'het ontspoken van the unspoken' ofte 'leutering on'

De patattenpuré, de kroketten, de chipkes met BBQ-smaak, de koffie morgenvroeg,

de vacht van Puddy, de lieve, breekbare "miauw" van Nono die zich verheugt op melk, de speelse concentratie te lezen op de snoetjes van mijn honden,

een flink uitgeknepen, warme, warme, warme washand, crème die mijn droge handen zacht maakt,

een maak-het-zelf klus die net af is, een lade met doosjes met spullen nét gesorteerd, een blogstuk, een nieuw ontwerp, een pasgeboren blobje,

een outfit die mijn mood weergeeft, een foto die iets heeft gevangen.


Ik mis de schoot van mijn grootvader, zoals ik hem kende als kind, mijn moeder haar kriebeltjes over mijn armen en kammen, borstelen, opsteken en vlechten van haar haar, hoe Rico mij toonde dat ik zijn allerliefste, beste baasje was.

En ik hoop op de geur van tomatenplanten en vers paardenzweet aan mijn handen, een vrijwillige, grondige massage van mijn voeten, enkels, kuiten, achter- en zijkanten van mijn dijen, onderrug, schouders, nek, gezicht en handen en het niet, niet, niet binnengeraken van het spook dat "Boooohoooohooo! Jij hebt nu niets om naar uit te kijken." zegt.

Want het bestaat tóch niet echt.

En het liegt!!!