Eentje dat ze aan en uit kunnen zetten naargelang de omstandigheden?
Hoe komt het anders dat zo'n beest lawaai maakt TOT op 't moment dat je er naar klopt?!
Neerstorten doet 't niet hé? Want even later komt 't met 't zelfde gezoem weer rond uw oren vliegen.
En als die kunnen vliegen ZONDER dat ge-zzzzzzzzzz-zzzzzz-zzzzzz, waarom doen die dat dan toch?! Is dat zo gelijk die gasten met hun opgefokte brommertjes? 't Is niet om aan te zien, 't gaat niet vooruit, maar 't is wel lekker irritant lawaaierig?!

Wel, het antwoord staat hier.
Muggen die ons willen steken zijn vrouwelijk, want enkel zij hebben bloed nodig. Ze gebruiken het om hun eitjes te laten groeien.
En dat gezoem dient om een partner aan te trekken.
Kortom, we horen geile madammen die aan 't shoppen zijn rond onze oren vliegen.
.
.

Eindelijk weer Spijkerhard!!

.
Pakt uwen agenda - als ge dat niet hebt, dan uw hand en die niet meer wassen! - en schrijft 't erop.

Improcessie
do 30 oktober
21u
café 'Het Spijker' (aan de Pensmarkt, vlakbij de Korenmarkt in Gent)


Gratis improvisatietheater met Erlend Timmermans, Katrijn Govaert, Domien Vloeberghs, Domien De Smeyter en MC Geert Willems.

Ja, Geert Willems is den dienen van onder andere Onvoorziene Omstandigheden. Maar nu doet hij wat Mark Uytterhoeven toen deed.
En omdat 't tegen dan toch de tijd van herdenkingen is ...



Voor wie hem evenmin kent als de heiligen, 't is de speler die uiterst links zit.
.
.

misschien

.
soms is dát op zich genoeg

gewoon 't feit dat 't niet uitgesloten is of zelfs niet eens zo moeilijk aan te nemen
zoiets waarvan je niet veel meer denkt dan:"tiens ..."
en merkt dat je met een deugnieten glimlach op het linker stukje van je onderlip bijt
.

blogommelet

.
soms wil ik zoveel tegelijk vertellen ...

bijvoorbeeld

• dat er hier in 't straat een huis is, waarin de keuken aan de straatkant ligt en daar zooooo dikwijls als ik daar passeer de heerlijkste geuren naar buiten sijpelen!! 'k Ben een keer aan hun raam blijven staan om de geur op te snuiven. De bewoners hadden dat gezien en ik maakte hen snel met gebaren duidelijk hoe lekker het rook. Toffe mensen lijken 't mij. Schoon keuken ook!
  
  
• dat ik mij vandaag heb afgevraagd, sinds wanneer het eigenlijk geleden is dat ik nog een keer 'rood' geworden ben. Weet je wel, van dat schaamrood? Toen ik een jaar of elf was had ik ongelooflijk rap!! Maar nu kan ik mij dus niet herinneren sinds wanneer mij dat niet meer overkomt.
  
  
• dat ik in een lief, zacht knuffelvel zit en 't niet geeft dat er niemand is om te knuffelen, want dat ik van dát op zich al geniet. Gewoon van de mood, de warmte, de aaibaarheid in mezelf.
  
  
• dat Colruyt toch écht wel den beste supermarkt is hier bij ons! Ok, 't is er misschien minder 'gezellig'. Maar daarvoor ga 'k ik ook niet naar een supermarkt.
  
  
• dat ik vrees dat 'k rap last zal hebben van reuma - of wat is datgene dat er voor zorgt dat uw gewrichten zeer doen? enfin, ge weet wel ... - omdat mijn elleboog nu al serieus pijn doet elke keer ik met een volle caddy van de winkel kom. In feite heb ik daar dus NU al last van! Pfff!!!
  
  
• dat ik soms overweeg om een apart blog met voornamelijk foto's te starten, maar daar (nog) niet mee begon omdat ik daar (voor mij) 't nut niet van inzie.
  
  
• dat ik er geen idee van had hoe leutig het is om zo veel mensen 'van vroeger' terug te vinden. Zo leutig dat ik het écht plezant zou vinden om met heel den hoop nog een keer af te spreken. Maar 't mag ook met elk apart zijn. Ja, 'k heb de indruk dat we nog wel zouden weten wat zeggen tegen elkaar.
  
  
• dat ik mij eerlijk gezegd soms afvraag of 'goei vrienden' en 'goeie seks' - niet noodzakelijk gecombineerd - niet veel beter is dan een lief.
  ...
  Nah! Hoogstens goed om 'het gat' te vullen.
  Daar heb ik dus telkens rap antwoord op!
  
  
• dat ik écru, stomme oude-madammen pantoffels heb, omdat de danslerares in 'Tiny gaat op ballet' er had die daarop lijken.

.

één keer één kans

.



grime 4, originally uploaded by dP spot.

Hoe dikwijls ik niet stilsta bij het eenmalig karakter van 'leven'. En dan wil ik mijn gedachten daar zo rap mogelijk vanaf zetten, omdat 'k bang ben dat ik anders stiepelzot word.

Als je een foto neemt en hij is niet gelukt ... slecht voorbeeld, want er zijn foto's waarbij je geen tweede kans krijgt om ze te nemen. Maar soit, er komt dan nog wel eens een gelegenheid om eentje te schieten dat je hebben wilt.
Als je een brief schrijft of een andere tekst, dan kan je schrappen, helemaal opnieuw beginnen en noem maar op. Met leven kan dat niet. Alles, alles, alles wat je doet, staat voor altijd in jouw annalen.
Als we een tekst schrijven, zouden we wat ons niet zint moeten laten staan en er dan eventueel bij schrijven hoe we het liever hadden willen uitdrukken. Moesten we daartoe verplicht zijn, we zouden onze gedachtegang vast een pak omzichtiger uittikken.

Eigenlijk mogen we de spontaniteit die we toch nog behouden, ontzettend hard bewonderen.
Ik toch.

.

Deine van hierboven é touche!!

.


Erlend, originally uploaded by dP spot.

Ja, ja! Hij kwam hier de zondag toe met een glunderende slaapkop.
De status op Feestboek van 'vrijgezel' directement naar 'in een relatie'. Dik in orde allez ... :-))
Zelf ken ik haar nog niet en ben slechts een beetje nieuwsgierig. Raar hé?!
Bwa, ja ... Raar ... Hij zit goed in zijn vel en dat zegt voor mij dan genoeg. Dat is misschien zo raar niet ...


Hij moest er ook aan geloven natuurlijk ... 'k Moest toch een keer zien wat de truc met de zakdoek gaf bij 't nemen van een portret. Terwijl hij zo goed gezind was! ;-)
Geen aarzeling, geen klachten, geen gezucht. 't Was zelfs heel gewillig van:"Nu?"
Eigenlijk is dat al een tijdje, dat hij daar geen spel meer van maakt. En zeggen dat er een tijd geweest is, dat hij 't fenomenaal op zijn heupen kreeg als hij nog maar hoorde dat de camera aangezet werd!!
Zout 'em er zo stilaan aan wennen?

.

Dream A Little Dream Of Me

.




Omdat een beetje sentimenteel doen af en toe, geen kwaad kan ...
.

Puddypostuurke

prutsen met een papieren zakdoek, originally uploaded by dP spot.

Gewoon ...
omdat ik er niet van over kan
van die zakdoek ...

de truc met de papieren zakdoek!

.
Omdat ik mij zo ontzettend ergerde aan dat harde flitslicht van het fototoestel dat ik gebruik - en elk ander toestel met een flitser die je niet kunt instellen - ging ik even aan 't experimenteren. Want Photoshop kan zó veel, dat ik op de duur was gaan denken dat de sterkte van een foto voornamelijk door goeie of slechte bewerking kon bepaald worden. Maar met die hard belichte beelden kon ik toch niet uit de voeten.
'k Ben zelden zo onder de indruk geweest van 't resultaat van een beetje gepruts!! En 'k weet nu wel beter dan te denken dat Photoshop het wel zal doen. Enfin, voor mij telt dat toch alleszins niet meer!!

Kijk ...

In 't vorig stuk dat ik poste over 'wordt bos', wilde ik een foto specifiek van die kader waarover ik schreef.
Omdat een kader alleen toch ook niet veel zegt, wilde ik er nog graag iets van de omgeving bij hebben, zonder dat 'wordt bos' de hoofdrol verliest.

Deze foto is genomen zonder flits.




Hij is ... ja .... ge kunt (redelijk goed) zien wat erop staat. Maar bijvoorbeeld de scherpte is al niet om over te juichen. En dat is van op een statief genomen hé. Voor de rest vind ik er gewoon niets aan. Hij zegt qua ... enfin ... hij zegt niets.
Plus dat ik de lampen graag aan wou hebben, maar als ik daarvan een foto neem zonder flits, krijg ik dat ...




En dát was niet wat ik op 't oog had.
Dan maar met flits, dacht ik.




Een foto waarin zó weinig schaduwen zitten, dat 'wordt bos' nog amper te zien is. En hij zegt óók weer niets!
Omdat ik weet dat je door licht wél goed te gebruiken veel verschil kunt maken, probeerde ik een opname met mijn hand op korte afstand voor de flitser. Om het licht om te leiden zeg maar.
Dat was 't gevolg.



En dat deed mij meteen goesting krijgen om nog wel één en ander anders uit te proberen! Wat een verschil, juist?!!
Dus wou ik in plaats van het licht om te leiden, proberen om het te verzachten. Waarom niet met een papieren zakdoek voor de flitser?



En dat gaf dan de foto die weergaf wat ik wou zien.

• een in schaduw gehuld, maar niet té sterk verduisterd beeld van de omgeving
• de lampen waarvan de vorm goed zichtbaar blijft en die leven in het geheel brengen
• de takken die dankzij het licht op de muur een contrast in gradaties geven
• terwijl de kader er voldoende uit komt, zonder opvallend te worden

Dolenthousiast over mijn ontdekking contacteerde ik Oogsnoep!! Hij kwam me te vertellen dat je met een eenvoudig toestel al serieus moet foefelen om al die vervelende automatismen te omzeilen en de truc met de zakdoek ook ooit had toegepast. Zelfs een écht goed apparaat, kan je volgens hem het beste met de hand instellen, omdat zo'n automatische regelaar eigenlijk heel dom is. 't Zou heel ingewikkeld lijken, maar nog wel meevallen om te leren, dat instellen. Met een beetje theorie en veel oefening 'zou' dat moeten lukken, volgens meneer Oogsnoep.

En nu is mijn vraag ... Als het effect van al die 'automatische' instellingen op een simpel toestel, gelijk 'portret', 'action', 'landscape' en al die vooraf ingevoerde combinaties voor zon, schaduw, licht van gloeilampen, tl-lampen, enz. op zich toch duidelijk niet de impact hebben die een simpele 'truc met de zakdoek' heeft ... Waarom heb ik dan nog nooit ergens een boek zien staan met 'tips and tricks' bij 't gebruik van een niet (al te) gesofisticeerd toestel? Er zijn toch wel meer mensen die graag 'iets' willen doen met foto's, maar zichzelf niet meteen een spiegelreflexcamera in hun pollen willen steken? Zijn ze er wel, maar wist ik ze (nog) niet te vinden?

Eén ding is zeker ... fotografie ging voor mij sowieso al over veel 'oefenen' als in 'uitproberen'. Maar 't is mij nu wel weer even wat duidelijker geworden, dat goed materiaal echt wel loont voor wie bereid is om wat moeite te doen.
Pfff ... 'k Zal al een keer beginnen met herlezen van de theorie over die instellingen. Zien of mijn geheugen en ik wel een goed toestel waard zijn.

.