klote hormonen!!

Een paar dagen geleden wist je 't al. Je lief moeten vragen, om je tieten net iets minder stevig knedend beet te pakken, omdat ze er lekkerder uitzien, maar ook alleen zo voelen als ze voorzichtig behandeld worden. Dat zijn de dagen waarop je van die boezem geniet, zonder dat iemand hem aanraakt. Permanent een heel lichte tinteling in 't vlees en ietsje sterker in de tepels. Which is nice ...
En je wist het dus dan al, dat je jezelf een paar dagen nadien zou voelen als een platte vijg die door een nevel van tristesse omhuld wordt.

Elke keer weer denk ik:"Deze keer niet. Ik aanvaard nu al dat 't normaal is dat ik mij wat minder zal voelen en daarmee zal ik 't allemaal te snel af zijn. Ik ga er pro-actief mee om. Ik ben het voor. 't Feit dat ik geen fut zal hebben om ook maar ergens plezier aan te beleven en robotisch de dag door zal schuiven, zal zich niet herhalen van deze keer. Want als ik het nu al accepteer, kan ik mij daar niet druk om maken en ..."
Maar dat is het hem dus hé! Dát is het!!! Ik maak mij niet druk! Ik wind mij niet op en sakker niet. Ik vlieg mensen niet naar de strot omdat ze iets zeggen. 'k Heb alleen zo'n lichte Saudade in mijn lijf. Alsof ik de indruk heb dat alles somber is, maar zonder ernstig genoeg te zijn om te vrezen dat 't voor altijd zo zal blijven. En met dat die ernst er niet is, kan ik het niet hebben dat ik mij daar dan niet gewoonweg overheen kan zetten. Nu!!!

Ik dacht dus, dat 't deze keer gene waar ging zijn. Dat mijn analyse van 't probleem de oplossing zelve was. Maar 't is weer wel waar. 't Is zo ... ik voel mij zo vijg als een vijg die weet dat ze morgen alweer een dadel zou kunnen zijn, zich maar kan voelen.

Wat een cirque! Wat een klucht om te proberen daar vat op te krijgen ook ...
Pffff ...