Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.

’t Is goed gerief dat hij gebruikt. Zijn ziel is vergrootglas, infraroodcamera, bewegingsdetector, …

Knip! Licht uit, spot aan.
Soms ben ik een boek, soms een schilderij, een beeldhouwwerk of sculptuur. Maar ’t vaakst ben ik een film. Ik ben bewegende beelden.
Hij interpreteert mij en projecteert zijn beeld. Ik interpreteer zijn beeld en projecteer dikwijls bevestiging.

Als we later zoveel jaren samen zullen zijn, zal ik nog zelden hoeven zeggen wat ik vind van … van wat dan ook.

zakdoek leggen

Op zoek naar een clipje over ‘zakdoek leggen’, vond ik er eentje, gefilmd waar ik jaren school liep.
Je krijgt maar een deel van het spel mee. Het geluid ontbreekt.
Zo gaat dat wel vaker als je iets probeert te leren door toe te kijken.



Zakdoek leggen
Pië vertelt over de laatste poes die hij in huis had en zegt:”Ik ben allergisch aan katten.”
Mie:”Oei!”, omdat ze een gigant van een hindernis ziet opduiken.
”Maar dat gaat over ze. ’t Is een kwestie van wennen aan de kat.” rept hij zich, want hij weet dat zij twee poezen heeft.
Pië niest en snottert zich al dagen op rij verloren. Gebruikte papieren zakdoeken worden per hoopje naar de vuilbak verhuisd. Maar er kan geen kat passeren of hij start er een gesprek mee.

Niemand zeggen
Pië en Mie hebben enkele eigenaardigheidjes. Dat is ‘ok’ geworden.

‘k Heb de hele nacht gewerkt
Voor iemand die nooit ’s nachts gewerkt heeft, is het moeilijk om zo’n ritme te begrijpen. Mie is stil als Pië ’s nachts gewerkt heeft, want Mie begrijpt het.

Twee paar schoenen heb ik afgewerkt
Mie kan koppig zijn met schoenen. Blaren laten haar niet van paar veranderen. De apotheker van wacht biedt de oplossing, die Mie thuis vergat.
Pië ziet altijd welke schoenen Mie draagt. Hij noemt haar soms naar ‘t geluid van haar hakken.

Een van stof en één van leer
Pië heeft handen bekleed met zijde die alle delen van Mie omzichtig omhullen en een blik van leer welke niets ontgaat. Ze geeft en hij (be)grijpt haar.

Hier leg ik mijn zakdoek neer
Mie voelde zich als kind verloren zonder zakdoek. Ze voelde zich later nog wel (eens) verloren. Nu biedt Pië Mie een zakdoek. Mie legt hem neer.

Theatre of Death

@ Lokerse Feesten

YouTube - alice cooper lokerse feesten: "- Verzonden met Google Toolbar"
Er zitten heel wat filmpjes tussen die met een gsm gemaakt zijn - als 't al niet voor allemaal zo is. Zelfs als je de betere opnamen stuk voor stuk bekijkt, krijg je vast niet eens een fractie van 't totaalbeeld. Het totaalbeeld, is meer dan de 'show'.

Het 'Alice Cooper'-personage laat zich doorprikken met een gigantische injectienaald, onthoofden met een guillotine, verhangen aan een ouderwetse galg, in een dwangbuis stoppen, ... ,brult, tiert, smakt een levensgrote vrouwenpop tegen de grond, wurgt een minnares tijdens een schaduwspel, onthoofdt een babypop.
Allemaal met één constante: bestraffing voor een misdaad tegen de liefde.
De man - de artiest - brengt geen hol entertainment. Hij is een passionele romanticus, die zijn duivels en angsten het publiek in gooit. Hij heeft hen nodig en wie ervoor open staat, wordt betaald met overgave. Ook op de Lokerse Feesten. Niet meteen voor de grootste massa die hij al voor zich had. Maar we gingen wel mee in zijn 'sprookje'.