Sinds ik nog net geen vijf jaar oud was – dat is alleszins het langste geleden wat ik me kan herinneren – zie ik als ik in het donker mijn ogen sluit soms rode, groene en blauwe stipjes. Ze staan in een vaste formatie tegenover elkaar. In die verhouding komen ze mijn richting uit om vlak voor ze bij me zijn uit mijn gezichtsveld te verdwijnen.
Vroeger bewogen ze over een achtergrond die me deed denken aan een oude tegelvloer met een heel specifieke tekening in zachte zand- en bruintinten. Die ‘vloer’ zie ik nu niet meer of toch niet zo goed.
De ene keer konden ze me als kind de stuipen op het lijf jagen, omdat ik ze niet weg kreeg. De andere keer hadden ze een soort van geruststellende uitwerking op me, was het als speelgoed wat me telkens opnieuw ontglipte en weer terugkwam. Wat ervoor zorgde dat ik het beeld al vrij snel bewust leerde ophalen.
Toen ik in ’92 in therapie was bij een psycho-analyst – initieel om de gevolgen van een niet al te gezonde relatie te verwerken – vroeg ik hem wat het zou zijn dat ik zie. Ik maakte er een tekening van en nam ze naar hem mee. Hij vroeg mij enkel wat ík dacht dat het zou kunnen zijn. Psycho-analisten hé ...
In de les biologie leerde ik over de kegeltjes en staafjes in ons oog. Het kan toch geen toeval zijn dat ik net rode, groene en blauwe stippen zie, terwijl wij in ons oog verschillende kegeltjes hebben, om respectievelijk rood, groen en blauw te kunnen zien?
’t Wordt nog beter. Toen ik mijn logo aan ’t maken was, moest ik kiezen welke kleur ik waar zou gebruiken. Ik greep terug naar het beeld en besliste dat blauw buiten moest en groen en rood in ’t midden. Later tijdens het lezen van heel wat artikels over de werking van onze ogen, leerde ik bij dat de blauwe kegeltjes zich in ons oog ook inderdaad meer aan de buitenrand van de blinde vlek bevinden!!
Mja ... als ik niet kan slapen en me niet aan negatieve gedachten wil laten overleveren, dan kies ik bewust een onderwerp om aan te denken. Zo kwam ik een tijd terug op de vraag wat we eigenlijk zien als onze ogen dicht zijn. Waar kijken we naar met gesloten ogen? Naar de binnenkant van onze oogleden? Ik weet niet waar ik naar kijk als ik die bolletjes zie, maar die zijn in vergelijking daarmee dan toch nog fijner.
Wie niet of niet meer weet hoe dat ook weer zat met die staafjes en kegeltjes kan eventueel een keer googelen met ‘staafjes kegeltjes rood groen blauw’. Die combinatie van zoektermen leidt naar een aantal goede artikels.
Ik herinner me niet dat ik die kleuren zag, maar als ik mijn ogen sloot, dan zag ik wel een soort sterretjes (eigenlijk waren het meer zes- of achthoeken of zoiets) dansen. Alles was dan meer in okertinten weergegeven.
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of die kleuren van jou iets specifieks betekenen. Misschien wordt het licht dat je 'ziet' opgesplitst in de bestaande hoofdkleuren: rood, groen en blauw.
Meestal zien we met gesloten ogen de kleur die complementair is aan de kleur die we het laatst, sterkst gezien hebben. Da's ergens ter compensatie.
BeantwoordenVerwijderenEen splitsing van licht kan 't vast niet zijn, want zelfs als ik in het pikdonker mijn handen voor mijn ogen houd, om niets van lichtinval meer te hebben, kan ik ze nog zien. Het wordt dus vrijwel zeker niet enkel door mijn ogen, maar in combinatie met of zelfs enkel en alleen door mijn hersenen gefabriceerd. Vermoed ik ...