Haak kindje, haak.

Tussen mijn vingers loopt een draad.
Mijn handen zijn constant bezig, maar lijken het zelf haast niet te merken.

Er komt een ritme in, zoals de 'toedoem' in de trein
of toen ik klein was, achter in de auto, kijken naar 't voorbij glijden van de bundels straatverlichting, die samenliep met de 'toedoem' van de asfaltplaten.

Ik blijf nadenken, maar de druk wordt minder.
Uitbollen ...

Misschien zwemt er vannacht weer een hele grote, lieve, harige walvis voorbij,
die zijn bek opent als ik hem aan zijn wang krabbel.