de wet van de sterkste

Ik houd niet van betuttelen. Mensen je mening verzwijgen, is voor mij een teken dat je hen niet capabel acht om voor zichzelf te oordelen. Praten tegen planten lijkt me overbodig, omdat ze al lang welig tierden voor er van ons zelfs nog maar sprake was. Maar 't gaat op plant-vlak eigenlijk nog wel wat verder bij mij ...

Ze moeten tegen één en ander bestand zijn, om bij mij in de smaak te vallen. Lange perioden van droogte doorstaan, verblijven in een krappe pot en wortel schieten in universele potgrond zonder extra mest moeten tot hun vaardigheden behoren om het te halen. En er is een soort die daarin met vlag en wimpel geslaagd is: de vetplant. En hoe?!
Kijk, dit hier is Big Mama ...

Haar heb ik zo'n 14 jaar, van toen ze nog maar een klein, tenger prutske van hooguit 15 cm was. Ondertussen heeft ze straffe ontberingen doorstaan – ja, in de natuur regent het ook niet schoon om de week een precieze hoeveelheid druppels hé zeg! En ze heeft toch maar mooi bijzonder levensvatbare scheuten voortgebracht. Want zo'n scheut, die moet ook niet te veel op extra inspanningen van mijn kant rekenen. Een blad dat afvalt - of een stuk tak – stop ik in een potje met alweer universele potgrond en that's it. En toch groeien die. En hoe?!
Kijk, dit hier is 't oudste kind van Big Mama ...

Gekweekt vanuit één mini, mini takje en al een aantal keer verpot, heeft dienen duts nu gemakkelijk twee jaar in een pot gestaan die hem heel weinig diepte en aarde bood. En toch ... Ook voor hem was weken en weken geen water krijgen en dan ineens een super guts goed genoeg om te blijven doorgaan.

Vanaf één blaadje krijg ik met mijn (enigzins gebrek aan) techniek ook flink uit de kluiten gewassen scheuten.

Nu zijn Big Mama en haar oudste kind - dankzij de warmte van de laatste tijd - gaan bloeien. Dat doet een plant toch niet als ze niet kan aarden?!

't Zelfde met een andere soort vetplant. Die groeien ook zo sterk dat ze onderaan hun takken worteltjes krijgen.
Op websites lees je dat zoiets wil zeggen dat die tak zich klaarmaakt om af te vallen en op zichzelf verder te groeien. Wat denkt dees hier dan? Wel, dat in de natuur er ook niemand klaarstaat om die op deze of gene wijze in de grond te steken. Dus leg ik hen bovenop potgrond en laat ze hun plan trekken. Als ze sterk genoeg zijn, vinden ze de weg.
Dit is zo'n nieuwe lichting.

't Zijn allemaal stukken die de voorbije winter afgevallen zijn. 'k Heb hen in een diep bord met keukenrol gelegd, af en toe een héél klein beetje water gegeven. Net als in de vrije natuur op vochtige grond liggen, stimuleert dat de aanmaak van worteltjes. En nu krijgen ze dus kans om zich degelijk vast te zetten.

Vandaag was verpot-dag. Vandaar dat ik erover schrijf. En toen ik zo op de binnenkoer bezig was, viel mijn oog plots op dees kastaars.

Dat zijn piepkleine scheutjes in een potje dat de hele winter buiten op een legplank tegen de muur gestaan heeft. Géén idee hoe ze daar zijn kunnen starten. Ze hebben in elk geval meer dan genoeg vechtlust getoond, om mij enthousiast te maken en een plek te krijgen in ... juist! ... universele potgrond!

Cactussen zijn heel anders! Daarbij mag je er niet op rekenen dat ze wel een stuk van zichzelf zullen laten vallen om kloek en robuust van vorm te blijven. Doordat ik die doorgaans ook gewoon laat begaan, zijn dat dus lange zwiepers geworden.

Wat ervoor gezorgd heeft dat die bovenaan ineens pweut naar beneden gaan groeien zijn, daar heb ik geen gedacht van.

Van die met platte schijven, die krijgen lange smalle tammelet op tammelet. 'k Heb er nu toch maar zelf een paar afgesneden en de kleintjes in een potje gezet. Ja euhm ... een cactus groeit bij mij ook op zichzelf verder als ik dat doe.

Nu kan 't zo lijken dat planten mij nauwelijks interesseren en dat 't wraakroepend is dat die bij mij zo willen groeien, terwijl u zich uit de naad werkt om hen alles te geven wat in de boeken wordt aangeraden en die maar niet willen overleven. Mja ... die onregelmaat en povere condities zorgen er blijkbaar voor dat ze sterker worden.
Een pak jaren geleden, was er een periode waarin ik inderdaad amper naar hen omkeek. En het leek of hen dat goed had gedaan, want ze deden het nadien beter dan voor die verwaarlozing. Achteraf bekeken, leek me dat nog zo gek niet. De natuur is ook niet zo afgemeten bezig en last ook geregeld tijden met straffe omstandigheden in.

In de winter houd ik hen in een ruimte die koud is maar waar het niet vriest. Zo'n plant heeft rust nodig. Ze krijgen dan ook geen water. Hun dikke blaadjes gaan lichtjes rimpelen, maar eens 't beter weer wordt en ze weer nieuwe blaadjes krijgen, dan heb ik dat wel meteen gezien.

Neen, neen, neen ... 't Is niet dat 't mij niet kan schelen. 't Is echt gewoon dat ik ervan overtuigd geraakt ben, dat 't beter is om hen wat moeite te laten doen.

- ... -

Zou dat met mensen ook werken??? Zal ervan afhangen hé. Als er onder mensen ook een genre succulenten bestaat misschien wel ...