Waarom zetten vrouwen er de schaar in?

Op het stukje 'kort' liet Ollie volgende reactie:
"Jij als denker DP een vraagje ; Bijna alle meisjes die Ollie graag had , hadden lang haar. Ze trouwen en hop , haar kort.Als Ollie het hun vraagt krijgt hij nooit een bevredigend antwoord . Weet ujij het ? Echt het valt op!!
Oh ja is haar kort knippen echt een keerpunt en het huwelijk ook ?"

Er zijn zo van die vragen - zoals 't merendeel waarschijnlijk - waarop niet meteen een sluitend antwoord te formuleren valt. En dat zijn de leukste!! :-D


Beste Ollie

"Jij als denker" zei je. Je moet dat zo niet iedereen in zijn soep doen hé, maar dat is wel een goeie truc om uitgebreide reactie van me uit te lokken. ;-)

Zoals wel vaker, komt een idee voor een blogstuk(je) bij voort uit een beeld dat plots in mijn hoofd opduikt.
Deze keer was het van een vrouw die voor een spiegel haar lang haar abrupt afknipt. En de achterliggende gedachte die ikzelf aan de vrouw gaf was:"Zo! 't Moet maar een keer duidelijk zijn!". Of die duidelijkheid dan voor een ander of voor haarzelf moest dienen, daar stond ik niet bij stil en ben ik nog altijd niet uit. Maar 't is wel zeker, dat ze dus voor mijn part 'iets' duidelijk wou maken.
'k Ging naar aanleiding daarvan op zoek naar filmscènes met zo'n beeld en vond dat lijstje. In die voorbeelden staat de vrouw in kwestie toch telkens op een keerpunt me dunkt. Maar goed, zélf knippen is natuurlijk nog wel heel wat drastischer dan op een mooie dag een kapperszaak binnenstappen en aankondigen dat 't er (bijna) allemaal af mag.

Ikzelf ben van kindsbeen af altijd stapelgek geweest van lang haar. 'Trui op de kop' - een stuk van in augustus 2007 - geeft daar een goed beeld van. Om de uitleg hieronder meer te kaderen, is het wel handig dat stuk ook te lezen.
Aan 't moment dat ik mijn lang haar liet kort liet knippen, was een lang gevecht met mijzelf vooraf gegaan. 'k Had quasi heel mijn leven lang met 't idee rondgelopen dat ik me pas 'mooi' zou kunnen voelen als ik lang haar had en bleef het feit dat ik daar als kind steevast van weerhouden werd meeslepen. Tot vandaag begrijp ik niet waarom het niet mocht. Ok, ik heb heel fijn én weinig haar. Maar wat voor een reden was dat nu, om het niet toe te laten?! Ach, 't zal wel iets geweest zijn dat leek op 'mij het huis uit laten met ongestreken kleren' zeker?
Sowieso al niet de zelfszekerste van den hoop, maakte de nadruk op de slechte kwaliteit van de pluimen op mijn hoofd me nog ongeruster over de totaliteit van mijn verenkleed. Toen ik dan eindelijk met stinkend dure hulpmiddelen kon proeven van volle, lange lokken, werd bevestigd hoe goed dat als masker voor mijn onzekerheid kon dienen. Naast de praktische reden - een ronduit genant voorval waarover ik in 'Trui op de kop' vertelde - om van dat hulpmiddel af te stappen, was er ook een emotionele.
Wie me in die periode niet heeft gekend, zal het zich vast moeilijk kunnen indenken, maar ik gebruikte destijds wel meer artificiële middelen. Naast de haarverlenging had ik ook kunstnagels. De nagels waar nu nog altijd massa's vrouwen mee rondlopen en waarvoor je nu op zowat elke hoek van de straat terecht kunt. Toen, was dat nog niet zo evident. Het onbegrijpelijke daaraan - achteraf gezien - is dat ik die nagels in de verste verte niet nodig had, want ik heb er van mezelf die sterk zijn en groeien als onkruid!! Maar goed, het paste in 't plaatje van de high maintenance bitch die ik toen blijkbaar verkocht wou krijgen. 'k Was wel zo slim om geen tien exemplaren met zo'n opvallende witte rand te laten plaatsen, zodat ik het - net als bij de haarverlenging - moeiteloos verkocht kon krijgen als ware 't van nature. Als men er expliciet naar vroeg - "Hoe krijg jij die zo lang en regelmatig?" over de nagels en "Welke kapper heb jij?" of "Welke producten gebruik jij?" over het haar - dan deed ik niet de minste moeite om 'de hulp' te bekennen. Dat men het niet kon zien, vond ik echter super. Dan had ik ook nog heel 't jaar door een gezond bruin kleurtje, want bruin van de zonnebank valt bij mij niet van echt te onderscheiden en ik moet maar heel af en toe op de bank om het te behouden. En op heel mijn lijf was geen plekje waar overtollig vet te bespeuren viel. Eén brok stevige spieren. Ja, ja ... Wat ik van mezelf had weten te maken, mocht gezien worden. Al konden heel goed gemaakte siliconenborsten misschien nog een meerwaarde bieden aan 't geheel, daar was ik radicaal tegen en bleef ik af.
En dan kwam het moment, dat ik niet meer wilde gewaardeerd worden voor onderdelen die de mijne niet waren.
Valse haren en nagels van 't één moment op 't ander weg en 't bruin kleurtje vervaagde. Ik was vanachter mijn 'kunstmatig opgezet showdier'-masker gekropen en koos voor het zijn wie ik was. En dat is toch inderdaad wel een keerpunt in mijn leven geweest, ja. En nog niet zo'n kleintje!

De 'lang haar'-historie was daarmee nog niet afgerond, want ik besloot toen om het eindelijk met eigen middelen te proberen. Om redenen die ik ook weer meegeef in 'Trui op de kop' besloot ik jaren later om de schaar te zetten in mijn eigen lange lokken. En ook dat was een belangrijk moment. Het was het punt waarop ik mezelf ertoe kon brengen te accepteren dat ik het zonder de verwezenlijking van die droom over haar tot de heupen zou moeten doen en die bedenking me geen minderwaardigheidsgevoel meer bezorgde. 'k Had mezelf laten proberen, wat ik van thuis uit nooit had gemogen. 'k Had enkele jaren zelf gemaakt lang haar gehad en het had er vaak mooi uitgezien. Tot de heupen bleek het echter niet te willen groeien en het zag er enkel kort na het wassen uit zoals ik het graag zag. Plots wilde ik mezelf ook daarop niet meer taxeren, wilde ik niet meer wachten tot ik eindelijk 'ok' zou zijn voor mezelf. 'k Wilde nog meer dan toen ik van de kunstmatige handel aan mijn lijf afstapte, roeien met de riemen die ik heb. En ja, ook dat noem ik een keerpunt. Het was minder opvallend naar de buitenwereld toe, minder abrupt voel- en zichtbaar. Maar het is een belangrijke stap geweest op een pad dat ik nog altijd zo goed mogelijk volg. Het hoorde bij het 'durven laten merken dat ik me nu en dan heel kleintjes voel', het 'niet meer altijd en overal in control willen blijven' waar ik toen bewust voor koos.

Waarom andere vrouwen hun haren knippen, daar kan ik enkel vermoedens over formuleren. 't Gaat vaak om dames met een weelderige dos waar ik me zolang achter wou kunnen verbergen.
Misschien is het knippen op het moment dat ze trouwen een bewust afstand doen van hun grootste verleidingskracht. Het niet meer willen bejaagd worden en die lokken dus niet meer nodig achten. Als 't zo is, dan zou 'k dat dus ergens wel kunnen verstaan. Maar omdat ikzelf vind dat 'er graag goed uit zien' - en dan wel al roeiende met de riemen die men heeft! - niet mag opgegeven worden omdat men 'van 't straat' is, kan ik daar niet achter staan. Nu ben ikzelf wel iemand die sterk afhankelijk is van de sfeer binnen een relatie. Als ik de begeerte sterk voel wegzakken zelfs als ik mij goed in mijn vel voel en er ook goed uitzie, dan durf ik wel eens opzettelijk de boel extreem de boel laten. Als ware het om - in de eerste plaats aan mijzelf - duidelijk te maken dat er mij iets fameus niet af gaat. Als dat wél goed zit en de partner zijn/haar madame bevestigt in haar aantrekkelijkheid, dan snap ik niet waarom een vrouw haar innerlijk gevoel mooi te zijn niet meer naar buiten wil laten komen. Dan lijkt het of die vrouwen met opzet de begeerte afremmen! En als ze dat inderdaad doen, hoe oprecht was het oproepen voordien dan? Mij lijkt het dan of ze de partner flink in 't o-tje genomen hebben!
Misschien is het een puur praktische aangelegenheid. Lang haar vraagt een intensievere behandeling dan kort. Er kruipt heel wat meer tijd in om het mooi en gezond te houden. Als trouwen betekent dat er plots veel minder tijd voor de dame in kwestie overblijft, kan dat mogelijk een bewuste verandering van prioriteiten zijn.
En dan is er nog eens het imago dat vaak aan lang haar gekoppeld wordt. Een vrouwelijke ex-collega met kort kapsel zei ooit op afkeurende toon over een andere vrouwelijke ex-collega met weelderige, lange lokken:"Ge ziet direct wat voor een type dat is. Met dat lang haar enzo." 'k Vraag mij nog altijd af of het pure jaloezie was of dat ze echt overtuigd was dat 'lang haar' een teken was van gebrek aan ernst, maturiteit, verantwoordelijkheidsgevoel. Want dat waren de dingen die dame één van dame twee vooronderstelde. 't Heeft me wel plezier gedaan, dat dame twee verdiend, flink promotie gemaakt heeft. Vast omdat ik 't niet heb met zulke vooroordelen en al helemaal niet met zo'n lelijke, achterbakse kritiek. Maar kijk. Ik denk dat we er niet rond kunnen dat 'lang haar' vaak geen kwaliteiten oproept die door werkgevers - in heel zakelijke branches - bij een volwassen vrouw gewaardeerd worden. En ja natuurlijk zijn er uitzonderingen genoeg! Maar over de hele lijn, kiezen vrouwen die er 'ernstig' uit willen zien vaak voor de korte versie. Als we dat idee doortrekken naar het huwelijk - dat toch ook als een ernstige stap aanzien wordt - dan valt daar misschien ook een verklaring uit te halen.

Maar ik herhaal: 't zijn slechts vermoedens natuurlijk hé. Van mezelf kon ik vertellen wat de beweegreden was. Voor de rest blijft het uiteraard gokken.
'k Heb in elk geval met plezier de poging gedaan om een tipje van die sluier voor je op te lichten.
Wie weet zijn er nog wel mensen die zich die vraag stellen? Dus besloot ik meteen bij aanvang om er een nieuw blogstuk van te maken.

Met vriendelijke groet,
dP