Stank en gekrijs

Staat er aan de kassa van de supermarkt een vrouw voor mij met een baby in een stinkpamper op haar arm, dan denk ik even later:”Biologie ... “

Want,

dat moet stinken. Moest het niet stinken, maar lekker ruiken dan zou de luier niet vervangen worden. Heel het kind zou ingesmeerd worden met uitwerpselen.

Dat is de bedoeling niet. Goed gezien van de natuur.

Maar op 't moment zelf zet ik met een vertrokken gezicht een paar stappen achteruit en denk ik zichtbaar:”Miljaar zeg! Wat kan zo'n klein kind toch stinken!!”

Hoor ik het irritante gekrijs van een wenend kind, dan denk ik even later:”Biologie ... “

Want,

moest het aangenaam klinken, dan zouden we niet proberen om het te stoppen. We zouden een kind dat krijst van honger geen voedsel geven, opdat het ons zou blijven vermaken. We zouden één dat krijst van pijn slaan als het ophoudt. We zouden één dat eender welke vorm van aandacht nodig heeft, negeren om te kunnen blijven luisteren naar het geluid dat het maakt. Maar het klinkt niet aangenaam. Als het over andermans kinderen gaat is het zelfs onuitstaanbaar. Het zet je aan, de ouder(s) met je ogen te dwingen het te verhelpen.

En dat is goed. Dat is alweer goed gezien van de natuur.

Maar in de eerste plaats heb ik zin om te roepen:”Doe er iets aan of ge kunt sebiet mee bleiten!!”