'k Heb een vogelke.

Mijn grootvader hield een merel in een kooi. Ik was daar ontzettend kwaad om. 'k Vond 't vergelijkbaar met een mens zijn levenlang opsluiten in een ruimte de grote van een openbaar toilet - 't Mag nog één voor roelstoelgebruikers zijn. - en zijn argument dat 't beestje content was dat hij geen eten moest zoeken, raakte voor mijn part kant noch wal. En waarom? Omdat een merel zo schoon zingt. Dat is waar.

Ik ging regewormen voor hem zoeken, omdat ik wist dat ze dat graag eten, merels. Ja, 't was een mannetje. Gitzwart met een oranje-gele bek. De vrouwkes die zingen niet.




'k Heb een vogelke., originally uploaded by dP spot.

Deze hier komt sinds enkele dagen geregeld op bezoek. Allez ja, op bezoek ... Hij komt in de buurt van de binnenkoer zitten en alsmaar dichter. Vandaag tot op de scheidingsmuur met de buren.
'k Hoor hem telkens voor ik weet waar hij zit. Da's zo herkenbaar! En als ik daarvan kan genieten, zonder hem in een kot te steken, vind ik dat magnifiek schoon.
Dat kan uwen dag zo dat extraatje geven, contentement dat ge nog niet te dood (lees: cynisch, afgestompt, vervreemd) geworden zijt om dat op te merken.
En toch ...
Soms maakt dat allemaal niet veel uit.