dinsdag 29 december 2009

stokvier


Een oud metalen vat in de tuin. Patattenkruid, papier, ... Neen, dat was het. Papier en patattenkruid. Dat verbrandden we.


Tegenwoordige tijd.
Jij schijt mij uit en ik koop een vuurkorfje.
Jij, grootmoe. Neen, dat klinkt ongepast.
Jij, moeder van mijn moeder. Ongepast.
Vrouw die mijn moeder baarde.
Wezen dat mijn moeder baarde?


Terug naar de tijd van de grote plastieken wigwam. Een 'tipi' noemde jij dat. 'Pipi' klinkt leuk, maar 'tipi' onnozel. Onnozel en ongepast voor de grote, sterke Indianentent die onze pit voor me gemaakt had.
Terug naar de tijd dat ik nog niet wist hoe mooi de wereld is en hoe lelijk de bril die jij me hebt opgezet.
Terug stokvier maken.


Terug naar de tijd dat mensen ofwel goed- ofwel slechtgezind waren.
Jij was slechtgezind. Hij was goedgezind. Wij maakten stokvier.



'Stokvier'

...

Dat komt van 'stookvuur'.


Pattenkruid heb ik niet.
Papier wel.
En een echte kerstboom van vorig jaar.


zondag 30 augustus 2009

onbestemd




'k Ben niet in 't deurgat blijven staan toen het achter de rug was.
De sleutel heb ik in 't kommetje gelegd dat je vriendin voor me meebracht van reis.
Toen ik terug in de gang zette wat in de weg stond voor de verhuis, neuriede ik spontaan een wijsje. Het muziekje dat mijn knuffel maakte die ik kreeg toen ik een jaar of vijf was. Het Wiegelied van Brahms. Ons geheugen lijkt soms een eigen leven te leiden.





Vandaag was ze er dus al. De grote "Voor wie of voor wat?"-vraag.
Alles moet een nieuwe bestemming krijgen.
Niet enkel lege plekken in kasten en kamers. Ook handelingen en minuten. Misschien vooral minuten. De lastige minuten. De minuten die wegen door hun leegte en tot voor kort perfect gevuld konden worden met een handeling waar jij nog wat aan kon hebben.
't Lijkt wel of de automatische piloot kapot is en ik terug zelf moet vliegen, maar niet goed meer weet hoe dat ook alweer moest.

Misschien moet ik maar flink zijn om ervoor te zorgen dat je geen schuldgevoel krijgt.
Want wat gebeurd is, is wat we hadden afgesproken in februari vorig jaar. We wilden elkaar de mogelijkheid geven om terug een leven te leiden dat voldoening geeft, om terug te kunnen graag zien zoals we dat graag willen en allebei vinden dat 't goed is. Daar sta ik nog altijd achter.

't Doet alleen zo vreemd. Alleen in het huis dat we samen hadden gekozen.
Ik hou van dit huis. Ik vind het mooi. 'k Heb er altijd naar uitgekeken om in een oud herenhuis te wonen.
Maar we hadden samen gekozen wat de bestemming van de kamers zou zijn.
Die veranderde ondertussen. Maar het diende ons nog altijd alle twee.
Jij komt nu hier niet meer thuis, maar in een appartement hier ver vandaan, twee hoog, met een grote veranda, omgeven door rust.
Geen sleutel meer horen in 't sleutelgat.
En als ik hier zelf toe zal komen, zal de deur altijd op dubbel slot zitten.

Ik was het laatste beetje kleren dat hier nog van jou ligt.
'k Vond nog een koe-spons in de badkamer.
En boven op jouw kamer hangt het polshorloge van wijlen je grootvader nog aan de muur.

Ik zat daar gisteren, in 't midden op 't vast tapijt, terwijl de poezen eens overal mochten snuffelen.
Puddy maakte gretig gebruik van de zee van ruimte om achter Nono aan te zitten.
De lichtinval en de hoogte geven haar iets voornaam, die kamer.
"Zou ik hiervan nu mijn werkkamer maken?" vroeg ik me af.
'k Ging daar staan waar vroeger vroeger jouw bureaustoel stond. Vroeger, toen we hier nog allebei ons bureau hadden staan.
Daarna ging ik staan waar mijn stoel toen stond. Dat leek beter. Langs deze kant zitten de stopcontacten en heb ik zicht op de trappenhal. En ginder, de andere kant, dat was jouw plek.





Ja maatje ...
Je hebt me vaak geërgerd. Met je weifelende aanpak soms en de onbeholpen indruk die je me geregeld gaf.
Maar je moest eens weten hoe onbeholpen ik hier nu halt houd op plekken in huis waar ik vroeger zelfs geen seconde stil stond. En hoe weifelend ik kijk naar morgen. Wat zeg ik morgen? Naar zo meteen, als dit gezegd is en ik maar eens verder moet.


dinsdag 25 augustus 2009

typisch augustus-fenomeen



Had nét een A5 schets- en/of notitieboek gekocht en een nieuwe vulling voor mijn favoriete pen.






Met veel, lange, blonde krullen,
stevige, lange, gebruinde benen, waar het gaafste alvast vanaf was,
in die kaki short, die tussen haar billen was gekropen,
op hoge sandalen met kurken plateau-zooltje,
met twee kleine kinderen bij zich,
zag ze eruit als een typisch augustus-fenomeen.


maandag 24 augustus 2009

"Hebt gij dat nu ook?



Dat ge elke keer dat wij met elkaar gesproken hebben, toch zooo slécht in uw vel zit?
Deze keer heb ik - na drie uur met u aan de telefoon - zodanig barstende koppijn, dat ik van armoei een paar uur op de zetel zal mogen liggen. " zou een mens kunnen zeggen.

zondag 23 augustus 2009

Ik heb ze nog allemaal op een rij!



Het internet-signaal komt hier uit een stopcontact van 't elektriciteitsnet.
Veranderingen zorgen er voor dat ik soms letterlijk, héél even geen voet meer vooruit of achteruit durf te zetten.
Hetgeen waar ik momenteel 'iets' aan heb, is opruimen, orde. Neen sterker nog, ik kijk uit naar échte netheid.

Maar

Union Match
Milky Way
Coca Cola
Belga
Bastos
Groene Michel
Johnson zonder filter
Dauwe Egberts
Miko
Nequick
Vitabis
Sunlight
Lux
Fa
Nivea
Opel
Mercedes
Volvo
Citroën
Rezi
Nezo
Tienen
Candico
Bik
Conté
Parker
Waterman
Pelikan
Bernina
Singer
Black & Decker
Bosch
Nestor Martin
Petrole Hahn
Devos Lemmens
Quality Street
Bonbon Napoleon
Pim's Cakes
Suzy wafels
Chappi
Frolic
Vim
Cif
Chemico
De Blauwe Hand
Javel Lacroix
Heinz Ketchup
Inex
Per
Dreft
Ariel
Dash
Dobbelman
Coral
Fanta
Sunkist
Substral
Rimmel
Chiquita
Tabac
Mennen
grijze notitieboeken met linnen kaft en pagina's die rood zijn van opzij bekeken
Philips
Varta
en Cote D'or bestaan nog.

Er zijn nog zekerheden ...

woensdag 19 augustus 2009

10 days before liftoff



10 ... 9 ... 8 ...
Enfin ... 10 days before liftoff.

Als we beginnen tellen vanaf 't jaar dat die 'andere ramp' gebeurd is - zoals jij 't wel eens schertsend schetst - dan zijn we 8 jaar verder.
Was het de schoonste periode uit mijn leven? Helaas(?) niet.
Het was zoeken, heel veel zoeken. Leren ook hoe je dat het beste kan doen, dat zoeken. Als je de ware toedracht achter 'de dingen die twee mensen met elkaar bezighouden' vinden wil.

We hebben vorig jaar februari al een soort afscheid genomen. De verhoudingen werden bijgesteld. Ten goede. Zoveel is zeker. Zo voelt het alleszins.
In de tijd die gevolgd is, hebben we nog veel gezegd.

En nu?
Ik denk dat nu de tijd gekomen is om het allemaal tegen iemand anders te zeggen.
Zo is het goed.
En toch ...
Toch voelt het ook vreemd.
Het is geen einde.
Maar het lijkt er zo sterk op.

donderdag 30 juli 2009

wie Leder



Er zijn producten die vrij duur zijn - naar mijn goesting - maar die ik toch telkens weer koop, omdat ze nu eenmaal steengoed zijn.
Het Duitse bedrijf dat lang geleden de stofdoek voor vensters in synthetisch leer lanceerde en daarop in 1948 ook zijn naam heeft gebaseerd, maakt zulk gerief. Lees luidop in het Duits "wie Leder" en u hoort ...


"Vileda"


Door mij getest en steengoed bevonden:
  • de SuperMocio (de mop)
  • de Active Max vloerwisser (de platte zwabber) - de gewone, de speciale dweil voor delicate vloeren en de doek om droog te gebruiken
  • de supersterke schuurborstel
  • de synthetische bezem voor binnen
  • de raamwisser 2 in 1
  • de ultra-sterke dweil met vuilvangers en de gele superaborberende dweil
  • de vaatdoek met vuilvangers, de theedoek en de glazendoek

Door mij getest en iets minder bevonden:
  • de Express veger (zonder haren - met een kop van 100% polyurethaan schuim)

Nieuwe aanwinst:
  • de SuperMocio Soft
  • de badkamerreiniger met draaibare kop en zeshoekige spons



En welke kleurtjes gebruiken ze om zichzelf voor te stellen?
Rood, groen en blauw! :-D


Later toegevoegd:
Alleen spijtig dat mijn goesting van tijd niet wat meer "Vileda" is. :-)))

zaterdag 25 juli 2009

Wat stoppen we in ons gat?



We kunnen er op allerhande manieren voor zorgen dat we van iemand kinderen, seks en/of aandacht krijgen. Maar of iemand ons met hart en ziel liefheeft of niet, daar hebben we evenveel impact op als op de Lotto.

Ik zoek naar surrogaten, middeltjes die ik mezelf bezorg en dienen om het gat te vullen. Want velen hebben dat gat zitten. En als er geen liefde in gestopt wordt, vul ikzelf het graag met wat anders.
Geen aankopen om mee uit te pakken, om iemand ertoe te verleiden kinderen, seks en/of aandacht te geven. Neen ...

Een koekje doppen in een tas warme chocolademelk.
Een croissant met echte boter.
Een boek over de gaten van anderen.

En tijd?
Heb ik genoeg geduld met mezelf?
Want van iemand die je graag ziet, krijg je tijd.
Tijd om in je eentje het gat te proberen vullen.

vrijdag 24 juli 2009

Zei de ene zigeuner tegen de andere ...




Jij probeerde op een aangename manier kennis te maken en kreeg van mij een snak en een beet als antwoord.

Tel daar een week bij en jij dacht:

"Ay niña
Yo te encuentro
Solita por la calle
Yo me siento amorado
Yo me siento triste solo"


Tel daar een maand of twee bij en ik kon je veertien dagen niet zien.
Veertien luttele daagjes.
Ik dacht:

"Amor mio
Amor mio por favor
Tu no te vas
Yo cuentare a las horas
Que nadia hoy"


Tel daar enkele jaren bij en ik wou niet meer.
Kon niet meer met je verder.
Jij dacht:

"Vuelve
No volvere no volvere no volvere
No quiere recordan
No queire recordan"


Ik wou ondertussen al zo vaak niet meer.
Kon al zoveel keren niet meer met je verder.

"Tu no me llore
No me da pena
No llora nada por mi
Del amor que va acabando
Es el amor igual
Tu no me llore
De se acabando el amor
Pienso a ti
Ya nunca no volvera
El amor verdad"

Je bleef bestaan.
In het echt.
Ik ook.

"Estoy acercando
Pero te encuentro
En la cama
Y el amor te va acabando
No llora por mi

Estoy pensando
No llore nina
El amor de verdad
Por el amor que no tenemos
Que sera por mi"


We zijn treurig en blij.
Zeker zonder afspraken.


Van 'No volvere' is al lang geen sprake meer.
Het 'Djobi Djoba' stadium is een herinnering.
We houden 't op 'Gitano Soy'.


'Leven als levenden' is ons huis.




vrijdag 17 juli 2009

eigen vermogen - vreemd vermogen



Ik ben een locomotief. En eigenlijk zou 'k het wel handig vinden, moest ik weten wat mijn vermogen is.
Want 't is plezant dat er in de stationnetjes waar ik even halt houd, wagons aangekoppeld worden.
'k Moet erover waken dat die wagons met inhoud waarover ik eigenlijk zo content niet ben, mij niet te sterk vertragen. Alleen is dat loskoppelen blijkbaar iets wat ik helemaal zelf moet doen.

't Is eigenlijk een beetje zoals eigen vermogen en vreemd vermogen in een bedrijf.
Een firma die goed floreert, trekt gemakkelijk investeerders aan. Enfin, toch gemakkelijker dan eentje dat vierkant draait. En 'vreemd vermogen' kan zowel in een handelszaak als in 'het echt' flink wat nieuwe mogelijkheden creëren.
Maar slechte betalers en activiteiten waarvan de kosten/baten analyse zegt dat ze u niet vooruit helpen, daar moet je zélf komaf mee maken of oplossingen voor bedenken.
Tenzij je jouw bedrijf of leven in handen van aandeelhouders wil geven. Zelf minder beslissingen nemen, minder verantwoordelijkheid en ... ook meer wagons aan je locomotief waarvan de inhoud je misschien niet echt bevalt.

Welk soort 'bedrijf' wil jij?

maandag 6 juli 2009

Geraldinneke en de blinkiewoe



Geraldinneke is een paar weken terug ergens heen gewandeld. Ze kwam daar aan, vond het er best leuk en besloot om er - minstens voor even - te blijven.

Op het plekje waar Geraldinneke nu al enkele weken verblijft, zijn er heel veel dingen te zien die ze nooit eerder zag. En te voelen ook!

Zo is er iets wat van beneden naar boven loopt, met bobbeltjes op. Het is heel groot en lijkt op een boom. Maar toch is het geen boom, want er zit een hoek aan van 90°. En dat hebben bomen niet.
Om er gemakkelijk over te te kunnen vertellen, noemt Geraldinneke dat grote, van beneden naar boven lopende bobbeltjes-ding een boblie.

Er is ook een ding dat van heel ver links tot heel ver rechts en van heel ver achteraan tot heel ver vooraan loopt. Het is zacht en het wiebelt een beetje als ze er overheen loopt. Het lijkt heel erg op de grond, maar als je hierover loopt, voel je allemaal pluisjes. En die heeft de grond niet.
Om er gemakkelijk over te kunnen praten, noemt Geraldinneke dit een wieblie.

Soms beslist Geraldinneke om een keer van de boblie naar de wieblie te lopen en daar wat rond te kijken.
Kwam er de laatste keer plots een enorm, zwart, glimmend ding met daarin twee grote gaten vlakbij haar! Uit dat ding kwam warme, vochtige wind en daarna leek het of ze in zo'n gat gezogen zou worden. Dan kwam er weer warme wind en dan was er weer dat zuigen. En terug de wind en terug het gezuig en zo maar snel, snel door en door!!
Geen idee wat het was. Het leek op niets wat Geraldinneke ooit al gezien of gevoeld had. Maar het was wel eng.
Geraldinneke noemt het voor het gemak de blinkiewoe.

Omdat Geraldinneke zo bang was dat ze in zo'n gat van de blinkiewoe terecht zou komen, liep ze snel verder over de wieblie. Ze rende en rende, terwijl ze achterom naar de blinkiewoe bleef kijken. Tot ze plots ... ergens tegenaan botste.
Ze schrok, maar had zich gelukkig niet bezeerd. Het was een heel zacht ding waar ze tegenaan gebotst was. Ze moest zich ook maar een beetje bukken om er zo onder te kunnen kruipen.
Oh wat was dát fijn! Geraldinneke had zich voor de blinkiewoe kunnen verstoppen onder iets dat leek op een wolk. Ze had zich dikwijls afgevraagd hoe het zou voelen om een wolk aan te raken. Zoals dit moet het ongeveer zijn, dacht ze.
Maar plots was de wolkie weg! Zomaar! Ineens! Geraldinneke zat nu terug onbedekt op de wieblie!! Renneuh!!!!
Hup, naar de rand van de wieblie tot bij de boblie en daar naar het stukje waar het nooit helemaal licht werd.
In de verte kon ze de blinkiewoe nog altijd zien. Zou hij haar nog kunnen vinden?
Geraldinneke hoopte dat de zonnie nu weer zomaar floep, ineens zou stoppen met schijnen. Want dat kon. Het licht uit de zonnie kon er de ene seconde nog zijn en de andere helemaal niet meer én omgekeerd. Heel vreemd, vond Geraldinneke. Maar nu keek ze er wel naar uit, naar dat plots verdwijnen van het licht. Want in het donker had ze de blinkiewoe al vaak gehoord, maar dan bleef hij altijd ver van haar weg.

Toen het eindelijk donker werd, kwam Geraldinneke tot rust. Ze overwoog zelfs even, om de wieblie weer op te lopen, om op zoek te gaan naar de wolkie. Maar ze deed het toch maar niet. Want eens het donker wordt, begint Geraldinneke steevast aan haar werk. En wie haar ooit al bezig zag, weet dat het niet niks is waar ze elke avond aan begint.

zondag 5 juli 2009

staren



een fragment:

De leegte blijft niet leeg. Ze is dat alleen omdat een mens nu en dan even moet stoppen met denken én voelen.
De leegte is er niet écht. Je zet nu de wereld even stil. Om binnenkort te weten waarmee je hem wil vullen.
Vulling is er genoeg en zal er altijd zijn. Maar nu moet je even staren naar een wit blad.
Want dat is het. Geen zwart gat ... Een wit blad ... En zo kan het altijd zijn ...
Elke keer het lijkt of er niets meer is om naar te kijken.

dinsdag 30 juni 2009

Drinken! Drinken moeten we doen! Men zegge het voort!!



Gisteren, bij de vijver in 't park, ging een egeltje op zijn gemakje aan de rand een beetje drinken, terwijl ik daar op nog geen vier meter van stond.

Vandaag, bij mijn klein vijvertje op de koer ...

Eén wesp die komt drinken.


een drinkende wesp, originally uploaded by dP spot.

Nog een wesp die komt drinken.


nog een drinkende wesp , originally uploaded by dP spot.

Twee wespen die komen lurken.


nog een drinkende wesp , originally uploaded by dP spot.


't Is duidelijk dat moeder natuur ons iets wilt zeggen hé?!

maandag 29 juni 2009

twee wachthokjes






twee wachthokjes, originally uploaded by dP spot.

Twee dezelfde wachthokjes.
Nu staat er niemand in.
Maar als daar mensen in staan, dan wachten ze - meestal toch - op een trein.
Zo, van hier gezien, zou je dat misschien niet direct zeggen.
Maar wie links gaat staan, gaat naar rechts.
En wie rechts gaat staan, rijdt mee naar links.
En soms ... Heel soms en heel kort, voelt het alsof mensen - de ene naar links en de andere naar rechts - rijden, om nooit meer terug te komen.


zondag 28 juni 2009

(niet) zitten schilderen



Tafel vol schilderspullen
Gezicht in de zon en 't werk in 't licht
Op de achtergrond: de muziek uit de film van gisteren

Tafel vol theaterteksten
Handen op 't klavier en de ideeën in zicht
Op de achtergrond: de muziek uit een film van lang geleden

Na 10 seconden luisteren naar het eerste nummer al kippevel
Bij het derde nummer de ogen moeten sluiten, adem inhouden, wiegen en vanbinnen ... wenen, glimlachten, ineen krimpen, alles spreiden, weggaan en voor altijd blijven bestaan

Het gaat door
Voelen
Leven voelen gaat zo hard door
Als je van de pauzetoets durft blijven



Het derde nummer:
Deborah's Theme - Once Upon A Time In America (Ennio Morricone)



vrijdag 26 juni 2009

Van een tros ballonnen en een ijzeren gewicht



Er was eens, lang geleden, in een land hier ver vandaan, een massa zakjes gevuld met lucht, die heette Tros Ballonnen.
In die tros zaten ballonnen in allerlei verschillende kleuren en in elke ballon zat een ander gevoel.
In de witte ballon zat rust, in de zwarte wanhoop, in de grijze droefenis, in de bruine ontzetting, in de okerig groene walging, ... In de grasgroene zat moed, de gele stak vol met opgewektheid, de turquoise droeg kalme blijdschap mee, de rode was gevuld met impulsiviteit. Dat zijn er maar enkele. Het was een hele, hele grote tros. Alle mengsels kwamen erin voor. Of toch bijna ... En allemaal zaten ze aan elkaar vast. Ze waren aan elkaar verbonden met touwtjes.

Tros vloog rond. Mee met de wind. Hoe harder de zon scheen, hoe warmer de gevoelentjes-lucht in zijn ballonnen werd en hoe hoger hij steeg. Als het koud werd, kropen de luchtdeeltjes vanbinnen dichter bij elkaar, werd elke ballon op één plekje zwaarder, werden de ballonnen wat slap en zakte Tros naar beneden. Tot de zon weer flink ging schijnen. Dan dansten de luchtdeeltjes weer wild in het rond en ging hij weer omhoog ...

En Tros vloog en vloog ... botste af en toe ergens tegenaan ... Hij maakte zich ook wel eens zorgen dat hij tegen iets heel scherp aan zou vliegen en er in één of meer ballonnen een gaatje zou komen!
Nu en dan bleven de touwtjes ergens aan vast zitten. Soms op een plek die hij heel leuk vond, met veel ruimte om rond te tollen. Soms op een nare plek, met veel hoeken en kanten in zijn buurt. Maar de wind blaast voortdurend en vanuit alle richtingen. En telkens kwam Tros weer los en vloog verder. Jaren gingen voorbij. Tros hing aan muren, in bomen, aan lantaarnpalen en autospiegels. Soms heel kort, soms wat langer.

Tijdens al dat vliegen, bedacht Tros wel eens, dat het eigenlijk toch ook niet alles is: altijd maar weer doorgaan, nooit weten waar je mee naartoe genomen wordt, elke keer weer snel afscheid nemen of zelfs niet eens, op een ooh zo mooi plekje zijn en daar niet kunnen blijven omdat je gestuurd wordt door zon, wind, regen, temperatuur, ... kortom alles behalve jezelf, ...
En zo groeide bij Tros het verlangen naar iets wat hem eindelijk bij één plek zou kunnen houden. Iets waar hij zijn lange, lange touwen bij het uiteinde aan vast zou kunnen maken. Zo zouden al zijn ballonnetjes nog altijd kunnen bewegen in de lucht, stijgen, dalen, met een ruk naar links of rechts vliegen. Maar hij zou wel weten waar hij aan het einde van de dag zou zijn.

Een fiets leek hem maar niets. Hij had ooit Kinderfiets leren kennen en bleef wat hangen. Kinderfiets wou alsmaar rondrijden. Tros zo aan zich vast hebben zitten, vond hij wel leuk. Maar Tros had het niet zo met de meppen die hij kreeg. Zijn ballonnen ging té snel heen en weer en dat bracht hem wat in de war.
Een gevel was uitgesloten, want dan zou Tros maar de helft van alle kanten meer uit kunnen. En een schoorsteen is zo hoog dat hij nooit nog de grond zou kunnen raken. Neen, dat kon ook niet zijn.
Het moest iets zijn dat vrijstaat op een open plek in de ruimte, zo klein is dat Tros niet belemmerd wordt bij het rondvliegen en toch zwaar genoeg om zijn eindjes dicht bij de grond te houden.
Niet gemakkelijk te vinden, leek hem.

Tot Tros op een dag IJzer in de gaten kreeg.
IJzer kwam uit de aarde en was door vuur en water heel dicht bij elkaar gekropen. Als de zon heel hard scheen dat Tros al hoog de lucht in ging, dan nog bleven al IJzer zijn deeltjes zo dicht bij elkaar dat het hen lukte om stevig op de grond te blijven. Dat vond Tros prachtig!
De eerste keer dat Tros in de buurt van IJzer ergens aan vast bleef zitten, maakte hij er meteen een praatje mee.
IJzer vertelde dat 'IJzer' maar een stukje van zijn naam was. Net zoals 'Tros' ook maar een stukje van Tros zijn naam was. Tros zijn naam was Tros Ballonnen. En zo heette IJzer om precies te zijn IJzeren Staaf. Maar iedereen noemde hem meestal gewoon IJzer.
Tros vertelde over waar hij naar op zoek was en IJzeren Staaf zei heel beslist, dat hij dan zonder twijfel naar IJzeren Gewicht op zoek moest. Tros was blij dat IJzeren Staaf hem kon helpen. "Is er zo maar één?" vroeg Tros opeens. "Tuurlijk niet!" zei IJzeren Staaf, "Net zoals er van mij veel verschillende types bestaan - lange, korte, dikke, dunne in allerhande combinaties - zo zijn er ook van IJzeren Gewicht veel soorten qua grootte, zwaarte, vorm en noem maar op.". "En hoe weet ik dan, wie goed voor me is?" vroeg Tros. "Dat weet je niet. Je moet het gewoon elke keer proberen." zei Staaf.
En zo begon de tijd waarin Tros hoopte bij een ijzeren gewicht te geraken.

Hij vloog over pleinen, weiden, vijvers en meren, bruggen en gebouwen, ... Bleef haperen aan prikkeldraad, jonge twijgen, verroeste nagels en verrotte zitbanken. De eindjes van zijn touwen rafelden steeds meer uit. Maar hij gaf de hoop niet op. Zijn touwen waren lang en het zou nog flink wat duren voor ze helemaal versleten waren.

En dan, op een koude regenachtige dag, kwam Tros Ballonnen wat aan de slappe kant, naast een ijzeren gewicht te liggen. Tros was eigenlijk helemaal niet in de stemming om Gewicht aan te spreken. Dat was altijd zo als hij helemaal slap van de kou was. Dan bleef hij uit zichzelf al bij de grond en vergat telkens waar hij eigenlijk naar op zoek was.
Toch geraakten Gewicht en Tros met elkaar aan de praat. Om de tijd te doden. Terwijl ze daar dan toch naast elkaar lagen. Maar Tros vertelde niets over zijn groot verlangen ... Tot de zon weer volop ging schijnen, de lucht in Tros zijn ballonnen weer warmer werd en ze één voor één weer opstegen. "Oei, oei, oei!" riep Tros, die plots weer die andere kant van zichzelf zag, "Ik kan me maar beter aan jou vastmaken of ik vlieg zodadelijk weg." Gewicht ging onmiddellijk akkoord. Tros was dolgelukkig!! Maar Tros wist niet waarom Gewicht het eigenlijk zo snel eens was.
Hoe hoger de ballonnen van Tros stegen, hoe nerveuzer IJzeren Gewicht werd. Tot hij uitzinnig naar Tros riep:"Jaaa!! Jaaa!! Vlieg!! Vlieg omhoog!! Neem me mee de lucht in!!". Tros dacht:"Ooo jeee!! Wat nu?!", want dat kon Tros helemaal niet. Daarvoor heb je één, hele grote ballon nodig die al zijn kracht in één richting kan laten gaan. Bij Tros mocht het nog zo warm zijn en zijn ballonnen nog zo dik gespannen, zoiets lukte niet. Als er wind was, vlogen bij hem de ballonnen bijna altijd alle kanten uit. En dat vond Tros leuk. Zo had hij zichzelf altijd gekend. Enkel als er héél, héél felle wind was, een echte storm, gebeurde het wel eens dat heel Tros één kant uitging. Gelukkig maar heel zelden, want Tros had gemerkt dat zijn touwtjes het bij een storm extra zwaar te verduren kregen. Meestal raakte hij dan toch weer los en ging in een rotvaart mee met de stroming.
Gewicht had naar Tros geluisterd en zei dat het allemaal één groot misverstand was geweest. Gewicht was helemaal niet blij met hoe zwaar hij was en hoe hij altijd bij de grond bleef. En nu Tros aan hem vast zat zou hij stikjaloers worden, omdat zij daar in de lucht wel lichte, gekke capriolen konden maken. "Probeer het een keer. Eén keerte maar!" vroeg Gewicht. Dat vond Tros wel goed. "Een keertje proberen kan geen kwaad." dacht Tros. Dus bleef hij hangen tot de volgende windvlaag kwam. En ja hoor! Het lukte!! Het was warm weer, de wind blies hard van onder naar boven, alle ballonnen gingen omhoog en Gewicht ging mee de lucht in. Tros was fier en Gewicht wist met zijn geluk geen blijf! Tot de wind stopte met blazen ...
Tros zakte pijlsnel naar beneden! Maar hij was helemaal niet bang. Er was plek genoeg en hij kwam toch altijd zachtjes neer. Maar waar Tros niet aan dacht, was dat Gewicht helemaaaal geen zachte landing kon maken! IJzeren Gewicht kwam met een smak van jewelste op de grond terecht!! Hij vloekte op Tros omdat die hem niet in de lucht had gehouden. "Ik kon het niet stoppen!" jammerde Tros, "Ik vlieg maar mee met de wind en als hij me niet meer naar boven blaast ... ". Tros stopte met praten. Hij zag dat Gewicht huilde. "Heb je je pijn gedaan?" vroeg Tros. "Me pijn gedaan?! Wat zou ik?!!" snauwde Gewicht, "Ik ben wel een ijzeren gewicht hé!! Besef jij wel hoe hard ik ben?!". Tros keek zwijgend toe. "Het is gewoon dat ... Dat ik, nu ik jou bij me heb, dus nog altijd niet kan vliegen." Beiden zwegen. "En ik wou het zo graag." zei Gewicht nog stilletjes. Teleurgesteld maakten Gewicht en Tros zich van elkaar los. Gewicht bleef liggen. Tros vloog traagjes, zigzaggend weg en dacht aan wat IJzeren Staaf zo lang geleden had gezegd: dat je het niet weet en telkens moet proberen.


maandag 22 juni 2009

"Ik zit vaaaaaaast!!!!!!!!!"



Het moment dat kersverse kindjes op de werkvloer worden geshowd, zwermt het meerendeel van de dames daar meteen rond. Zelf nooit neiging toe gehad. Kleine pakjes genen waar ik niet mee gelinkt ben, spreken me - naar aanleiding van er gewoonweg te zijn - niet aan.
Zoals ik al weergaf in 'Stank en gekrijs', sta ik daar misschien net wat te rationeel tegenover, om er vanzelf vertederd door te worden. Babies hun gehuil is irritant omdat je er wat aan zou doen. Dat hun stront keihard stinkt, is een goed argument om de luier zou gauw mogelijk te verversen. Dat ze grote ogen, met giganten van pupillen hebben, maakt dat er weinig of geen dreiging vanuit gaat. En zo spartelend zien ze eruit zoals ze eruit zijn met reden, met heel grondige reden. Ze hebben hulp nodig. En dat vrouwen daar zo massaal gaan rondhangen, heeft ook zijn reden. Vrouwen willen/kunnen hulp bieden. Enfin ... doorgaans toch.
Ik heb ook de neiging om hulp te bieden. 'k Zou ze door mensen hun strot rammen als ze mij niet afremmen. Maar babies kunnen waar ik me sterk in weet, nog niet appreciëren, vermoed ik. Elk zijn terrein en dat is blijkbaar 't mijne niet.

Nu sta ik vandaag op punt om uit de tram te stappen. Een vrouw met kinderwagen maant haar andere twee kindjes tot spoed. Begint een van de twee jongens nu toch te huilen!!! Broertje trekt aan zijn trui:"Kom!! Kom!! We moeten eraf!!" Kindje:"Ik zit vaaaaaaast!!!!!!!!!".
Tas opzij gezet, gekeken hoe dat precies zat. Had het jongetje zich blijkbaar omgedraaid op zijn stoel, was met zijn knie tussen de zitting en de rugleuning gegleden, zat daar tot half zijn dij en tot bij zijn enkel tussenin en geraakte er niet meer uit. Puuuure paniek!!!
Hem wat gekalmeerd:"Dat is helemaal niet zo erg. We helpen jou daar wel weer tussenuit. En mama en broer die wachten wel even hoor." Kindje wat rustiger. "Jij trekt en ik duw ondertussen tegen jouw knie. Goed?". Zijn "euheuh" klonk niet echt overtuigd, maar hij bleef kalm. Wanneer hij trok en ik nog maar héél lichte druk zette, sloeg de paniek alweer keihard toe. Hij leek ervan overtuigd dat hij daar nooit of te nimmer nog uit zou geraken.
Een man op leeftijd hielpt mee. Ik hield de jongen bij zijn romp vast om hem te helpen trekken, terwijl de man tegen zijn knie zou duwen. De trambestuurder kwam erbij en zei:"Het gaat heel even pijn doen." Het kind krijste zowat zijn longen uit zijn lijf, ik hield hem beet, trok, de chauffeur duwde en floep! Kindje bevrijd. Huilbui op slag over. Iedereen blij.

Ik ben nog zeker een kwartier behoorlijk van slag geweest door de angst die in dat kind zijn geschreeuw zat.
Kortom, ik mag daar nog zo rationeel tegenover staan als maar mogelijk is. Op 't moment dat een kind paniek toont en of het nu terecht is of niet, raakt mij dat blijkbaar toch sterker dan ik verwacht had.


zaterdag 20 juni 2009

Den Engel en Den Duvel,




Den Engel en Den Duvel, originally uploaded by dP spot.

ge vindt ze hier alle twee

en 't was weer goddelijk om zien,
welk licht erop geworpen werd.



Er zijn hier dingen gebeurd
en voorbije donderdag is daar een half uur - met behulp van een microfoon - over gesproken.
Over god
in tweevoud.
Maar er is niks gezegd.

Want den engel en den duvel,
ge vindt ze hier alle twee.
En wie zijn mond gehouden heeft,
mag u zelf kiezen.




woensdag 17 juni 2009

klaar


Sta je aan de kassa van een supermarkt in een lange file ongeduldig te wachten en kom je als je dan eindelijk aan de beurt bent tot de vaststelling dat je nog naar je kaart enzo, enzo moet zoeken.

Soms denk ik dat ik altijd 't gevoel zal blijven houden dat ik op 't moment dat 't zover is, niet eens klaar zal zijn.

*staar, denk, lees, denk, staar, staar, bedenk

Dus ben ik nu vast even klaar als ik ooit zal worden.


zondag 14 juni 2009

soldaat


Ik ken een soldaat.
En ik stuur hem pakjes.

En ondanks de oorlogstijd en strijd,
de corruptie van 't vermoeden,
en de checkpoints van 't wantrouwen,
komen ze terecht.

Vroeger heulde ik met de vijand,
smeet bommen
en schoot met scherp,
maar nooit raak,
omdat we blinde overlopers zijn.


maandag 8 juni 2009

Tango als in uw salon



Met mijn vriendin en haar vaste danspartner mee geweest naar 'Milonga de la Tangoteca' ...

Elk heeft zijn stijl, zijn eigenheid, zijn persoonlijke manier van dansen.
Het plezier staat op veel gezichten te lezen.
't Is schoon om te zien.

Dhr. X:
"Danst u ook mevrouw?"
Ik:
"Graag!"
- blijdschap die met gensters mijn gezicht af spat, verandert in lichte paniek - "Maar ik ken daar niets van."
Argentijnse Tango staat niet bekend als een dans die je zo rap eventjes gaat doen!
Dhr. X:
"Dat maakt niet uit."
Ik:
"Ok"
- met in gedachten:"Die mens houdt 't na dit halve nummer dadelijk voor bekeken."
Dhr. X:
"Gewoon naar de muziek luisteren. In Tango zijn er geen 'verkeerde' passen."
















De geruststelling heeft gewerkt.
Spectaculair voetenwerk kwam er bij mij weliswaar niet aan te pas. Maar 't was wél plezant en 't voelde juist! - Op die paar momentjes na dat ik echt strop zat. :-))) -
Die mens heeft er na dat half nummer meteen nog twee bij gedaan. :-D

zaterdag 6 juni 2009

de magie van de koketterie



Ben je een vrouw? Doe de test!
Ken je een vrouw? Vraag haar de test te doen.

Kleed je in een lange broek, daarop een slobbertrui en platte schoenen.
Ga de straat op.
Blijf staan aan een zebrapad.
Keer terug naar huis.
Trek een knielange kokerrok aan, daarop een aansluitende pull tot in de taille en hoge hakken.
Ga de straat op.
Blijf staan aan hetzelfde zebrapad.

Dames, ik weet niet hoe 't bij jullie zit. Maar moest ik in laatst genoemde combinatie toevallig enkel mansmensen tegenkomen, dan waande ik me binnen de kortste keren Mozes bij de Rode Zee!!


Ben je een man? Beantwoord de vraag!
Ken je een man? Vraag hem de vraag te beantwoorden.

Waarom houden jullie achter het stuur van een voertuig zo ontzettend veel gemakkelijker halt als we in de tweede outfit steken?
Is dat omdat jullie ons in die plunje graag even nakijken?
Zien we er zo gekleed op slag ontzettend kwetsbaar en hulpbehoevend uit, zodat jullie plots gaan overlopen van behulpzaamheid?
Of willen jullie ons in die plunje graag even nakijken, net omdát we er dan kwetsbaar en hulpbehoevend uitzien?

En is het om dezelfde reden dat jullie ons in outfit nummer twee op het voetpad en in de supermarkt opvallend veel bereidwilliger laten passeren, ons als winkelier nóg vriendelijker bedienen en jullie ons zoveel vaker per se iets onbenullig te zeggen hebben?

Neen? Waarom dan wel heren? Hoe dan ook, als 't voor u zo klaar als een klontje is: stort u op uw klavier!

Als het u belieft hé ... Allemaal als het u belieft natuurlijk. ;-)


Waarom zetten vrouwen er de schaar in?


Op het stukje 'kort' liet Ollie volgende reactie:
"Jij als denker DP een vraagje ; Bijna alle meisjes die Ollie graag had , hadden lang haar. Ze trouwen en hop , haar kort.Als Ollie het hun vraagt krijgt hij nooit een bevredigend antwoord . Weet ujij het ? Echt het valt op!!
Oh ja is haar kort knippen echt een keerpunt en het huwelijk ook ?"

Er zijn zo van die vragen - zoals 't merendeel waarschijnlijk - waarop niet meteen een sluitend antwoord te formuleren valt. En dat zijn de leukste!! :-D


Beste Ollie

"Jij als denker" zei je. Je moet dat zo niet iedereen in zijn soep doen hé, maar dat is wel een goeie truc om uitgebreide reactie van me uit te lokken. ;-)

Zoals wel vaker, komt een idee voor een blogstuk(je) bij voort uit een beeld dat plots in mijn hoofd opduikt.
Deze keer was het van een vrouw die voor een spiegel haar lang haar abrupt afknipt. En de achterliggende gedachte die ikzelf aan de vrouw gaf was:"Zo! 't Moet maar een keer duidelijk zijn!". Of die duidelijkheid dan voor een ander of voor haarzelf moest dienen, daar stond ik niet bij stil en ben ik nog altijd niet uit. Maar 't is wel zeker, dat ze dus voor mijn part 'iets' duidelijk wou maken.
'k Ging naar aanleiding daarvan op zoek naar filmscènes met zo'n beeld en vond dat lijstje. In die voorbeelden staat de vrouw in kwestie toch telkens op een keerpunt me dunkt. Maar goed, zélf knippen is natuurlijk nog wel heel wat drastischer dan op een mooie dag een kapperszaak binnenstappen en aankondigen dat 't er (bijna) allemaal af mag.

Ikzelf ben van kindsbeen af altijd stapelgek geweest van lang haar. 'Trui op de kop' - een stuk van in augustus 2007 - geeft daar een goed beeld van. Om de uitleg hieronder meer te kaderen, is het wel handig dat stuk ook te lezen.
Aan 't moment dat ik mijn lang haar liet kort liet knippen, was een lang gevecht met mijzelf vooraf gegaan. 'k Had quasi heel mijn leven lang met 't idee rondgelopen dat ik me pas 'mooi' zou kunnen voelen als ik lang haar had en bleef het feit dat ik daar als kind steevast van weerhouden werd meeslepen. Tot vandaag begrijp ik niet waarom het niet mocht. Ok, ik heb heel fijn én weinig haar. Maar wat voor een reden was dat nu, om het niet toe te laten?! Ach, 't zal wel iets geweest zijn dat leek op 'mij het huis uit laten met ongestreken kleren' zeker?
Sowieso al niet de zelfszekerste van den hoop, maakte de nadruk op de slechte kwaliteit van de pluimen op mijn hoofd me nog ongeruster over de totaliteit van mijn verenkleed. Toen ik dan eindelijk met stinkend dure hulpmiddelen kon proeven van volle, lange lokken, werd bevestigd hoe goed dat als masker voor mijn onzekerheid kon dienen. Naast de praktische reden - een ronduit genant voorval waarover ik in 'Trui op de kop' vertelde - om van dat hulpmiddel af te stappen, was er ook een emotionele.
Wie me in die periode niet heeft gekend, zal het zich vast moeilijk kunnen indenken, maar ik gebruikte destijds wel meer artificiële middelen. Naast de haarverlenging had ik ook kunstnagels. De nagels waar nu nog altijd massa's vrouwen mee rondlopen en waarvoor je nu op zowat elke hoek van de straat terecht kunt. Toen, was dat nog niet zo evident. Het onbegrijpelijke daaraan - achteraf gezien - is dat ik die nagels in de verste verte niet nodig had, want ik heb er van mezelf die sterk zijn en groeien als onkruid!! Maar goed, het paste in 't plaatje van de high maintenance bitch die ik toen blijkbaar verkocht wou krijgen. 'k Was wel zo slim om geen tien exemplaren met zo'n opvallende witte rand te laten plaatsen, zodat ik het - net als bij de haarverlenging - moeiteloos verkocht kon krijgen als ware 't van nature. Als men er expliciet naar vroeg - "Hoe krijg jij die zo lang en regelmatig?" over de nagels en "Welke kapper heb jij?" of "Welke producten gebruik jij?" over het haar - dan deed ik niet de minste moeite om 'de hulp' te bekennen. Dat men het niet kon zien, vond ik echter super. Dan had ik ook nog heel 't jaar door een gezond bruin kleurtje, want bruin van de zonnebank valt bij mij niet van echt te onderscheiden en ik moet maar heel af en toe op de bank om het te behouden. En op heel mijn lijf was geen plekje waar overtollig vet te bespeuren viel. Eén brok stevige spieren. Ja, ja ... Wat ik van mezelf had weten te maken, mocht gezien worden. Al konden heel goed gemaakte siliconenborsten misschien nog een meerwaarde bieden aan 't geheel, daar was ik radicaal tegen en bleef ik af.
En dan kwam het moment, dat ik niet meer wilde gewaardeerd worden voor onderdelen die de mijne niet waren.
Valse haren en nagels van 't één moment op 't ander weg en 't bruin kleurtje vervaagde. Ik was vanachter mijn 'kunstmatig opgezet showdier'-masker gekropen en koos voor het zijn wie ik was. En dat is toch inderdaad wel een keerpunt in mijn leven geweest, ja. En nog niet zo'n kleintje!

De 'lang haar'-historie was daarmee nog niet afgerond, want ik besloot toen om het eindelijk met eigen middelen te proberen. Om redenen die ik ook weer meegeef in 'Trui op de kop' besloot ik jaren later om de schaar te zetten in mijn eigen lange lokken. En ook dat was een belangrijk moment. Het was het punt waarop ik mezelf ertoe kon brengen te accepteren dat ik het zonder de verwezenlijking van die droom over haar tot de heupen zou moeten doen en die bedenking me geen minderwaardigheidsgevoel meer bezorgde. 'k Had mezelf laten proberen, wat ik van thuis uit nooit had gemogen. 'k Had enkele jaren zelf gemaakt lang haar gehad en het had er vaak mooi uitgezien. Tot de heupen bleek het echter niet te willen groeien en het zag er enkel kort na het wassen uit zoals ik het graag zag. Plots wilde ik mezelf ook daarop niet meer taxeren, wilde ik niet meer wachten tot ik eindelijk 'ok' zou zijn voor mezelf. 'k Wilde nog meer dan toen ik van de kunstmatige handel aan mijn lijf afstapte, roeien met de riemen die ik heb. En ja, ook dat noem ik een keerpunt. Het was minder opvallend naar de buitenwereld toe, minder abrupt voel- en zichtbaar. Maar het is een belangrijke stap geweest op een pad dat ik nog altijd zo goed mogelijk volg. Het hoorde bij het 'durven laten merken dat ik me nu en dan heel kleintjes voel', het 'niet meer altijd en overal in control willen blijven' waar ik toen bewust voor koos.

Waarom andere vrouwen hun haren knippen, daar kan ik enkel vermoedens over formuleren. 't Gaat vaak om dames met een weelderige dos waar ik me zolang achter wou kunnen verbergen.
Misschien is het knippen op het moment dat ze trouwen een bewust afstand doen van hun grootste verleidingskracht. Het niet meer willen bejaagd worden en die lokken dus niet meer nodig achten. Als 't zo is, dan zou 'k dat dus ergens wel kunnen verstaan. Maar omdat ikzelf vind dat 'er graag goed uit zien' - en dan wel al roeiende met de riemen die men heeft! - niet mag opgegeven worden omdat men 'van 't straat' is, kan ik daar niet achter staan. Nu ben ikzelf wel iemand die sterk afhankelijk is van de sfeer binnen een relatie. Als ik de begeerte sterk voel wegzakken zelfs als ik mij goed in mijn vel voel en er ook goed uitzie, dan durf ik wel eens opzettelijk de boel extreem de boel laten. Als ware het om - in de eerste plaats aan mijzelf - duidelijk te maken dat er mij iets fameus niet af gaat. Als dat wél goed zit en de partner zijn/haar madame bevestigt in haar aantrekkelijkheid, dan snap ik niet waarom een vrouw haar innerlijk gevoel mooi te zijn niet meer naar buiten wil laten komen. Dan lijkt het of die vrouwen met opzet de begeerte afremmen! En als ze dat inderdaad doen, hoe oprecht was het oproepen voordien dan? Mij lijkt het dan of ze de partner flink in 't o-tje genomen hebben!
Misschien is het een puur praktische aangelegenheid. Lang haar vraagt een intensievere behandeling dan kort. Er kruipt heel wat meer tijd in om het mooi en gezond te houden. Als trouwen betekent dat er plots veel minder tijd voor de dame in kwestie overblijft, kan dat mogelijk een bewuste verandering van prioriteiten zijn.
En dan is er nog eens het imago dat vaak aan lang haar gekoppeld wordt. Een vrouwelijke ex-collega met kort kapsel zei ooit op afkeurende toon over een andere vrouwelijke ex-collega met weelderige, lange lokken:"Ge ziet direct wat voor een type dat is. Met dat lang haar enzo." 'k Vraag mij nog altijd af of het pure jaloezie was of dat ze echt overtuigd was dat 'lang haar' een teken was van gebrek aan ernst, maturiteit, verantwoordelijkheidsgevoel. Want dat waren de dingen die dame één van dame twee vooronderstelde. 't Heeft me wel plezier gedaan, dat dame twee verdiend, flink promotie gemaakt heeft. Vast omdat ik 't niet heb met zulke vooroordelen en al helemaal niet met zo'n lelijke, achterbakse kritiek. Maar kijk. Ik denk dat we er niet rond kunnen dat 'lang haar' vaak geen kwaliteiten oproept die door werkgevers - in heel zakelijke branches - bij een volwassen vrouw gewaardeerd worden. En ja natuurlijk zijn er uitzonderingen genoeg! Maar over de hele lijn, kiezen vrouwen die er 'ernstig' uit willen zien vaak voor de korte versie. Als we dat idee doortrekken naar het huwelijk - dat toch ook als een ernstige stap aanzien wordt - dan valt daar misschien ook een verklaring uit te halen.

Maar ik herhaal: 't zijn slechts vermoedens natuurlijk hé. Van mezelf kon ik vertellen wat de beweegreden was. Voor de rest blijft het uiteraard gokken.
'k Heb in elk geval met plezier de poging gedaan om een tipje van die sluier voor je op te lichten.
Wie weet zijn er nog wel mensen die zich die vraag stellen? Dus besloot ik meteen bij aanvang om er een nieuw blogstuk van te maken.

Met vriendelijke groet,
dP


woensdag 3 juni 2009

kort


Als een vrouw haar lang haar kort knipt, staat ze in veel gevallen op een keerpunt in haar leven.
Omdat daar bij mij toch ook iets van was en ik nu gewoon goesting heb om naar de kapper te gaan: een kant-en-klaar lijstje met scènes waarin een vrouw zelf haar lange lokken kort knipt.

dinsdag 2 juni 2009

schoonmaak


Moest ik belachelijk rijk zijn, 'k zou er waarschijnlijk personeel voor nemen. Wat ik ook bedenk aan systeem of strategie, het blijft oorlogje voeren tegen al die dingen die 'k zoveel liever doe. En toch interesseert het me wel en ben ik er eigenlijk niet eens zo slecht in.
Mijn grootmoe - die mij graag vergelijkt met mijn moeder* en dan vooral bij punten waarop ze de kritiek liefst met bakken gelijk uitkapt - was laatst zelfs wat verwonderd over de doeltreffendheid van mijn aanpak. Pas op! Verwacht u niet aan fenomenale tips. Ze stond er gewoon versteld van dat je uw muren beter met 'warm' water kunt afwassen dan met koud. 'k Moet toegeven dat zoveel onwetendheid bij een vrouw die zich altijd en overal, zeer uitdrukkelijk mijn meerdere wil tonen, me wel goed deed. En 't heeft me doen bedenken, dat het misschien niet eens terecht was, dat ze erin slaagde mij jarenlang met een gevoel van compleet falen op te zadelen.

*Mijn moeder was het type dat perfect fu ... Neen, ze functioneerde eigenlijk gewoonweg 'niet'. Maar goed, ze deed dat 'niet functioneren' perfect, in een omgeving die om hoogdringende interventie vroeg van een professionele schoonmaakploeg - met desinfecterende middelen en heel de handel inbegrepen. Tot ze trouwde met iemand die dat soort interventies wel degelijk van haar zélf verlangde. Op dat punt gearriveerd, ging ze doodgemoedereerd - da's zo min of meer 'ongegeneerd' en 'uiterst kalm' in één woord - aan haar moeder - mijn eerder vermelde grootmoe - vertellen over hoe het bij mij thuis toch wel wat beter zou kunnen.
Mijn grootmoe zelf, was het type dat aan schoonmaken hogere prioriteit gaf dan aan eender welk intermenselijk contact ook. Ze spendeerde daar niet zó ontiegelijk veel tijd aan, volgens ik me herinner. Maar er waren nog wel wat puntjes die boven dat intermenselijk contact stonden. Sinds ik weet dat ze muren probeert af te wassen met koud water, stel ik me vragen bij de diepgang van haar liefde voor properheid. Ze was de jongste van een gezin met een stuk of tien zonen. De verhalen over de eisen die haar moeder op het kuisterrein stelde, verklaren vast deels waarom ze die prioriteit in de praktijk met tegenzin hanteerde. Neen, 'k heb haar nooit gezwind weten poetsen. Maar toch deed ze het blijkbaar liever. Liever dan ...

"Maar wat is nu eigenlijk mijn punt? Waar wil ik hiermee nu allemaal naartoe?" vraagt u zich drieëntwintig zinnen later mogelijk af.
Wel ...
Mijn prille kinderjaren bij mijn moeder, zijn waarschijnlijk geen al té goeie invloed geweest op mijn kuishouding. En dan bedoel ik de houding die ik tegenover het kuisen aanneem, niet tijdens.
De overschot van mijn kinderjaren bij mijn grootmoe, hebben daar bovenop waarschijnlijk voor een aversie gezorgd.
Een andere vrouw die mee voor opvang voor me zorgde van mijn vijf tot mijn zeven jaar, had poetsen als beroep en leed aan een vergevorderde misvorming die ervoor zorgde dat ze er thuis quasi permanent mee doorging. Met krachtige, besliste en onverschrokken overgave stortte zij zich op het enige wat ze goed kende. Ze is nu de zeventig voorbij, weduwe en staat dagelijks om half zes op om haar huis te beginnen kuisen. 'k Heb het moeilijk met het onbegrip dat grootmoe daarbij toont.
En toch ... Ok, 'k zal waarschijnlijk - en ook hopelijk! - nooit een voorbeeldige kuisvrouw worden. Daarvoor ligt mijn ideaalbeeld - de ultieme perfecte, waarbij elk oppervlak de test met de witte handschoen doorstaat - te ver buiten mijn bereik. 'k Wil namelijk niet 't risico nemen om toe te geven aan wat obsessief zou kunnen worden. Om dat gevaar in de buurt te laten komen, ken ik het plezier van 't vuilmaken te goed. Maar ondanks dat, valt 't best nog wel mee. Echt wel ...
En weet je wat? Ge kunt niet geloven hoeveel courage een mens haalt uit 't besef dat hij blijkbaar toch niet gedoemd is om te zijn zoals de genen waaruit hij voortkomt!


zondag 31 mei 2009

Allez ... Groei!


Goed weer, beestjes, veel lucht en kindjes zorgden voor een uitstap naar de wereld waar alles en niks moet uitgelegd worden.




otter, originally uploaded by dP spot.





giraf, originally uploaded by dP spot.





ik
"Maar ik kan niet onder jouw arm doordraaien met uwe vinger boven mijn hoofd.
Daarvoor moet jij eerst héél hard groeien.
Allez ... Groei!"

zij:
"Maar ... maar ..."

ik:
"Groei dan! Allez hup! Nu!!"

zij:
"Maar da gaaaa toch nie-nie-nie-nie!"



'Alles' is misschien wat veel.
'Niks' is misschien wat weinig.
Maar 't komt er toch zalig dicht bij in de buurt.

Meer foto's van vandaag.

vrijdag 29 mei 2009

'Den Duits met de Kruiwagen'


Da's dat verhaaltje dat mensen aan kindjes vertellen eens ze zeven, acht lege flesjes bier naast de zetel staan hebben.




donderdag 28 mei 2009

Ouder verkoopt opvoeding aan kind?



Iemand vertelde me onlangs voorstander te zijn van een vergoeding voor ouders die er bewust voor kiezen om niet (meer) uit werken te gaan en in de plaats daarvan thuis te blijven om voor één of meerdere kinderen te zorgen. Dat zou mensen moeten stimuleren om een warm nest, een echte thuis, een kwalitatieve opvoeding te voorzien. En ja hoor, ik zie dat best een positief effect hebben ... op een klein deel van de ouders hun aanpak.
Wat ik me bij zulk 'voorstander zijn' dan meteen afvraag, is of diegene die daarvoor oppert al wel heeft nagedacht over de praktische invulling daarvan, over de rechtvaardigheid, over de diepgaande waarde van zo'n 'oplossing'.

De praktische invulling ...

Ik krijg een kind, ik zeg mijn job op of zoek er gene en ziezo, ik krijg een vergoeding die gelijkstaat aan het bestaansminimum? Zo simpel?
Wat met de oorspronkelijke bedoeling van die vergoeding? Wat als ik geen warm nest creëer? Wat als ik dat niet kan, omdat ik daar mentaal niet toe in staat ben? Wat is trouwens 'een warm nest'? Wie gaat dat bepalen? Wat als mijn idee over 'een warm nest' verschilt van wat bepaald werd? Word ik mijn vergoeding ontnomen als ik mijn kind bijbreng dat het nu en dan moet wachten eer het respons krijgt? Wordt mijn nest met andere woorden als koud aanzien, als ik mijn kind voorbereid op de wereld van volwassenen waarin we van een hoop frustraties bespaard blijven als we wél geleerd hebben, dat we nu en dan moeten wachten? Of word ik niet meer betaald als ik precies dát niet aan mijn kind kan aanleren, omdat ik het zelf nooit werd bijgebracht?
Ik ga geen ellenlange lijst voorbeelden geven van kwesties die van ontzettend groot belang zijn inzake de kwaliteit van een opvoeding. Niet dat 't me niet aanspreekt om dat te doen. Misschien een andere keer, als item op zich. Maar één zo'n punt, lijkt me hier al voldoende om aan te tonen dat controle zou impliceren dat we allemaal dezelfde mening of in de praktijk dan toch alleszins dezelfde aanpak zouden hanteren. En ja, dat zou enerzijds een goede zaak kunnen zijn. Anderzijds is dat evengoed een ontzettend grote beperking van de mensenrechten. Of overdrijf ik volgens jullie wat die controle betreft? Zou ze moeten beperkt blijven tot toezicht op het naleven van de wetten omtrent de fundamentele rechten van het kind? Dan zeg ik u, dat die controle er altijd en overal moet zijn! Ook zonder dat er sprake is van een vergoeding. Dat dit eisen zijn die aan iedere ouder worden gesteld. Wanneer het toezicht op de opvoeding door een vergoede, bewust thuis blijvende ouder niet groter is, is ze bijgevolg gelijkwaardig aan onbestaande.
In Duitsland is/was het zo dat een moeder tot de schoolgaande leeftijd van haar kind inderdaad vergoed werd. Er worden/werden geen eisen gesteld aan ouders, buiten diegene die sowieso binnen de wetten rond kinderbescherming vastgelegd zijn. Daar heeft het systeem op zich in elk geval niet voor warme nesten kunnen zorgen.
De sociale zekerheid steekt in dat land trouwens sowieso anders in elkaar dan in België. Een uitkeringsgerechtigde ouder met een niet schoolgaand kind heeft hier bij ons doorgaans minder snel een schorsing te vrezen dan anderen. Het grote verschil tussen de situatie zoals ze nu is en het bestaan van zo'n vergoeding zit hem in de praktijk - in geval we het louter financieel en los van enige controle, noch op vlak van opvoeden, noch op het terrein van werk zoeken bekijken - in het niet zelf mogen opzeggen van de job die men zou hebben.
Wat als we inderdaad geen controle voorzien, de hoog in het vaandel gedragen vrijheid respecteren en vertrouwen op de goede bedoeling van betreffende ouders? Dan stel ik me weer de vraag:"Wat als mijn mening sterk verschilt van die van het overgrote deel van de maatschappij?". Het nest dat ik wil maken, komt dan niet overeen met het beeld dat daarover doorgaans heerst. Heeft diezelfde maatschappij dan het doel dat zij vooropstelde toch bereikt? Indien zij zich tevreden stelt met het gedeeltelijk scheppen van een mogelijkheid wel. Indien zij het initiatief pas geslaagd acht als het doel - naar haar normen - effectief bereikt wordt helaas niet.

Rechtvaardigheid ...

Hoeveel van de taken die van een ouder worden verwacht dat hij of zij die uitvoert, worden ook door een kinderloze vervult? Hoeveel duurt het langer om een warme maaltijd te bereiden voor één volwassene én een kind dan zonder? Hoeveel meer tijd wordt gespendeerd met vullen van een wasmachine, poetsen van de vloer en lappen van de ramen? Of zeggen jullie me dat zo'n thuiszorgende ouder 38 uur per week exclusief aan het kind zal besteden? En zal de ouder de taken die een kinderloze evengoed heeft, verschuiven naar overblijvende tijd zoals een voltijds werkende doet? Tuurlijk niet! En dat zou ook absurd zijn, omdat het noch voor het rendement binnen het huishouden, noch voor het kind voordelig zou zijn. Zonder de avonduren en weekends mee te rekenen al 38 u/week volop aandacht!! Welk fysisch en psychisch gezond kind zou dat ten goede komen?!
Met andere woorden, een heel groot deel van de tijd zou door zo'n ouder gespendeerd worden aan taken die werkenden onbetaald moeten uitvoeren. Leg mij uit hoe dát te verdedigen valt!
Maar ik erken dat een ouder die het 'goed' wilt doen méér werk heeft. Daarom vraag ik me af of een vergoeding per kind niet beter zou zijn. Niet even groot als het bestaansminimum. Neen, eerder zo ongeveer in verhouding met het extra werk dat een kind meebrengt. Maar oooh! Juist!! Dat bestaat al!! Het heet 'kinderbijslag'.
En ja, voor één kind jonger dan 6 jaar, bedraagt dit slechts € 125,86 per maand. Deel dat door € 10 (een relatief verdedigbaar bedrag om te verdienen per uur) en er blijken slechts 12,5 uurtjes gedekt. Schromelijk veel te weinig voor wie er werk van wil maken én voor elk uur betaald wil worden. Maar ... € 180,65 per maand voor een tweede kind. Want als je al ervaring hebt, kost opvoeding je meer tijd?! Ik stel me fameus vragen bij de peilers waarop die verdeling gebaseerd is en geef toe: het systeem moet herzien worden! Want ...

de diepgaande waarde van zo'n 'oplossing'

"Kinderbijslag dient niet om dat bijkomend werk te vergoeden! Dat dient om de hoge kosten die een kind meebrengt op te vangen!!" zullen velen opperen. Ik haal aan dat die kostendekking bij velen daarmee niet lukt en denk aan een alternatief voor verhoging of introductie van welke bijslag ook.
Ouders die meeloper zijn in de consumptie-maatschappij zullen veel meer te kort hebben om die kosten te dekken dan wie tegen de druk van buitenaf bestand is. Wie ervoor kiest om thuis te blijven voor de kinderen, moet die dat doen om hen ook weer te leren meelopen in de grotendeels op materieel bezit gerichte samenleving? Is een warm nest er één met hoogpolig luxe-tapijt in alle kamers?! Hoort warmte niet net een wapen te zijn tegen de vlucht in verhandelbare diensten en goederen?
En als we dan een vergoeding geven aan zo'n ouder, is dat dan wel het ideale signaal, de beste wegwijzer naar waar we heen willen als we over een degelijke opvoeding spreken? Kunnen we het geld dat we aan een vergoeding zouden spenderen niet beter investeren in bewustmaking van ouders? Zouden we met die bewustmaking niet al starten van in het onderwijs en wel vanaf het prille begin?
Zou het kunnen dat ouders die nu al in staat zijn hun kind effectief warmte en wapens tegen de kilte van 'dingen' te bieden, zo'n bijkomende vergoeding niet vragen of zelfs niet nodig hebben?
Ik bedoel maar ... Wat willen we zeggen? Een kind grootbrengen is een dienst verkopen aan die kleine mens die je hier net gezet hebt? Of willen we liever dat een ouder dat ziet als een gelegenheid om een mens zo goed mogelijk voor te bereiden op een leven waarin we de keuze hebben tussen 'streven naar vergoedingen voor alles wat we voor een ander doen, zodat we onszelf kunnen belonen met aankopen' en 'betaling in de vorm van een warme nest vanbinnen'?

Ik weet zeker dat de voorstander het goed bedoelde. Maar deze vragen wil ik toch even voorleggen.

woensdag 27 mei 2009

veel en neig


Elke keer - nog voor 't onweer in volle glorie is - sta ik er al bij stil dat ik daar weer een heel dubbel gevoel bij zal hebben.
Want 'k vind dat enerzijds een prachtig natuurfenomeen. Maar anderzijds kan 't toch wel primitieve angsten bij me oproepen.

Een vriendin vertelde me daarstraks dat bij haar 't water omhoog kwam in 't bad, omdat de rioleringen 't niet meer konden slikken. Misschien was dat hier ook. Maar 'k zou 't niet weten, want ik ben niet durven opstaan om te gaan kijken wat dat visueel zoal veroorzaakte.
Volgens de kranten was 't blijkbaar overal in Vlaanderen.
En zeggen dat er mensen zijn die daar losdoor geslapen hebben. Aan wie wel wakker was:"'t Was toch neig hé?".

De donderslagen die vielen eigenlijk nog mee. Maar bliksemen!! Zo snel op elkaar volgende schichten, dat had ik nog nooit gezien. En niet zomaar eventjes hé. Minutenlang aan één stuk door de ene na de andere. En gieten!
'k Heb nu gelezen dat 't op veel plekken ook zwaar gehageld heeft.

Dees in haar bedje liggen denken van

"Zoveel bliksems!
Waar eindigen die allemaal?
Zouden die allemaal ergens op een punt op aarde eindigen?
Hoe zou dat eigenlijk allemaal precies in zijn werk gaan, zo die krachten die in de lucht zo op elkaar inwerken en dan zulke ontladingen veroorzaken?
Hoe zou dat eruit zien van in de lucht? Van héél hoog ...
Water trekt de bliksem aan.
Zou dat klein vijverachtig dingetje op de koer de bliksem aantrekken?
En als 't er zoveel zijn, dan is er toch wel veel meer kans dan anders dat er zo ene hier op 't dak terechtkomt?
Mja ... kijk ...
ALS ik nu doodga, dan zou 'k toch niet ongelukkig sterven."

Daar werd ik dan weer heel rustig van.

En het onweer bedaarde.
Even ...
Een minuut of vijf later werd het winderig.
Steeds harder
En harder
Tot het rolluik ervan flapperde, ik op straat van alles hoorde rollen en mensen dingen naar elkaar hoorde roepen.
Nu en dan een sirenewagen van de hulpdiensten die ik in de verte hoorde rijden.
En weer begon het te gieten.
En weer volgden de bliksemschichten elkaar razandsnel op.

Dees in haar bedje liggen denken van:
"Choh ... Stel dat 't dak eraf vliegt.
En dat daardoor het huis aan stevigheid verliest.
En 't tweede verdiep op 't eerste valt.
En 't eerste ook instort.
Zou 'k deine van hierboven niet gaan wakker maken, voor in geval 't dak eraf vliegt?
Mja ... Door bang te zijn, kan je dat niet tegenhouden hé?
Maar ja ...
Misschien is angst een teken dat je uzelf in veiligheid moet proberen brengen.
Als al dat puin naar beneden komt, zou 'k dan niet veiliger zijn onder mijn bed?
Als 't écht erg wordt, misschien toch maar onder mijn bed kruipen."

't Werd rustiger en ik dan ook.


In de krant staat ook dat er 34 liter per m² neerslag gevallen is.
Mijn vijvertje heeft een oppervlakte van 1.22 m².
Dan zou daar 41 liter water in gevallen moeten zijn.
Als ik mijn wijsvinger loodrecht in 't vijvertje steek, kan hij er net helemaal in en die meet 7 cm.
De totale hoeveelheid water die erin zit, is nu dus 85 liter.
Ja ... Wel ... Dat is dus 't resultaat van minstens vier waterdraag-wandelingetjes in één keer.
Maar wel spijtig van al die schade overal.

maandag 25 mei 2009

onder( )gaan



steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhhheu

steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhheu

steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhhheu

steek
broebelbroebelbroebelbroebel
duw
trek
hhheu


alle geluiden verplaatsen zich vertraagd
diegene die me bereiken, klinken dichter

alle gewaarwordingen deinen uit over heel mijn lichaam
diegene die buiten mezelf veroorzaakt worden, nemen voorrang

alle beelden verliezen tempo
diegene die zich aan me opdringen, doen dat geduldig




zondag 24 mei 2009

weer( )haak(s)


Kort voor 't einde speelde hij dit nummer.



Net als bij Dire Straits viel de momenten dat er niets gezegd werd veel te vernemen.

Achteraf werd duidelijk, dat we toen afscheid namen.
't Heeft jaren geduurd voor ik er nog naar durfde luisteren.
't Heeft tot vandaag geduurd voor ik wou lezen wat ik destijds schreef en te lezen kreeg.

Ik probeerde meer te zijn zoals hij. Dat was goed bedoeld.
Maar hij hield van diegene die haaks op hem stond.

"'k Dacht dat jij anders was?!" zijn woorden die nergens geschreven staan.

zaterdag 23 mei 2009

minister van zwembadig beleid


omwille van persoonlijke voorkeur, in het Waas' dialect
vertaling naar het Nederlands onderaan

g:
"Zeg ze tegen mij:"Awel? Woar es uine compagnon?"
'k Zeg:"Choh, z' es toch zu blij as ze ne ker ni mee moet."
Ja, z' heed altijd kaa hé. Zeg ze:"Ik moet in bewegink blijven jong, of ik krijg kaa."
Wardjen die sukkeleiër uëk. Die mens zie van tijd blaat.
Zijn vraa niede. Dat es een struise.
Dat moe uk e zicht zijn. Een slek op een epse.
IJ mor dat es ambetant zunne. Kan ekkik nou zeggen dat ze niemer mee maag goan?"

ik:
"'k Verstoan dat toch niet goed zunne. Dat es nou al zu lank da 'k ou dat huër zeggen.
Is dat nou niet simpel op te lossen? Waarom zwem ze ten niet gewuën vuërt? E' zwembad dient toch niet veur van tètètei te doen?"

g:
"Ah ja, kijk nou. Tè moete 'k ik uk niet niemer zeggen."

ik:
"Ah, oetche. 'k Wist niet dat gulder met een ketink oniën hangt veur te gon zwemmen."


Hoop en al een uur later, zijn de politiekers allemaal prutsers die niet weten wat ze vertellen en zegt ze dat moesten haar ouders geld gehad hebben om hun kinderen te laten verder studeren, het allemaal ministers geworden waren.
En gij nu?!



vertaling:

g:
"Zegt ze tegen mij:"Wel? Waar is je vriendin?"
'k Zeg:"Choh, ze is toch zo blij als ze een keer niet mee moet."
Ja, ze heeft altijd kou hé. Zegt ze:"Ik moet in beweging blijven of ik krijg kou."
Wardje die sukkelaar ook. Die mens ziet soms blauw.
Zijn vrouw niet. Dat is een mollige.
Dat moet ook een zicht zijn. Een slak op een hesp.
Hé, maar dat is vervelend hoor. Kan ik nu zeggen dat ze niet meer mee mag gaan?"

ik:
"Ik begrijp dat toch niet goed hoor. Dat is nu al zo lang dat ik je dat hoor zeggen.
Is dat nu niet simpel op te lossen? Waarom zwemt ze dan niet gewoon verder? Een zwembad dient toch niet om in te tateren?"

g:
"Ah ja, kijk nu. Dan moet ik ook niets meer zeggen."

ik:
"Ah, oei. 'k Wist niet dat jullie met een ketting aan elkaar hangen om te gaan zwemmen."

donderdag 21 mei 2009

doe nu maar


Hij heeft mijn hals de hele tijd met één hand vast gehouden. De pijn was weg.
Ik zei:"Doe mij nu maar dood, want beter komt niet meer."

's ni waar ze

Meester?


'k Krijg soms de indruk, dat er mensen zijn die zelf écht niet door hebben dat ze volleerder zijn dan diegene die ze als meester zien.



Andere keren herinner ik me mijn plaats.
Herinner ik me die maar al te goed.
Goed.

dinsdag 19 mei 2009

The ... is the new fig leaf!


Ga 'k voor een rechte, nonchalante broek, t-shirt en sport- of andere schoenen zonder hak?
Een jeans, hoge hakken en een truitje met blote schouders?
Of voor een knielange rok, dat truitje met blote schouders en laarzen met hoge hak?
Als je je in elk van die combinaties goed voelt, is dat niet simpel ze!

Mannen vind ik er veelbelovend uitzien in een besmeurde klusbroek en aansluitend T-shirt.
But the dark suit can absolutely sweep me off my feet!

maandag 18 mei 2009

'Denken over kunst'


Een aantal maanden geleden heeft een vrouw voor mij een bos geschilderd. Ze gebruikte een foto als voorbeeld en wilde het werk technisch zo netjes mogelijk hebben.
We praatten geregeld over hoe verschillend zij en ik met tekenen, schilderen, beelden maken, ... omgaan. Zij wil wel, maar durft de techniciteit (nog) niet loslaten om uitdrukking te geven aan iets wat binnenin haarzelf ontstond. Ik benijd haar motivatie om allerhande technieken grondig onder de knie te krijgen, omdat het de mogelijkheden vergroot om heel dicht te geraken bij wat je precies wilt weergeven.
Zij hoopt dat ze eens ze over zichzelf het idee heeft dat ze technisch kundig geworden is, zal durven uiting geven aan wat haar drijft. Ik start vanuit wat me drijft en zoek - binnen de beperkte mogelijkheden die ik heb - naar een manier om dat te communiceren.
Zij stelt met andere woorden aan wat ze zelf maakt de voorwaarde dat het technisch hoogstaand is. Terwijl ik voornamelijk en meteen vraag dat er 'iets' achter steekt, dat er vanachter komt piepen, springt, glijdt, druipt, waait, ...

Een kunstenaar is voor mij iemand die de studie van alle denkbare technieken doorloopt en ze aanleert, om te slagen in wat ik probeer. Ik bekijk wat ik zelf maak niet als 'kunst', maar als een neerslag van mijn gevoelens en gedachten. Van kunst is dan pas sprake, wanneer die neerslag de vrucht is van een doorgedreven zoeken naar, werken aan de best mogelijke manier om die neerslag te bekomen.

Ik wil naar musea en exposities toe om aan den lijve te ondervinden wat een werk met me doet. Daarna wil ik over die werken weten hoe ze gemaakt werden, om op zuiver empirisch vlak te weten te komen hoe een effect (mede) mogelijk gemaakt wordt. Maar ik wil ook een idee krijgen over waarom anderen een werk ervaren zoals ze doen, want dat valt lang niet altijd louter met het gebruik van bepaalde technieken te verklaren. En daarom, wil ik het boek 'Denken over kunst' van A.A. Van den Braembussche in huis halen.
Kortom, ik wil denken over kunst, om bewust bezig te zijn met hoe ik haar aanvoel.

zondag 17 mei 2009

De Olifant Is Grijs


Eéntje van Gorki.



Het doet me (weer) bedenken dat goede bedoelingen soms arrogant overkomen.
En ook dat achter goede bedoelingen soms arrogantie schuilgaat.

zaterdag 16 mei 2009

met een camionette van 't één naar 't ander


Als ik ooit nog écht op reis ga, dan is 't met een camionette. Mijn honden mee en van 't één naar 't ander.
Slapen vanachter op een matras. Mensen aanspreken en hen vragen of ik tegen betaling bij hen thuis mee aan tafel mag schuiven en een douche mag nemen. Met hen praten, foto's nemen en mijn bedenkingen opschrijven.
Dat moet niet ver zijn. Er zijn hier vlakbij genoeg plekken die 'k nog nooit heb gezien. 'k Zou den buiten intrekken. Naar kleine dorpen en gemeenten. Grond, bos en water. Veel daarvan! Dat wil ik zien.


De zandgroeven in de geburen van Calonne en Gaurain-Ramecroix. Terwijl ik daar ben het Bois de St-Marc in trekken.


Grotere kaart weergeven


De Franse grens over, naar Macou - onder de woorden 'Parc Naturel Régional Nord-Pad-de-Calais' - zitten en kijken.


Grotere kaart weergeven



Terwijl ik daar dan vlakbij ben, in het Forêt Domaniale De Raismes-saint-amand-wallers rondlopen en linksonder op de kaart over het Mare à Goriaux turen.


Grotere kaart weergeven


Naar Wallonië en bij Cerfontaine een toertje rond het Plate Taille maken.


Grotere kaart weergeven


Bij Petites Tailles gaan kijken hoe rood de aarde er van dichtbij uit ziet.


Grotere kaart weergeven


Ons een paar dagen verschuilen in 't midden van dit schiereiland in de Rurstausee.


Grotere kaart weergeven


Misschien nog even langs de Wheback Stausee.


Grotere kaart weergeven


Maar veel kans dat ik na 't schiereiland al naar huis zou komen.
Zeer voldaan.
Door efkes niet te kijken naar hoe bedrieglijk 't vast is.

vrijdag 15 mei 2009

aandacht besteden aan zichzelf


Zouden er vrouwen zijn die bij het 'aandacht besteden aan zichzelf' zo een schoon muzieksken opzetten, een geurkaarske of zevenendertig doen branden of toch minstens eerst hun armen, benen, hun haar , ... , ... aanpakken?
Mah ja ... Ik vraag mij dat dus echt af hé! Maar ik heb het met andere vrouwen niet over zulke dingen.

'k Sprak enkele weken geleden met een jong, gezond mansmens over 'uw lijf kennen'. Er zijn redelijk veel vrouwen - naar 't schijn in elk geval - bij wie 'helemaal niet kennen' beter uitgedrukt is.
Hij vertelde dat 't allemaal heel begrijpelijk is, maar dat die vrouwen dan toch ook niet vanuit een compleet passieve houding moeten gaan zeuren dat 't de vent zijn fout is als 't niet al te veel voldoening schenkt. Maar daar komt zo veel bij kijken, toch?
't Feit dat de - op dat specifiek terrein - al te openhartige vrouw jarenlang voor een del gehouden werd, waarmee je maar beter niets serieus kon beginnen, zit er hier en daar waarschijnlijk nog altijd wat in. 't Is voor veel vrouwen vast een voortdurende tweestrijd tussen de traditioneel ingebakken norm en de natuurlijke - nog veeeeel meer ingebakken - mogelijkheid om daar evenzeer van te genieten dan de man.

Maar ge hebt er ook - en dat weet ik zeker! - die hun eigen lijf zo goed kennen, dat 't hoop en al vijf seconden duurt voor den aanloop, tien seconden om de meet te zien en 't zich dan bijna nooit kunnen laten om rap een versnellingske bij te steken en vlam! Aankomstlint in frellen vaneen!!!
Pffff ... Dan is dat gezoek en occasioneel gesukkel, dat opbouwen en uitstellen met een ander erbij toch plezanter ze.


Trouwens ...
Als 't opkomt, wie wilt er dan nog kaarskes zoeken allez?

En als 't met kaarskes moet opgewekt worden ...
Wie heeft er dan genoeg in huis jong?

Wie moest willen reageren, houdt 't misschien een beetje 'verbloemd' als ge wilt hé. Dat er hier geen schare Google-aars volkomen ten onrechte toestuikt naar aanleiding van het 'direct' taalgebruik. ;-)

donderdag 14 mei 2009

spinazietanden


Toen ik zeventien was, keken ze bij mij thuis - op 't tijdstip dat ik klaar stond om de aap uit te gaan hangen - naar Dierenplezier. Een programma op VTM over beestjes met een panel dat vraagjes moest beantwoorden en een prijsvraag waarmee je een safari naar Kenia kon winnen. Elke week speelden mijn grootouders mee.
Eén keer ging ik "dag" zeggen voor ik vertrok, net toen die prijsvraag werd uitgezonden. Zij bespraken welk antwoord ze gingen opsturen op de gele briefkaart en ik was het er niet mee eens.
"Ah dan moet je ook meespelen hé."
"Wel, 'k zal dat doen zie."

De week nadien kreeg ik tijdens het laatavondlijke slingeren van soortgenoten te horen, dat ik een reis gewonnen had. Mijn gele briefkaart was eruit gepikt en het panellid dat voor mij speelde - René Vandereycken - had gewonnen.
'k Mocht de reis voor twee personen niet afstaan aan mijn grootouders, dus ging ik zelf mee.

Alles erop en eraan met de bijkomstige meeval voor celebrity gazers dat Paul Koeck, Daisy Van Cauwenbergh en de blonde assistente Francesca - ben haar familienaam vergeten en vind hem niet via Google - mee waren.
't Enige noemenswaardige dat me over de dames bijbleef:

"Mmm, mmm ... G'hebt spinazietanden!"
"Oooo!! Choh ... Dank je!"

Vanaf toen weet ik, dat vrouwen elkaar op kleine vergetelheidjes mogen wijzen.
Veel later bedacht ik dat ze 't bij voorkeur niet en plein public doen.

woensdag 13 mei 2009

quote


"The problem is not that there are problems.
The problem is expecting otherwise and thinking that having problems is a problem"

Theodore Isaac Rubin

I rest my case!



Ontvangen van een madame die haar geadresseerden in bcc zet.

zondag 10 mei 2009

Inkijk - deel 6 - zoveelste recyclage; eerste Ikea-hack



Mijn pc-tafel werkte al een tijd op mijn systeem. 't Kastje dat ik gemaakt had om erboven te hangen, stond mij meer aan en 'k wou op 't zelfde elan verder.
Mij dan maar weer in maak-het-zelf-modus gezet.

Dit is het bureautje waarmee 'k gestart ben. Eéntje uit de Ivar serie van Ikea.




't Bovenblad eraf gehaald.
De uittrekbare plank voor 't klavier eraan vast gemaakt met vier L-profielen.
Zwart folie op 't blad gezet.
Met aluminium latjes de boorden afgewerkt. - 'k moet er 't etiket met de barcode nog af doen.
De hele handel op steunen tegen de muur.
En de pc zelf op een plank gezet. Op wieltjes natuurlijk. - Yep! Steuntjes, pootjes en wieltjes zijn mijn ding.


'k Dacht dat zo rap efkes te doen tussen de soep en de patatten. Dát is een beetje tegengevallen toch.
Dat Ikea meubel uit elkaar halen, is peace of cake eens je dat gewend bent.
Maar bij 't monteren van die L-profielen op het bovenblad, moest ik eerst al op zoek naar de juiste vijzen. Kopke dik genoeg om niet door de gaten van 't profiel te kunnen en kort genoeg om niet door de plank heen te gaan. En ge pletst die ook zomaar niet waar ge wilt, want dat uittrekbaar blad moet daar dus tussen.
Dan moesten de rails van dat uittrekbaar blad daaraan vast en dat ging enkel met boutjes met een moertje erop. Boutjes met een kopke dat dik genoeg is om ...
Daarna die latjes. Aluminium is een zacht metaal. Maar dat wil niet zeggen dat het 'zacht' is! 'k Moest die op lengte zagen en er daarna gaatjes in boren. Kleine gaatjes, zodat ik ze discreet op de randen kon spijkeren. Met de multi tool dus, een fijn boortje en geduld of boortje kapoetsjki. Gaten in de muur maak ik met een boorhamer van Bosch. Daarmee boor je moeiteloos in beton. Dit was wel even aanpassen.

Dat ik af en toe moet stoppen omdat 't gevijs of gezaag mij meer kracht kost dan ik op overschot heb, dat staat mij dan niet aan. Een draadloze elektrische schroevendraaier is handig. Maar bij nieuwe gaatjes lukt 't mij niet om daar meteen mee aan te zetten. Plus dat je dat ding natuurlijk wel op tijd moet opladen!
Goed ja. Uiteindelijk lukt dat allemaal wel en ben ik er mee opgezet dat ik dat kan en zelfs echt graag doe.





Het ding waar die papieren aan ophangen, is gewoon een rail voor gordijnen. Door de rondjes waar normaal de haakjes gaan, stak ik paperclips.

beestachtig


Eerst gefrutsel onder de verwarmingsradiator. Dan achter de kachel. Daarna een opbergbox omver. Telkens met enige tijd tussen en elke keer met Puddy als bron. Tot zijn gekoers en gespring me vanochtend nóg maar eens wakker maakte, ik rechtop in bed ging zitten en hij me gespannen zat aan te kijken mét ... een muis in zijn bek.

"Flinke Púddy! Muis gepakt?! ... Flínke man!"

De kat legt haar neer en loopt op hoge poten, staart in een vraagteken en opgeheven kop weg. De muis trippelde ook weg. Vooral met snelheid. Roefel, de fauteuil onder! Doosje genomen, zetel weg, doosje over de muis, dekseltje eronder en met haar naar buiten.


Bedankt!, originally uploaded by dP spot.



Beestje was toen ik het doosje oplichtte, waarschijnlijk té sterk van slag om zich meteen uit de voeten te maken.
Gevolg ... zoals te zien op volgende foto.


O jee!, originally uploaded by dP spot.



Hij weer met 't grutje naar binnen en 't wreed amusement kon herbeginnen. Na relatief korte tijd was er al 't leven uit.


Is 'beestachtig' terecht of onterecht het woord voor datgene waarvoor 't staat?

Mijn grootvader die bond destijds een mus die hij gevangen had, levend met een touwtje aan een staak. Die pikkedieven kwamen roven in zijn moestuin. "Om de andere mussen te verjagen." zei hij.
Ja, inderdaad. Dezelfde grootvader die een merel hield in een kooi. Hij die beweerde vogels graag te zien. Hij hield van het plezier die ze hem leverden, niet van vogels zelf.

Katten zouden naar 't schijnt 'spelen' met hun prooi, omdat ze instinctief nog altijd jagen, maar het niet meer doen uit honger.
Mijn grootvader had ook genoeg aan wat overbleef na de mussen hun inmenging. 'k Vraag mij af wat de verklaring is voor zijn gedrag. 'k Zie er niet graag een domme, eigengereide bruut in.

zaterdag 9 mei 2009

simpel




Warning Sign - Coldplay

A warning sign,
I missed the good part then I realized,
I started looking and the bubble burst.
I started looking for excuses.

Come on in,
I've gotta tell you what a state I'm in,
I've gotta tell you in my loudest tones,
That I started looking for a warning sign.

When the truth is,
I miss you.
Yeah the truth is,
That I miss you so.

A warning sign,
You came back to haunt me and I realized,
You were an island and I passed you by,
You were an island to discover.

Come on in,
I've gotta tell you what state I'm in,
I've gotta tell you in my loudest tones,
That I started looking for a warning sign.

When the truth is,
I miss you.
Yeah the truth is,
That I miss you so.

And I'm tired,
I should not have let you go.

So I crawl back into your open arms.
Yes, I crawl back into your open arms.
And I crawl back into your open arms.
Yes, I crawl back into your open arms...

vrijdag 8 mei 2009

scheutenparade


(Een vervolgje op 'de wet van de sterkste'.)

Kijk! Dat bedoel ik dus hé.
Ik steek een verfomfaaid blad in de grond en daar komt een babyplant van.
Je moet nog wel goed je best doen om haar te zien, maar toch.






En dat hieronder ... (klikken op de foto om te vergroten)
- Ja inderdaad, stofnetjes! Maar die wou 'k niet per se tonen. -
in de rode rechthoekjes
die groene bolletjes
dat zijn ontluikende scheuten.



Schoon hé?! :-D



Ja, ja ... Met vetplantjes lukt het prima!!

donderdag 7 mei 2009

Iedereen een beetje Goedele!



Goedele - dé Goedele die ons helpt bij 't seksen - staat op de recentste voorpagina van haar blad in een kanten bh met een nonnenkap op haar hoofd en presenteert - in de vorm van hosties - haar lichaam.
De Standaard Online lanceerde daarover een debat en het merendeel van de reacties is zeer negatief.
Dat 't choquerend is, dat ga ik niet betwisten. Elk heeft zijn triggers en dat heb je zelf niet in de hand. Maar om het daarom ook ongeoorloofd te noemen, vind ik verkeerd.

Sinds er in 't nieuws ooit beelden waren van een bom die ontplofte terwijl er mensen vlakbij stonden, kijk ik liever niet meer. Ik vond dát choquerend. Maar alweer 'ongeoorloofd'? Misschien is het tonen van beelden tegenwoordig voor de grootste gemene deler wel nodig, om een item te laten doordringen. 't Kan best dat het merendeel van de mensen al té veel gewend is, om nog geraakt te worden door louter verbale boodschappen.
Zelfs als men ons enkel wil raken om er financieel voordeel uit te halen, durf ik niet zomaar stellen dat dit niet zou mogen. Een maatschappij waarin winstbejag niet toegestaan is, leeft onder een communistisch bestel. - Als er u andere politieke systemen bekend zijn waarin dat niet mag, laat 't me aub weten. - De mens die zich op geen enkel vlak kan verrijken, is niet geneigd veel uit te richten. Bepalen wat op dit terrein kan en wat niet, is dansen op een slap koord.
Kortom, ik stel dingen vaak liever sterk in vraag dan er meteen een (starre) mening over te formuleren.

Terug naar de discussie over de voorpagina.
Ik heb het blad nog nooit gelezen en omdat Goedele me op tv niet overkomt als iemand die de franjes eraf haalt, was ik dat ook niet van plan. En dát alleen al, vind ik een reden om niet over die cover te oordelen.
De bakken afkeuring deden me meteen denken aan de hetze teweeggebracht door de affiche bij het stuk 'Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen' door Union Suspecte. Ook daar werd het beeld beoordeeld zonder de inhoud waarnaar het refereert te bekijken. Terwijl wat in het theaterstuk werd aangekaart en weergegeven die keuze volledig kon verantwoorden.

Ik lees vragen over waarom ze de Islam niet attaqueert en beweringen dat ze dat niet durft. Toen Mohammed niet mocht worden afgebeeld, gingen velen zwaaien met het recht op vrije meningsuiting. Dan wil ik weten of wie zo'n vraag stelt naar dezelfde benadering van religieuze symbolen toe wilt en vooral of hij ook stilstaat bij wat daarvan de onrechtstreekse gevolgen kunnen zijn.
Verdedigers gaan in de aanval met de uitspraken van de paus over condoomgebruik als middel voor AIDS-preventie en vinden het een argument om de Rooms-Katholieke Kerk te mogen aanvallen. Wel, ik houd niet van een 'Ja maar zij zijn begonnen!'-houding en vind dat eigenlijk al even kortzichtig.
Kortom, oordelen is heel gemakkelijk. Een gefundeerde mening opbouwen en doordacht argumenteren niet.

Maar wat moeten we doen? Eisen dat al wie reageert bij zo'n debat eerst een verklaring tekent dat hij zijn mening op aanvraag uitgebreid zal toelichten met stevig onderbouwde replieken? Ervoor zorgen dat elke uitspraak die hij doet, wordt geregistreerd in een bestand waarvan de inhoud te allen tijde tegen hem gebruikt kan worden?
Ik ben eerlijk gezegd heel erg blij zo'n reeks ondoordachtheden te kunnen lezen. 't Is slechts ééntje van de vele bewijzen dat wij ons hier verdomd veel kunnen veroorloven. We zijn dus eigenlijk allemaal een beetje Goedele in haar nonnenkap met kanten bh.



woensdag 6 mei 2009

'het ontspoken van the unspoken' ofte 'leutering on'


De patattenpuré, de kroketten, de chipkes met BBQ-smaak, de koffie morgenvroeg,

de vacht van Puddy, de lieve, breekbare "miauw" van Nono die zich verheugt op melk, de speelse concentratie te lezen op de snoetjes van mijn honden,

een flink uitgeknepen, warme, warme, warme washand, crème die mijn droge handen zacht maakt,

een maak-het-zelf klus die net af is, een lade met doosjes met spullen nét gesorteerd, een blogstuk, een nieuw ontwerp, een pasgeboren blobje,

een outfit die mijn mood weergeeft, een foto die iets heeft gevangen.


Ik mis de schoot van mijn grootvader, zoals ik hem kende als kind, mijn moeder haar kriebeltjes over mijn armen en kammen, borstelen, opsteken en vlechten van haar haar, hoe Rico mij toonde dat ik zijn allerliefste, beste baasje was.

En ik hoop op de geur van tomatenplanten en vers paardenzweet aan mijn handen, een vrijwillige, grondige massage van mijn voeten, enkels, kuiten, achter- en zijkanten van mijn dijen, onderrug, schouders, nek, gezicht en handen en het niet, niet, niet binnengeraken van het spook dat "Boooohoooohooo! Jij hebt nu niets om naar uit te kijken." zegt.

Want het bestaat tóch niet echt.

En het liegt!!!