"Ik zit vaaaaaaast!!!!!!!!!"

Het moment dat kersverse kindjes op de werkvloer worden geshowd, zwermt het meerendeel van de dames daar meteen rond. Zelf nooit neiging toe gehad. Kleine pakjes genen waar ik niet mee gelinkt ben, spreken me - naar aanleiding van er gewoonweg te zijn - niet aan.
Zoals ik al weergaf in 'Stank en gekrijs', sta ik daar misschien net wat te rationeel tegenover, om er vanzelf vertederd door te worden. Babies hun gehuil is irritant omdat je er wat aan zou doen. Dat hun stront keihard stinkt, is een goed argument om de luier zou gauw mogelijk te verversen. Dat ze grote ogen, met giganten van pupillen hebben, maakt dat er weinig of geen dreiging vanuit gaat. En zo spartelend zien ze eruit zoals ze eruit zijn met reden, met heel grondige reden. Ze hebben hulp nodig. En dat vrouwen daar zo massaal gaan rondhangen, heeft ook zijn reden. Vrouwen willen/kunnen hulp bieden. Enfin ... doorgaans toch.
Ik heb ook de neiging om hulp te bieden. 'k Zou ze door mensen hun strot rammen als ze mij niet afremmen. Maar babies kunnen waar ik me sterk in weet, nog niet appreciëren, vermoed ik. Elk zijn terrein en dat is blijkbaar 't mijne niet.

Nu sta ik vandaag op punt om uit de tram te stappen. Een vrouw met kinderwagen maant haar andere twee kindjes tot spoed. Begint een van de twee jongens nu toch te huilen!!! Broertje trekt aan zijn trui:"Kom!! Kom!! We moeten eraf!!" Kindje:"Ik zit vaaaaaaast!!!!!!!!!".
Tas opzij gezet, gekeken hoe dat precies zat. Had het jongetje zich blijkbaar omgedraaid op zijn stoel, was met zijn knie tussen de zitting en de rugleuning gegleden, zat daar tot half zijn dij en tot bij zijn enkel tussenin en geraakte er niet meer uit. Puuuure paniek!!!
Hem wat gekalmeerd:"Dat is helemaal niet zo erg. We helpen jou daar wel weer tussenuit. En mama en broer die wachten wel even hoor." Kindje wat rustiger. "Jij trekt en ik duw ondertussen tegen jouw knie. Goed?". Zijn "euheuh" klonk niet echt overtuigd, maar hij bleef kalm. Wanneer hij trok en ik nog maar héél lichte druk zette, sloeg de paniek alweer keihard toe. Hij leek ervan overtuigd dat hij daar nooit of te nimmer nog uit zou geraken.
Een man op leeftijd hielpt mee. Ik hield de jongen bij zijn romp vast om hem te helpen trekken, terwijl de man tegen zijn knie zou duwen. De trambestuurder kwam erbij en zei:"Het gaat heel even pijn doen." Het kind krijste zowat zijn longen uit zijn lijf, ik hield hem beet, trok, de chauffeur duwde en floep! Kindje bevrijd. Huilbui op slag over. Iedereen blij.

Ik ben nog zeker een kwartier behoorlijk van slag geweest door de angst die in dat kind zijn geschreeuw zat.
Kortom, ik mag daar nog zo rationeel tegenover staan als maar mogelijk is. Op 't moment dat een kind paniek toont en of het nu terecht is of niet, raakt mij dat blijkbaar toch sterker dan ik verwacht had.