tik tik tikketik ... de Tweiclub

tik tik tikketik
tik tik tikketik

Als kind nam ik een paar breinaalden van mijn oma, stak er net als zij ene onder mijn arm en liet er ene hangen.
En dan maar 'tik tik tikketik' doen ...
Elk huis heeft zo zijn geluiden. Dat geluid hoorde bij mijn thuis.

'k Heb mijn oma nooit gevraagd om me te leren breien en zij heeft het nooit voorgesteld. Zo waren wij niet. Daar zou toch maar oeverloos gekakel van gekomen zijn.

Op school kwam het nooit aan bod.
En toen een vriendin met ervaring er dan uiteindelijk werk van maakte, zette ik de steken zo vast op de naalden, dat 't na een priem of vijf meer op power training dan breien ging lijken!!
Sleurend aan elke steek hield ik het al bij al toch zo'n lap van 30 cm. vol. En dan belandde hij - dankzij ontstoken pezen in mijn polsen en er hartsgrondig genoeg van hebben – in een tas. De katten ontdekten mijn te vondeling gelegd handwerk-boorlingske en keurden het goed.
Een jaar later propte ik het gedrocht uit frustratie in de vuilbak.

En toch had ik het nog altijd niet volledig opgegeven. Ik kocht wat wol en een dvd van Veritas om het te leren. 'k Moest dat nu toch wel kunnen zekers, allez?!
De dvd zette ik in een rek bij de boeken die hetzelfde doel gemist hadden, de wol legde ik in een kast ... voor some day. En af en toe fantaseerde ik over hoe het toch wel plezant zou kunnen zijn. Want het heeft iets.
Breien wordt al zo lang gedaan, dat 't net is of het je uit de tegenwoordige tijd kan halen, terug naar waar tijd nog niet zo belangrijk was. Je zit daar maar te zitten, met dat tik tik tikketik ... en dat gaat niet voorui-ui-uit!!!!
Heel erg huiselijk ook, vind ik. Je blijft waar je zit. Tenminste ik toch, omdat ik niet in gedachten helemaal kan afdwalen zonder steken te laten vallen. Helemaal anders dan tegenwoordig al die 'klik en je bent op een andere plek in de wereld'-ervaringen.
Maar het kwam er niet van. De dvd en wol bleven ongebruikt.

Tot ik ze voorbije maandag ben gaan opdiepen! Opzetten, de rechtse en de averechtse, die wilde ik toch al terug onder de knie hebben voor mijn eerste Tweiclub.
Met de combinatie van de pauze en doorspoelknop, bekeek ik herhaaldelijk de in schokjes passerende beelden en het lukte me!! Na relatief weinig gesakker, had ik de steken geleerd. Dankzij mijn onophoudelijk “Losjeus! Niet trekkeun!!” tegen mezelf, kon ik ze zelfs zonder krachtpatserij over de naald bewegen.

'k Had de Tweiclub (op Twitter) een paar weken geleden al opgemerkt, zag toen in mijn verbeelding een flits met een vijfvoud van mijn oma en dacht:”Dat is niets voor mij! Allemaal zo madammen die tik tik tikketik zitten doen.”
En toch ging ik bij Gudrun een keer kijken wat de bedoeling precies was, wie wou meedoen en hoe dat dan wel in elkaar stak die Tweiclub. Want zo ben ik wel: doorgaans nieuwsgieriger naar, dan afkerig van iets wat ik niet ken.
Mja ... dat zag er eigenlijk helemaal geen 'die hard breiend oma-vijfvoud' uit!!
'k Had dat natuurlijk van de eerste keer kunnen checken. Maar mijn afkeer beslist soms nét dat beetje sneller dan mijn nieuwsgierigheid. Dat twitterende en/of bloggende mensen die voorstellen om nu en dan bij iemand thuis af te spreken om te handwerken, niet per se met hun naalden vergroeide exemplaren moeten zijn ... dat is een bedenking die op dat eerste moment, ergens onderweg naar mijn gezond verstand bleef steken.

Gisteren was ik dan bij Gudrun thuis. Samen met greetd, Illona, San, zofie en zomermaantje.
Haken, breien en kruisjessteek werden rap aangevuld met babbels over van alles en nog wat ... Van middeltjes tegen hardnekkige, ongenodigde, kleine springers over naar de betrouwbaarheid van de resultaten die bepaalde wetenschappelijke onderzoeksmethoden opleveren tot bij onze grotendeels gemeenschappelijke hang naar in je eentje grote meubels verhuizen.

Gelijk of 't niets was, leerde Gudrun me op twee manieren vermeerderen en afzetten. Over dat laaste moest ze me wel zeggen wat het was.

Gudrun:“Afzetten? Dat is om te stoppen.”
Ik:”Ah, maar ik ben nog nooit gestopt.”

En ja ... madams onder elkaar zijnde ... niet onbelangrijk ...
Er was gezamelijk gezorgd voor cake, taart, chocolade, koekjes, ... tegen de plotse hongertjes. En Gudrun had allerhande drankjes in huis gehaald, want (ook) van handwerken krijg je dorst! Maar vooral goesting ...

Goesting in meer van dat.