inkijk - deel 5 - grote fan, slechte klant

Wat de reden is die erachter steekt, ik weet het niet, maar ondanks ik opruimsessies moet inlassen, ben ik gek op lege vlakken in huis. Ben ik een sloddervos die zich verschuilt achter goesting in perfectionisme? Of ben ik een perfectionist die alles laat slingeren, omdat het ultieme doel toch niet haalbaar lijkt?

Als kind dat leerde schrijven, deed ik veel en veel te lang over de rijen lettertjes. Als er bij mij thuis andere kindjes kwamen spelen, was ik telkens helemaal van mijn melk, omdat alles een vaste plaats had en ik niets overhoop gehaald wou zien.
Een jaar of vier later was er op mijn kamer nergens nog een lege dm² te vinden. Muren vol posters, plafont vol lege doosjes en de rest vol papperassen, kleren, schoenen, tassen, spullen, lege colaflesjes en brol. Maar midden in dat slagveld dagdroomde ik over minimalisme.

Deine van hierboven heeft 't enkele maanden geleden nog gezegd. Ik kan niet doseren.
Als ik verliefd ben, loop ik daarvan over. Als ik verdrietig ben, zit er in mij een krijsend jammerende vrouw zoals die uit 't Midden-Oosten, die zich verschuilt achter een zombie die niet meer praat, lacht, eet. Ben ik opgewekt, dan spring ik letterlijk gaatjes in de lucht. Als ik kwaad ben - en alleen! - adem ik snuivend. In gezelschap houd ik dat gevoel onderdrukt, omdat ik weet dat ik anders té lelijk ga doen. Als ik contact heb met anderen, is er liefst geen woord, klank of gebaar dat mij ontgaat en tracht ik mijn reactie op hen zo volledig mogelijk weer te geven. Maar tussen die perioden van intensiteit kan flink wat tijd zitten, want face to face small talk kost me ontzettend veel moeite en constant dezelfde diepgang behouden, lukt me niet zonder mezelf mentaal uit te wringen.
't Is alles of niets, 't is zo in alles en in mijn privé leven wil ik dat niet meer constant onder controle houden.

Ge zout dat misschien op 't eerste zicht niet zeggen, maar dat verklaart ook waarom ik zelfs Ikea vaak nog te duur vind. Ikea is goedkoop als je 't vergelijkt met een traditionele prijszetting. Maar in vergelijking met wat je betaalt in een kringloopwinkel of als je zelf iets maakt, is dat dan weer niet meer 't geval. En ook hier stel ik me weer extreem op. Gaan voor de laagste prijs voor dat wat je hebben wilt, wordt een sport als je er zo ver in gaat dan ik.

Als je met plezier een boek leest over hoe Ingvar Kamprad Ikea gemaakt heeft tot wat het is, dan mag je jezelf toch wel een fan noemen, denk ik.
Al jaren blader ik gefacineerd door de catalogi, de webpagina's, vul ik fictieve interieurs, loop ik voor mijn lol alle nagebootste kamertjes in de winkel door. Maar er is een keerzijde. Ikea is zelf slachtoffer geworden van de devotie die hij bij mij teweegbracht.

Na de hoeveelheid van die meubelen die ik in elkaar heb gestoken, speel je met de plannetjes die erbij horen. Je leert al doende hoe ze in elkaar steken en waarom. Bij elke "Hé dat is een goed gedacht!!" tijdens mijn bezoekjes via eender welk kanaal, bleef er wat residu hangen, zodat ik op de duur niet meer bij hen naar oplossingen ging zoeken, maar zelf dingen begon uit te dokteren. En laat dat laatste nu 't enige zijn wat op vlak van inrichting aan mijn Ikea-lol kan tippen en vaak zelfs nog leuker, geschikter én goedkoper is.
Wil ik dan een simpel hangkastje boven mijn pc-tafel, dan maak ik dat dus zelf.

• Eén plank die aan consoles hangt.
• Eén plank daarboven die op consoles steunt.
• Op beide planken een aluminium U-profiel.
• Aan de zijkant een hardboard bekleed met zwart meubelfolie.
• Vier schuifdeurtjes: één plaat uit een oude pc-case, één stuk karton bekleed met zwart meubelfolie en twee foto's op karton.

't Volgende wordt een kapstok voor hoeden, mutsen en paraplu's die aan de muur hangt.
Uitleg en foto's volgen natuurlijk.