(7 juli 2011)
Grote lieve maatschappij
Draag me, wieg me,
Zorg voor mij.
Vraag me niets terug.
Ge kunt op mij niet bouwen.
Geloof niet wat ik zeg.
‘k Kan mezelf niet eens vertrouwen.
Maar laat het er niet bij.
Laat mij vrij.
Hoe oud moet een mens worden voor hij zegt ‘ik wil’ in plaats van ‘ik moet’? Kan ik niet beter vragen wat hij moet gehoord, gezien, gevoeld, gekend hebben? Wat moet er gebeuren voor hij niet meer wil ‘moeten’?
Geboren worden en enkele luttele jaartjes geleefd hebben, was voor mij blijkbaar genoeg om niet te willen ‘moeten’. Maar moeten doe je toch! Zo lijkt het. Tot je beseft dat je dingen ‘moet’, omdat je andere dingen ‘wil’.
En ach … ik mag van mezelf ‘willen’. Nog wel … Dus ja. Ik ‘wil’ wel doen wat nodig is om te zijn waar ik wil. Om gehoord, gezien, gevoeld, gekend te zijn door mij. Misschien door u.
