Ik hoor ontzettend goed en luister graag naar allerhande wat niet te luid klinkt. Net als geuren wekken geluiden bijzonder snel emoties bij me op. Toch word ik meer gefascineerd door beelden en dan vooral van wat zonder hulpmiddelen niet te zien is.
Onderweg heb ik ook graag een kleine verrekijker bij de hand. Ooit passeerde ik ’s avonds laat een huis waarvan de ramen niet waren afgeschermd en de kamers langs de straatkant sterk verlicht waren. Ik tuurde binnen. Niet om de bewoners te begluren, want die waren niet eens te zien. Gewoon ... omdat het kon.
Dingen die al dichtbij zijn sterk vergroten, vind ik net zo leuk. Ik amuseer me kostelijk met een juweliersloep die 20 X vergroot en had als kind zelfs genoeg aan een simpel vergrootglas. Ik bekijk insecten en spinnen, mijn eigen vingertoppen, haren, stenen, stukjes hout, mijn oog, ... ‘k Heb ook altijd al een microscoop gewild. “Wat ga je daar dan mee doen?” werd me telkens gevraagd. “Naar dingen kijken!” was het enige antwoord dat ikzelf logisch vond. Dat ik dingen zou kunnen zien, die anders verborgen blijven door hun grootte, was toch ruim voldoende? Sinds kort heb ik een veldmicroscoopje dat tot 100 X vergroot. Jééé!!
E noemt het mijn speelgoed en vindt heel gewone dingen vies als ze zo groot zijn. Dan glimlach ik opgetogen en kijk lekker verder.
De bovenste afbeelding is oorspronkelijk van Het Wasgoed Theater. Ik heb ze bewerkt.
De onderste afbeelding haalde ik van www.dreimal-z.de.
Ik lijd ook al jaren aan het "hoe-zit-dat-nu-in-elkaar"-syndroom.
BeantwoordenVerwijderenVaak is het eerste wat ik doe als ik een nieuw voorwerp in handen krijg,proberen te achterhalen hoe het werkt.Dikwijls sta ik vol bewondering naar iets ongewoons te kijken,of naar iets wat je niet vaak van dichtbij te zien krijgt.
Maar.....of ik echt ALLES uitvergroot wil zien.....dat is andere koek.
Er zijn bijvoorbeeld insekten die er voor mij in miniformaat al eng genoeg uitzien.Mijn nieuwsgierigheid is derhalve niet grenzenloos en misschien mis ik wel een boel ontdekkingen....
@kletsmama
BeantwoordenVerwijderenHet "hoe-zit-dat-nu-in-elkaar"-syndroom is me min of meer bekend. 'k Had als kind een platenspeler en als ik het motortje aanzette om de plaat te doen draaien, dan kwam er zonder dat ik de naald op de plaat zette heel zacht geluid uit de luidspreker. "EEEEEK!!!! Hoe kan dat nu?" was mijn reactie. Menig familielid wuifde mijn bewering weg na een onoprechte poging om het ook te horen. Tot één iemand mijn vraag wel ernstig nam en me vertelde dat een stukje in die platenspeler iets kon doen zoals een radio kan: signalen omzetten in geluid. Dat was voor mij voldoende. Het was verklaard. 'k Heb (nog) nooit de moeite gedaan om uit te zoeken, hoe een radio dat nu precies doet.
Wat het missen van ontdekkingen betreft ... Als je iets teweten komt over iets waar je eigenlijk niets over wilde weten, had je dan iets gemist als je het niet geweten had? Onbekend is onbemind wordt beweerd. En 't is natuurlijk zo, dat het onmogelijk is om leuk te vinden wat je niet kent. Maar worden we niet al genoeg geprikkeld en aangezet tot het kweken van nieuwe behoeften? Ik wou dat ik soms mezelf een keer kon overtuigen van het idee dat ik helemaal niet kan míssen wat ik niet ken.
Rust, rust, rust in mijn hoofd!!!!!! Moeilijk te vinden voor een curieuze neus zoals ik.