Mensen die me kunnen laten vergeten dat ik eigenlijk maar een mestmachine ben – een 'mestproducent' om precies te zijn, maar 'mestmachine' vond ik beter klinken. Ze bestaan. Ze zijn eerder zeldzaam. Maar ze bestaan.
Ik genoot buiten op de koer van 't gezelschap van een van mijn katten en dacht:”Wat voor nut heb jij eigenlijk? Voor mij veel. Maar voor uw soort. Ge plant u niet voort. Dus eigenlijk geen. Ge eet en maakt stront. ... Eigenlijk net als ik.”
Ja, jaa, jaaa, jaaaa!! Ik denk niet altijd zo!! Neen, ik loop niet permanent te sjieken op 't idee dat 't leven zinloos is. Maar soms, gewoon soms, voelt het even zo. Dan kan dat onderhuids even blijven hangen.
En dan zijn er dus mensen die dat gevoel weg kunnen nemen. Zomaar. Door te bestaan. Door hier ook stront te maken, zeg maar.
Zelfs terwijl ze verstoppertje spelen, zorgen ze ervoor dat ik zin heb om te blijven zoeken.
Guesch Patti - Etienne
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten