Bio? Logisch!!

'k Heb het al gezegd. De mens bestaat al zo'n 250 000 jaar. Zoals iedereen wel weet, zijn we 't grootste stuk van die tijd te vinden geweest in een dierenvel met een knuppel of een tros bessen in ons hand, als je begrijpt wat ik bedoel.
Waarom wordt de invloed van zuiver biologische invloeden, van natuurlijke wetmatigheden op ons 'vermeend beredeneerd' gedrag zo sterk genegeerd. En waarom willen we sneller gaan dan het echt kan? Evolutie vraagt nu eenmaal tijd. Allez dat is toch zo? De evolutie gaat nog elke dag door met haar werk. En het is goed dat we werken aan onszelf. Maar dat is toch geen reden om het anders te willen zien als het is?

Als ik moeilijke, maatschappelijke vraagstukken bekijk, doe ik dat heel vaak vanuit dat biologisch oogpunt. 'k Heb het altijd al gedaan, zolang ik het me kan herinneren. Het leek me naast het verhaal van een god in de vorm van één specifiek wezen en een aantal andere, verder van de natuurlijke behoeften verwijderde theorieën, het enige systeem wat altijd een aannemelijk antwoord kon bieden.




Slechts drie voorbeelden:


Waarom willen kinderen doorgaans afstand nemen van hun ouders, maar ouders niet van hun kinderen?

Als kind moet men zich op een bepaald moment kunnen losmaken van zijn ouders. Er moet afstand genomen worden, om zelf een weg te kiezen en die buiten de sporen van de eigen ouders te laten vallen. Dat laatste is belangrijk inzake instandhouding van de diversiteit. De genen moeten worden verspreid. Moest een kind bij de ouders of binnen het gekende milieu willen blijven, dan zou het willen aangaan van incestueuze relaties geen afwijkend gedrag zijn.
Als ouder wilt men zijn kind(eren) zo lang en goed mogelijk in bescherming houden, omdat zij ons pakketje genen zijn dat we kost wat kost als deel van onszelf op de wereld willen achterlaten. Wanneer we de banden té sterk aanhalen, strooien we zelf roet in het eten. Dus drijven we ons nageslacht, meestal onbewust, van ons weg.

Als we met ons kind bijzonder goed kunnen opschieten, er een heel goede verstandhouding is, er sprake is van wederzijds respect, graag zien en al die andere mooie aspecten van een ouder-kind relatie, dan is het verdomde moeilijk om als kind te blijven en je toch los te maken.
Bij gezinnen waar voortdurend kleine conflicten plaatsvinden, zijn er telkens kleine stapjes die weg van elkaar gezet worden. Bijna onmerkbaar distantiëren we ons van onze ouders. De pijn is draaglijk, want het gaat over een zeer zachtjes wegdrijven, mee met de stroom van onze steeds sterker wordende onafhankelijkheid.
Wanneer die kleine conflicten ontbreken, kan de natuurlijke drang om los te komen evengoed niet weggeveegd worden. Dit kan ervoor zorgen dat een bagatel wordt aangegrepen als voertuig om toch eindelijk tot de ontsnapping te komen. Het moet sterk, hard en radicaal zijn, om als tegengewicht te dienen voor de gewichtigheid die emotioneel gedurende jaren en jaren aan de band met moeder en vader gekoppeld werd.
Soms staat een kind te dicht bij zijn ouders om half-en-half weg te kunnen gaan. Wanneer men het kind ontzettend sterk zichzelf heeft laten zijn, heb je het excellente wortels gegeven en krachtige vleugels die het kunnen dragen naar waar het heen wilt. Maar het hangt aan een gevoelsmatig koord, dat het door moet knippen.
Als ouder ziet men het graag, wil men het pakketje genen veilig stellen. Men moet trachten het in een ruimer kader te zien en blij zijn dat het de kracht heeft gehad om - zolang als nodig - afstand te nemen. Met daarbij de hoop, dat het ook zelf weet dat het zijn ouders nooit pijn zal kunnen doen. Niet door een mens te zijn, die alle prachtige geschenken gebruikt die het van zijn ouders gekregen heeft.


Waarom voeren mensen oorlog?

Meer macht, betekent meer mogelijkheden. Meer land, betekent meer ruimte voor verdere ontwikkeling. Wat we hebben willen we houden en vanaf het moment dat het kan willen we uitbreiden.
Elke mens wil, net als alle organismen, zijn genen verspreiden zoals ik al zei. De kinderen van onze kinderen moeten mogelijkheden hebben, want zij zijn onze uitlopers. In ons eentje staan we nergens. We sluiten ons aan bij een volk. Het volk waartussen we geboren zijn, of waar we zelf voor hebben gekozen. Als de groep waartoe we behoren het goed doet, stellen onze kinderen het goed. Daarom willen mensen oorlog voeren voor hun land.
Zolang we als mensheid geen gemeenschappelijke vijand hebben, of geen bewijs geleverd krijgen dat 'vrede en alles met elkaar delen' ons een onnoemelijk voordeel kan opleveren, zullen we verdeeld blijven. Een mens die zijn mogelijkheden niet kan vergroten, geen stempel kan drukken, richt niets uit. 'Niets' wilt een mens niet beschermen.
Gelieve de 'mogelijkheden' waarover ik spreek ruimer te zien als enkel materiële bezittingen.


Waarom wordt er gepest?

'Pesten' is iets waarvoor we nog niet ver genoeg gevorderd zijn in onze beschaving, om het al volledig uit ons gedrag te bannen. Wie 'anders' is, bracht/brengt de groep in gevaar. Door op te vallen voor vijanden, door niet de nodige capaciteiten te hebben om van enig 'nut' te zijn, ... Het 'niet passende element' werd/wordt weggejaagd, verstoten.
Enkel door eerlijk te onderzoeken of we dit wegjagen nog wel nodig hebben om ons tegen 'de vijand' te beschermen, kunnen we dit gedrag begrijpen en zodoende ook te weten komen hoe we het kunnen beheersen.
Bij roedeldieren is er trouwens ook een boksbal, die de klappen opvangt. Pesten is een manier om spanningen af te reageren.




Het is normaal en het heel begrijpelijk dat we aan ons gedrag willen werken om de evolutie zoveel mogelijk naar onze hand te zetten. Dat we weten waarom we bepaalde dingen doen, wilt niet zeggen dat we die moeten laten zoals ze zijn. Het wilt niet zeggen, dat er geen mogelijkheden zijn voor de mensheid om mooier te worden, enkel omdat wij de oplossingen nu nog niet kennen.
Moesten de oermensen pessimisten geweest zijn, dan liepen we nu nog met een knuppel op elkaars hoofd te kloppen. Neen, dat klopt niet. De oermensen zijn geworden als wij, omdat ze wilden uitbreiden. En dat is tot nu toe toch gelukt.

Misschien is dat wel genoeg.
Misschien moeten we er niet meer achter zoeken.
Misschien is dat ook niet mis.

Nikske:”Sorry man. Ik had uw land nodig om mijn patatten op te planten, want er zijn weer twee kinders bij gekomen.”
Eerder:”Gij waart toch waardeloos. Anders waart ge niet verloren, toch?”



En toch blijf ik kwaad worden bij de gedachte dat mensen andere mensen vernietigen. Vooral als het niet als een noodzakelijk kwaad maar wel als een triomf wordt bekeken.

Misschien wil ik me enkel afzetten tegen mijn ouders.
Misschien is dat omdat ik net als iedereen agressie en veroveringszucht in me heb.
Misschien neem ik het op voor wie aangevallen wordt, omdat ook ik vermoed dat die 'anderen' geen bedreiging zijn maar een versterking. Een veeeel grotere genenwinkel om in te shoppen als we kindjes willen kopen.