Als ge geen klein mannen hebt, dan zijn Sint-Maarten en Sinterklaas van weinig belang. Dus begin ik alvast over Kerst te leuteren.
Heel 't jaar door, koop ik nu en dan een aardigheidje voor de mensen die ik met kerst iets cadeau wil doen. De bedoeling is, dat ik dan al wat klaar heb tegen dat het zover is. Een mens bespaard zichzelf daarmee het loop- en vliegwerk in de drukste winkelperiode van 't jaar én – minstens even belangrijk - ge moet niet halsoverkop nog op ideeën komen. Maar ... ik heb een probleem. Ikzelf ben ont-zet-tend nieuwsgierig.
Toen ik nog kind was, werden de pakjes die er al waren bewaard in 'het magazijntje' – we woonden in een winkelhuis. Dees ging met alle pakjes schudden in een poging om te weten te komen wat er in zat. Hoe raadt ge 't? Er was op een keer wat breekbaar bij en dat was kapot. Etiketjes plakken, zodat ik enkel met mijn pakjes zou rammelen, was misschien een optie geweest. Het werd niet uitgeprobeerd. Nadat er brokken waren, liet ik het bij tasten, ruiken en voorzichtig om en om draaien.
Omdat ik zo ongeduldig ben met cadeautjes, ga ik er automatisch vanuit dat anderen dat ook zijn. Ook al heb ik ondertussen meermaals – tot mijn grote teleurstelling trouwens – moeten vaststellen dat het niet altijd zo is. Sommige mensen, waaronder mijn lief, lijken wel honderd jaar te kunnen wachten. Hij zal nooit of te nimmer proberen om op eender welke manier iets te weten te komen. Terwijl ik ... ja ... ik zou bijvoorbeeld tegen iedereen zeggen dat ik dit of dat of 't geen voor mezelf ga kopen – terwijl dat helemaal niet zo is - in de hoop een ontradende reactie uit te lokken, die dan zou betekenen dat 't onder de kerstboom zal liggen. Ja mensen, zo erg is 't met mij gesteld! Ik ben nog kinderlijker als een kind zelf als 't op pakskes aankomt.
Als ik iets voor iemand gekocht heb, kan ik daar ook mijn mond niet over houden. Dan moet ik op zijn minst zeggen:”Ik heb iets voor uuuu!!”. Als er dan geen curieusiteit volgt, is er voor mij de lol onmiddellijk af en kan ik het evengoed meteen afgeven. Volgt er wel nieuwsgierigheid, dan zal ik die nog aanmoedigen en kan ik het vrij snel niet meer laten om het pakje af te geven. Met andere woorden ... het heeft geen enkele zin dat ik op voorhand begin te shoppen. Draai het of keer het hoe ge wilt, ik kan toch mijn toot niet houden en ben het na maximum enkele dagen toch al kwijt. Dacht ik ...
Maar 'k heb mezelf een trucje aangeleerd. Ha haaaaa!!! Ik verstop het ergens waar ik niet vaak kom, bijt een paar dagen heel erg op mijn tanden en dan ben ik het zelf vergeten. Het werkt!! Ik heb het niet toegepast bij alle dingen die ik kocht. Maar bij die dingen waarbij ik het zo heb opgelost, is het gelukt. Met 't gevolg dat ik nu heel 't kot kan beginnen afzoeken naar die dingskes die 'k al allemaal verstopt heb. Dus heb ik een nieuw probleem. Wanneer ga ik er aan beginnen? Start ik te vroeg, dan ga 'k zelf weer niet kunnen wachten. Wacht ik tot op 't laatste moment, dan moet ik me toch nog beginnen haasten net alsof ik niets op voorhand had geregeld.
Dus ... als ge tegen uzelf begint te klagen over het kerstshoppen, bedenk dan dat ge daar zoals ik heel 't jaar door last van kunt hebben en zijt blij dat gij wél normaal zijt.
bron afbeelding
Hier heb ik eens smakelijk mee kunnen lachen. Er zitten wel herkenbare dingen in, maar zo erg als jij heb ik het nog niet te pakken.
BeantwoordenVerwijderenEen beetje herkenbaar ook, ja. Maar net als Karel gelukkig niet zo erg ;).
BeantwoordenVerwijderenVeel succes tot 25 december :p !!
Ik heb zelf een kindje dat gelooft in sinterklaas en nog een kindje dat geboren is op 5 december. Negen maanden voor 5 december heb ik al 'inkopen' gedaan, en da's inderdaad niet normaal. Zo herkenbaar ook... ik zal maar toegeven dat ik de kadootjes die ik te vroeg koop zelf uitpak, en st.maarten meestal een herinnering is dat die duivels van mij op bezoek bij de tandarts moeten . Enne...bedankt voor de goede raad, helaas ben je al 11 jaar te laat...
BeantwoordenVerwijderenBlijkbaar hebben toch wel meer mensen hier een smeet van! Plezant weten.
BeantwoordenVerwijderenToen ik er een keer 'live' over vertelde, werd er wel mee gelachen, maar er werden geen bekentenissen afgelegd. Maar ja ... 't was dan ook tegen mensen voor wie dat gevoel to-taaaaal onbekend is.
Pakske moake? Iest pakske koepe!
BeantwoordenVerwijderenIeder jaar is't weer van da. Ik neem me voor weken, zelfs maanden voor de kerstperiode al kadootjes te kopen om aan de eindrace te ontsnappen,maar helaas....
Ik heb het jaren terug eens gepresteer om een paar eerste schoentjes te kopen als kadoo voor een kennis die pas zwanger was. Fier da'k was! 'k Moest mij niet meer opjagen en sufdenken over een geschenk bij de geboorte van haar kindje!
Zo zou het ook geweest zijn, als ik me tegen de tijd dat ze beviel nog zou herinnerd hebben dat ik al iets had. Een paar jaar later stootte ik in een kast plots op een paar piepkleine babyschoentjes waar ik een hele tijd naar staan staren heb voor ik wist hoe die daar terecht gekomen waren.
Van nieuwsgierigheid heb ik minder last, ik ben het natuurlijk wel, maar ik kan het goed bedwingen. Ik weet dat ik tenslotte toch wel zal te weten komen wat er in een pakje zit als ik het krijg. Ik ben eigenlijk meer nieuwsgierig naar de reactie van iemand aan wie ik iets geef.Daaaaaar kriebelt het bij mij sterker. En als het dan zo iemand als dP is die niet te houden is,maakt dat het nog leuker voor mij. Dus dP blijf maar zo, want voor jou is het misschien een marteling maar je bezorgt anderen er zoveel plezier mee!
@kletsmama: die schoentjes ... ik probeer mijzelf in de situatie te verplaatsen ... het moet achteraf wel ontzettend grappig zijn om terug te denken aan wat er zoal door je gedachten gaat op zo'n moment. Een fractie van een seconde:"Wie zit hier in mijn kot en komt creepy dinges in mijn kasten leggen??? Daarna eventjes langer dan een seconde:"Ben ik nu helemaal zot aan 't worden?"
BeantwoordenVerwijderenDe mensen die dat zo lollig vinden om mijn stiepelzottekes te maken met hun pakskes mogen op hun twee oren slapen. Want al zou 'k het proberen, ik kan het niet doen overgaan!! Al was die gedachte van:"Ik kom het uiteindelijk toch wel teweten wat er in zit." nog nooit bij mij opgekomen. Dát kan misschien alsnog verlichting brengen. Maar tussen het nu en die 'uiteindelijk' blijft toch veel tijd zitten hoor.