schoonmaak

Moest ik belachelijk rijk zijn, 'k zou er waarschijnlijk personeel voor nemen. Wat ik ook bedenk aan systeem of strategie, het blijft oorlogje voeren tegen al die dingen die 'k zoveel liever doe. En toch interesseert het me wel en ben ik er eigenlijk niet eens zo slecht in.
Mijn grootmoe - die mij graag vergelijkt met mijn moeder* en dan vooral bij punten waarop ze de kritiek liefst met bakken gelijk uitkapt - was laatst zelfs wat verwonderd over de doeltreffendheid van mijn aanpak. Pas op! Verwacht u niet aan fenomenale tips. Ze stond er gewoon versteld van dat je uw muren beter met 'warm' water kunt afwassen dan met koud. 'k Moet toegeven dat zoveel onwetendheid bij een vrouw die zich altijd en overal, zeer uitdrukkelijk mijn meerdere wil tonen, me wel goed deed. En 't heeft me doen bedenken, dat het misschien niet eens terecht was, dat ze erin slaagde mij jarenlang met een gevoel van compleet falen op te zadelen.

*Mijn moeder was het type dat perfect fu ... Neen, ze functioneerde eigenlijk gewoonweg 'niet'. Maar goed, ze deed dat 'niet functioneren' perfect, in een omgeving die om hoogdringende interventie vroeg van een professionele schoonmaakploeg - met desinfecterende middelen en heel de handel inbegrepen. Tot ze trouwde met iemand die dat soort interventies wel degelijk van haar zélf verlangde. Op dat punt gearriveerd, ging ze doodgemoedereerd - da's zo min of meer 'ongegeneerd' en 'uiterst kalm' in één woord - aan haar moeder - mijn eerder vermelde grootmoe - vertellen over hoe het bij mij thuis toch wel wat beter zou kunnen.
Mijn grootmoe zelf, was het type dat aan schoonmaken hogere prioriteit gaf dan aan eender welk intermenselijk contact ook. Ze spendeerde daar niet zó ontiegelijk veel tijd aan, volgens ik me herinner. Maar er waren nog wel wat puntjes die boven dat intermenselijk contact stonden. Sinds ik weet dat ze muren probeert af te wassen met koud water, stel ik me vragen bij de diepgang van haar liefde voor properheid. Ze was de jongste van een gezin met een stuk of tien zonen. De verhalen over de eisen die haar moeder op het kuisterrein stelde, verklaren vast deels waarom ze die prioriteit in de praktijk met tegenzin hanteerde. Neen, 'k heb haar nooit gezwind weten poetsen. Maar toch deed ze het blijkbaar liever. Liever dan ...

"Maar wat is nu eigenlijk mijn punt? Waar wil ik hiermee nu allemaal naartoe?" vraagt u zich drieëntwintig zinnen later mogelijk af.
Wel ...
Mijn prille kinderjaren bij mijn moeder, zijn waarschijnlijk geen al té goeie invloed geweest op mijn kuishouding. En dan bedoel ik de houding die ik tegenover het kuisen aanneem, niet tijdens.
De overschot van mijn kinderjaren bij mijn grootmoe, hebben daar bovenop waarschijnlijk voor een aversie gezorgd.
Een andere vrouw die mee voor opvang voor me zorgde van mijn vijf tot mijn zeven jaar, had poetsen als beroep en leed aan een vergevorderde misvorming die ervoor zorgde dat ze er thuis quasi permanent mee doorging. Met krachtige, besliste en onverschrokken overgave stortte zij zich op het enige wat ze goed kende. Ze is nu de zeventig voorbij, weduwe en staat dagelijks om half zes op om haar huis te beginnen kuisen. 'k Heb het moeilijk met het onbegrip dat grootmoe daarbij toont.
En toch ... Ok, 'k zal waarschijnlijk - en ook hopelijk! - nooit een voorbeeldige kuisvrouw worden. Daarvoor ligt mijn ideaalbeeld - de ultieme perfecte, waarbij elk oppervlak de test met de witte handschoen doorstaat - te ver buiten mijn bereik. 'k Wil namelijk niet 't risico nemen om toe te geven aan wat obsessief zou kunnen worden. Om dat gevaar in de buurt te laten komen, ken ik het plezier van 't vuilmaken te goed. Maar ondanks dat, valt 't best nog wel mee. Echt wel ...
En weet je wat? Ge kunt niet geloven hoeveel courage een mens haalt uit 't besef dat hij blijkbaar toch niet gedoemd is om te zijn zoals de genen waaruit hij voortkomt!