Welkom in het land van melk en honing!

“Ja, ja. Alles in orde.” - “Dat valt echt goed mee.” - “Niet te klagen.” - “Tof hé?” - “Leutig dat dat was!” - ...

Allemaal antwoorden die mensen blijkbaar niet echt willen horen als ze vragen hoe 't met u gaat of als ze uw gedacht willen weten. Behalve als 't met iets te maken heeft dat ze zelf hebben of deden. Let er maar op!

Op 't net van 's gelijken.

Schrijf ik op een forum zevenendertig pagina's over een stuk van mijn ellende, dan krijg ik daar bakken reactie op. Als ik echter eenvoudigweg in mijn aanvaardende, simpele, (meestal) vriendelijke ziel laat kijken, dan geeft er, van diegenen die komen lezen, amper iemand een kick.

Iemand zei me onlangs:”8?!? dat is wel heel erg weinig hoor, doe er wat aan! ;) “

Ja, op een goeie dag heb ik zo'n vijfentwintig bezoekers en op een slechte vijf of nog minder.

Mijn antwoord hield in:

• Het blog van de andere gemiddelde 34-jarige vrouw bezoeken en daar comments laten, heeft geen zin, want als zij bij mij komen kijken, herkennen ze zich vast niet in mijn zotheid.

• 'k Wil niet alle mensen die ik persoonlijk ken over mijn blog vertellen. Als ze er een beetje zicht op willen krijgen hoe ik, vaak buiten hun verwachtingen om, in elkaar steek, wil ik dat ze 't zelf uitzoeken. Een paar uitzonderingen met wie ik graag wil delen, buiten beschouwing gelaten.

• Moet ik interessantere dingen bloggen? Zou een mooie oplossing zijn, maar ik ben wie ik ben en daarmee moet ik en wil ik het doen.

• Eerlijk gezegd, ben ik zelfs een beetje verwonderd dat er toch effectief mensen zijn die terugkomen. Dat zeg ik niet uit bescheidenheid. 't Is eerder omdat ik toch voornamelijk schrijf over wat volgens mij het merendeel van de mensen geen zak kan schelen.

Als je dag in dag uit blogt over wat je allemaal tegenstaat, over je gewroet in de stront van je miserabel bestaan, over waar men beweert van wakker te liggen maar eigenlijk geen bal om geeft, over de kar waar iedereen hoort op te springen om nog enige waarde te hebben volgens 'de maatschappij', heb je dan meer lezers? Of moet je al het voorgaande mixen, om succes te hebben in het met incestueuze betrekkingen gevulde bloglandschap?

't Is toch waar zeker?! Hoe dikwijls zie je dat niet? Jij vermeldt mijn blogje? Dan zal ik het jouwe vermelden allez. Of jij geeft mij een commentaartje. Wel, da's goed. Dan zal ik bij jou ook eentje schrijven. Er zijn over de honderdduizend blogs in Vlaanderen alleen al. En de meesten zitten op een klein segment bij elkaar te kakken. Zij op wie dit betrekking heeft zullen zich wel herkennen, niet waar?

Het wilt niet zeggen, omdat ik jouw schrijfsels fijn vind, dat je jouw gelijk bij mij terug zult vinden. Soms heb ik goesting om bij mijn comment effenaf bij te schrijven “Ik kom hier niet om via jouw blog lezers te krijgen! Wil jij ook bij mij komen lezen? Welkom. Wil je dat niet? Ook goed.”

Moest hier iemand komen beweren dat zijn aantal lezers hem totaal niet interesseert, ga 'k daar een keer goed om lachen, denk ik. Dat kan dan ten onrechte zijn. Maar als een echt wijs man zelfs toegeeft dat hij 'toch' wel graag gelezen wordt ...

Frustratie ... Aantrekkelijk voor ramptoeristen.

Wel, in 't plat Vloams - dei's best ver as 'k mij wa koä mauk: gulder moet ulder de moetche nie getruësten ver vedrom te kommen, want 't za niet ga gebeuren da g' ulder goeste 'ier zul krijgen!

...

*alweer gekalmeerd*

Dat hoop ik toch.

Moest er een ongelooflijk succesvolle blogger in de zaal zijn ...