spinazietanden

Toen ik zeventien was, keken ze bij mij thuis - op 't tijdstip dat ik klaar stond om de aap uit te gaan hangen - naar Dierenplezier. Een programma op VTM over beestjes met een panel dat vraagjes moest beantwoorden en een prijsvraag waarmee je een safari naar Kenia kon winnen. Elke week speelden mijn grootouders mee.
Eén keer ging ik "dag" zeggen voor ik vertrok, net toen die prijsvraag werd uitgezonden. Zij bespraken welk antwoord ze gingen opsturen op de gele briefkaart en ik was het er niet mee eens.
"Ah dan moet je ook meespelen hé."
"Wel, 'k zal dat doen zie."

De week nadien kreeg ik tijdens het laatavondlijke slingeren van soortgenoten te horen, dat ik een reis gewonnen had. Mijn gele briefkaart was eruit gepikt en het panellid dat voor mij speelde - René Vandereycken - had gewonnen.
'k Mocht de reis voor twee personen niet afstaan aan mijn grootouders, dus ging ik zelf mee.

Alles erop en eraan met de bijkomstige meeval voor celebrity gazers dat Paul Koeck, Daisy Van Cauwenbergh en de blonde assistente Francesca - ben haar familienaam vergeten en vind hem niet via Google - mee waren.
't Enige noemenswaardige dat me over de dames bijbleef:

"Mmm, mmm ... G'hebt spinazietanden!"
"Oooo!! Choh ... Dank je!"

Vanaf toen weet ik, dat vrouwen elkaar op kleine vergetelheidjes mogen wijzen.
Veel later bedacht ik dat ze 't bij voorkeur niet en plein public doen.