Trui op de kop

Van kindsbeen af was ik orendul van lang haar. We hadden een langspeelplaat in huis waarbij op de hoes een vrouw uit een exotisch land stond afgebeeld die haar hoofd achterover hield en haar lange haren deels over een arm liet hangen, terwijl de rest op haar zitvlak viel. Minutenlang kon ik daar als klein kind naar staren en dromen om ooit zelf zulke lokken te hebben.
In de catalogi van meerdere postorderbedrijven, stond steevast een advertentie voor een haargroeimiddel met ook al weer een dame met verbluffend lange lokken. Ik zeurde de oren van mijn ouders' hoofd, om zo'n middel voor me te kopen. Gelukkig werd me gezegd dat het boerenbedrog was.
Mijn haren werden omdat ze zo fijn zijn en ik er zo weinig van heb, altijd kort geknipt. Elk bezoek aan de kapper was een mentaal gevecht. "Niet te veel!" smeekte ik altijd. De snoeibeurt werd vrij beperkt gehouden. Toch was het telkens weer een mokerslag en werd tegelijkertijd mijn verlangen naar de lange lokken steeds opnieuw gevoed door zo'n ingreep.


Toen ik een prille tiener was, kreeg ik van een familielid een oude pruik. Het ding zag er qua kapsel uit als op de foto hiernaast en had een asbruine kleur met een lelijke groene schijn erin. Toch droeg ik ze voortdurend en fietste er op een dag zelfs de stad mee in!! Zonder ook maar even stil te staan bij de gevolgen had ik bekenden tegen het lijf gelopen. Ik had eindelijk lang haar ... Het openbare optreden bleef bij die ene keer.



Jaren later en het ouderlijk huis uit, liet ik een aantal haarverlengingen doen.

Ik startte met de fijne vlechtjes, die zwarte vrouwen vaak dragen. Er werden er veel en veel te veel in gelegd. Het gewicht was om hoofdpijn van te krijgen en tot overmaat van ramp bleek ik allergisch te zijn voor de synthetische haren. Mijn hoofd stond na drie dagen vol rode huiduitslag en de vierde dag moest ik ze met behulp van een vriend zo snel mogelijk verwijderen of mijn huid kapot krabben van de jeuk.

Daarna liet ik een hairwaving doen. Je eigen haar wordt in vlechten vastgelegd op je hoofd. Een band in textiel met daaraan synthetische haren wordt aan de vlechten vastgenaaid. Ik was laaiend enthousiast ook al zag het er potsierlijk uit. Mijn haar leek permanent door warme lucht te worden opgetild, zoveel volume zat erin. Beetje zoals Tina Turner maar dan met een lengte tot de middel. Hoe lang ik dat precies heb gehouden, weet ik niet meer. Alleszins kwam ik betrekkelijk snel tot het inzicht dat het toch ook dat niet was.

Dan kwamen de grote middelen: Great Lengths. Een van de beste systemen op vlak van haarverlening. Natuurlijke, dunne haarstrengetjes worden met synthetisch vervaardigde keratine aan je eigen haar vastgezet. Het ziet er supernatuurlijk uit en je kan er alles mee doen wat je maar wilt. Geloof me, bij sommige technieken gebeurt de aanhechting met was. Als je daarmee bijvoorbeeld op een hete zomerdag wat te lang in de auto zit, smelt de was en glijden de strengen zo van je hoofd af.
Het was wat het beloofd had. Mijn haar en ik zagen er prachtig uit. Sommige mensen vroegen me na een tijdje hoe ik mijn haar toch zo snel zoveel langer had kunnen krijgen. Ik maakte er geen geheim van.
Elke maand moest ik voor een paar uur naar de kapper, om de haartjes die van nature waren losgekomen, maar wel in de strengen van de verlenging vastzaten te laten verwijderen. Als ik dat niet deed, zouden al die losse haartjes in elkaar gaan klitten en niet meer te ontwarren zijn.
Als zo'n streng toevallig vastzat aan haartjes die beslisten om nagenoeg allemaal uit te vallen, dan kwam de streng flink los te zitten, liet ze bij het borstelen los en had ik ze in mijn handen. Het gebeurde voortdurend. Dat was normaal. Op een dag liep ik op het werk rond en viel er zo'n streng uit mijn haar op de grond. Iemand wees me erop met een verbaasde blik. Ik griste de sliert van de vloer en voelde me alsof ik daar ter plaatse zat te kakken. Korte tijd nadien liet ik de strengen verwijderen.

De beweringen van thuis "Gij hebt geen haar om te laten groeien' legde ik naast me neer en met engelengeduld liet ik de natuur zijn gang gaan. Toen mijn eigen haar een stuk over mijn schouders viel, vroeg ik een vertrouwenspersoon wanneer haar nu eigenlijk 'lang' mag genoemd worden. "Als je je hoofd achterover buigt en dan je haar het bovenste van je zitvlak raakt, is het lang." was het antwoord. Ik liet mijn hoofd zodanig ver achterover zakken dat mijn wervels kraakten en ik wekenlang met nekpijn rondliep. De puntjes kwamen bij mijn bekken. Eindelijk, eindelijk was het zover!!

Nog een tijd lang liet ik het doorgroeien. Net gewassen en gekamd was het niet mis. Maar het viel nadien altijd meteen in afzonderlijke strengen waardoor je door mijn kapsel heen kon kijken en het me een armtierige aanblik gaf. Als ik echt zeker wilde zijn dat ik er goed uitzag, stak ik het meestal op.
Het heeft me heel veel tijd gekost om de droom te laten varen. Uiteindelijk heb ik het terug kort laten knippen.


Deze ochtend was E iets aan het uitzoeken om aan te doen, zei: "Iets voor vanboven ..." en zette een jeans op het hoofd, met de broekspijpen langs de schouders. Ik vertelde dat ik als kind rondliep met een rolkraagtrui op mijn hoofd om het gevoel van lang haar te kennen. We hebben ermee gelachen.