donderdag 30 juli 2009

wie Leder



Er zijn producten die vrij duur zijn - naar mijn goesting - maar die ik toch telkens weer koop, omdat ze nu eenmaal steengoed zijn.
Het Duitse bedrijf dat lang geleden de stofdoek voor vensters in synthetisch leer lanceerde en daarop in 1948 ook zijn naam heeft gebaseerd, maakt zulk gerief. Lees luidop in het Duits "wie Leder" en u hoort ...


"Vileda"


Door mij getest en steengoed bevonden:
  • de SuperMocio (de mop)
  • de Active Max vloerwisser (de platte zwabber) - de gewone, de speciale dweil voor delicate vloeren en de doek om droog te gebruiken
  • de supersterke schuurborstel
  • de synthetische bezem voor binnen
  • de raamwisser 2 in 1
  • de ultra-sterke dweil met vuilvangers en de gele superaborberende dweil
  • de vaatdoek met vuilvangers, de theedoek en de glazendoek

Door mij getest en iets minder bevonden:
  • de Express veger (zonder haren - met een kop van 100% polyurethaan schuim)

Nieuwe aanwinst:
  • de SuperMocio Soft
  • de badkamerreiniger met draaibare kop en zeshoekige spons



En welke kleurtjes gebruiken ze om zichzelf voor te stellen?
Rood, groen en blauw! :-D


Later toegevoegd:
Alleen spijtig dat mijn goesting van tijd niet wat meer "Vileda" is. :-)))

zaterdag 25 juli 2009

Wat stoppen we in ons gat?



We kunnen er op allerhande manieren voor zorgen dat we van iemand kinderen, seks en/of aandacht krijgen. Maar of iemand ons met hart en ziel liefheeft of niet, daar hebben we evenveel impact op als op de Lotto.

Ik zoek naar surrogaten, middeltjes die ik mezelf bezorg en dienen om het gat te vullen. Want velen hebben dat gat zitten. En als er geen liefde in gestopt wordt, vul ikzelf het graag met wat anders.
Geen aankopen om mee uit te pakken, om iemand ertoe te verleiden kinderen, seks en/of aandacht te geven. Neen ...

Een koekje doppen in een tas warme chocolademelk.
Een croissant met echte boter.
Een boek over de gaten van anderen.

En tijd?
Heb ik genoeg geduld met mezelf?
Want van iemand die je graag ziet, krijg je tijd.
Tijd om in je eentje het gat te proberen vullen.

vrijdag 24 juli 2009

Zei de ene zigeuner tegen de andere ...




Jij probeerde op een aangename manier kennis te maken en kreeg van mij een snak en een beet als antwoord.

Tel daar een week bij en jij dacht:

"Ay niña
Yo te encuentro
Solita por la calle
Yo me siento amorado
Yo me siento triste solo"


Tel daar een maand of twee bij en ik kon je veertien dagen niet zien.
Veertien luttele daagjes.
Ik dacht:

"Amor mio
Amor mio por favor
Tu no te vas
Yo cuentare a las horas
Que nadia hoy"


Tel daar enkele jaren bij en ik wou niet meer.
Kon niet meer met je verder.
Jij dacht:

"Vuelve
No volvere no volvere no volvere
No quiere recordan
No queire recordan"


Ik wou ondertussen al zo vaak niet meer.
Kon al zoveel keren niet meer met je verder.

"Tu no me llore
No me da pena
No llora nada por mi
Del amor que va acabando
Es el amor igual
Tu no me llore
De se acabando el amor
Pienso a ti
Ya nunca no volvera
El amor verdad"

Je bleef bestaan.
In het echt.
Ik ook.

"Estoy acercando
Pero te encuentro
En la cama
Y el amor te va acabando
No llora por mi

Estoy pensando
No llore nina
El amor de verdad
Por el amor que no tenemos
Que sera por mi"


We zijn treurig en blij.
Zeker zonder afspraken.


Van 'No volvere' is al lang geen sprake meer.
Het 'Djobi Djoba' stadium is een herinnering.
We houden 't op 'Gitano Soy'.


'Leven als levenden' is ons huis.




vrijdag 17 juli 2009

eigen vermogen - vreemd vermogen



Ik ben een locomotief. En eigenlijk zou 'k het wel handig vinden, moest ik weten wat mijn vermogen is.
Want 't is plezant dat er in de stationnetjes waar ik even halt houd, wagons aangekoppeld worden.
'k Moet erover waken dat die wagons met inhoud waarover ik eigenlijk zo content niet ben, mij niet te sterk vertragen. Alleen is dat loskoppelen blijkbaar iets wat ik helemaal zelf moet doen.

't Is eigenlijk een beetje zoals eigen vermogen en vreemd vermogen in een bedrijf.
Een firma die goed floreert, trekt gemakkelijk investeerders aan. Enfin, toch gemakkelijker dan eentje dat vierkant draait. En 'vreemd vermogen' kan zowel in een handelszaak als in 'het echt' flink wat nieuwe mogelijkheden creëren.
Maar slechte betalers en activiteiten waarvan de kosten/baten analyse zegt dat ze u niet vooruit helpen, daar moet je zélf komaf mee maken of oplossingen voor bedenken.
Tenzij je jouw bedrijf of leven in handen van aandeelhouders wil geven. Zelf minder beslissingen nemen, minder verantwoordelijkheid en ... ook meer wagons aan je locomotief waarvan de inhoud je misschien niet echt bevalt.

Welk soort 'bedrijf' wil jij?

maandag 6 juli 2009

Geraldinneke en de blinkiewoe



Geraldinneke is een paar weken terug ergens heen gewandeld. Ze kwam daar aan, vond het er best leuk en besloot om er - minstens voor even - te blijven.

Op het plekje waar Geraldinneke nu al enkele weken verblijft, zijn er heel veel dingen te zien die ze nooit eerder zag. En te voelen ook!

Zo is er iets wat van beneden naar boven loopt, met bobbeltjes op. Het is heel groot en lijkt op een boom. Maar toch is het geen boom, want er zit een hoek aan van 90°. En dat hebben bomen niet.
Om er gemakkelijk over te te kunnen vertellen, noemt Geraldinneke dat grote, van beneden naar boven lopende bobbeltjes-ding een boblie.

Er is ook een ding dat van heel ver links tot heel ver rechts en van heel ver achteraan tot heel ver vooraan loopt. Het is zacht en het wiebelt een beetje als ze er overheen loopt. Het lijkt heel erg op de grond, maar als je hierover loopt, voel je allemaal pluisjes. En die heeft de grond niet.
Om er gemakkelijk over te kunnen praten, noemt Geraldinneke dit een wieblie.

Soms beslist Geraldinneke om een keer van de boblie naar de wieblie te lopen en daar wat rond te kijken.
Kwam er de laatste keer plots een enorm, zwart, glimmend ding met daarin twee grote gaten vlakbij haar! Uit dat ding kwam warme, vochtige wind en daarna leek het of ze in zo'n gat gezogen zou worden. Dan kwam er weer warme wind en dan was er weer dat zuigen. En terug de wind en terug het gezuig en zo maar snel, snel door en door!!
Geen idee wat het was. Het leek op niets wat Geraldinneke ooit al gezien of gevoeld had. Maar het was wel eng.
Geraldinneke noemt het voor het gemak de blinkiewoe.

Omdat Geraldinneke zo bang was dat ze in zo'n gat van de blinkiewoe terecht zou komen, liep ze snel verder over de wieblie. Ze rende en rende, terwijl ze achterom naar de blinkiewoe bleef kijken. Tot ze plots ... ergens tegenaan botste.
Ze schrok, maar had zich gelukkig niet bezeerd. Het was een heel zacht ding waar ze tegenaan gebotst was. Ze moest zich ook maar een beetje bukken om er zo onder te kunnen kruipen.
Oh wat was dát fijn! Geraldinneke had zich voor de blinkiewoe kunnen verstoppen onder iets dat leek op een wolk. Ze had zich dikwijls afgevraagd hoe het zou voelen om een wolk aan te raken. Zoals dit moet het ongeveer zijn, dacht ze.
Maar plots was de wolkie weg! Zomaar! Ineens! Geraldinneke zat nu terug onbedekt op de wieblie!! Renneuh!!!!
Hup, naar de rand van de wieblie tot bij de boblie en daar naar het stukje waar het nooit helemaal licht werd.
In de verte kon ze de blinkiewoe nog altijd zien. Zou hij haar nog kunnen vinden?
Geraldinneke hoopte dat de zonnie nu weer zomaar floep, ineens zou stoppen met schijnen. Want dat kon. Het licht uit de zonnie kon er de ene seconde nog zijn en de andere helemaal niet meer én omgekeerd. Heel vreemd, vond Geraldinneke. Maar nu keek ze er wel naar uit, naar dat plots verdwijnen van het licht. Want in het donker had ze de blinkiewoe al vaak gehoord, maar dan bleef hij altijd ver van haar weg.

Toen het eindelijk donker werd, kwam Geraldinneke tot rust. Ze overwoog zelfs even, om de wieblie weer op te lopen, om op zoek te gaan naar de wolkie. Maar ze deed het toch maar niet. Want eens het donker wordt, begint Geraldinneke steevast aan haar werk. En wie haar ooit al bezig zag, weet dat het niet niks is waar ze elke avond aan begint.

zondag 5 juli 2009

staren



een fragment:

De leegte blijft niet leeg. Ze is dat alleen omdat een mens nu en dan even moet stoppen met denken én voelen.
De leegte is er niet écht. Je zet nu de wereld even stil. Om binnenkort te weten waarmee je hem wil vullen.
Vulling is er genoeg en zal er altijd zijn. Maar nu moet je even staren naar een wit blad.
Want dat is het. Geen zwart gat ... Een wit blad ... En zo kan het altijd zijn ...
Elke keer het lijkt of er niets meer is om naar te kijken.