Lift me up!

Onlangs trok ik het rolluik te hoog op, zodat het – nog maar eens – geblokkeerd zit. En ongeveer even onlangs zat er een brief in de bus om te laten weten dat Fabricom in de straat werken zou gaan uitvoeren aan de bovenleidingen van de tram.
Kan de combinatie van deze twee gegevens tot interessante feiten leiden? Amper.

De nacht is gevallen in de Ledebergse straten. – Deze toon wil de armzaligheid op vlak van inhoud compenseren. – De laatste tram is al geruime tijd terug voorbij gedonderd. 't Is niks koud in huis, maar buiten een mug – die hier al sinds april logement genomen heeft – is er nog geen zomers verschijnsel dat me wakker houdt.
En dan zijn ze daar. Eerst een voertuig met orangje zwaailampen die iets speciaal aankondigen. Daarna een brommende wagen met een werklift waarmee drie mannen ter hoogte van de bovenleidingen gebracht worden.
Eén van de drie is kaal en draagt een mouwloos onderlijveke. Let op! Zo'n onderlijveke of 'marcelleke' is iets wat zich behoorlijk onderscheidt van het minder ver uitgesneden 'wijventoekerke'. Maar wat (momenteel) belangrijker is: het marcelleke zit om een van nature licht gespierd en met zacht glanzend zweet bedekt arbeidersbovenlijf. En hij kan er weg mee ... de van nature licht gespierde, een zacht glanzend bovenlijf bezittende arbeider ... met de kabels.
En al vermoeien zijn collega's dan voornamelijk – om niet te zeggen: enkel – hun benen en ogen, toch denkt een vrouw in bed dan spontaan:”Ja ja. Die mannen doen toch goed voort!”.
Weet je? Had 't niet geweest dat er luid gelachten werd toen 't marcellekesmodel ginder boven, in een hoek van de lift ging staan pissen, ik zou gedacht hebben dat ze zelfs daarvoor geen pauze nemen.

donordag

af en toe dan zoek ik jou
in mijn eigen ogen
als ik weer jouw armen wou
omdat ik je zomaar mis

ik heb nog nooit met jou gesproken
daarvoor heb je zelf
onverhoopt een stok gestoken
maar iedere dag ben jij
er altijd een beetje bij

je bent voor mij geen vreemde man
al heb ik je nooit gekend
ik voel de leegte nog altijd
omdat je nooit bij me bent

als ik me hier zo zie staan
en ik doorzie die lach
veeg ik snel mijn tranen weg
en hoop dat niemand ze zag

vandaag is het vaderdag



Eergisteren sprak ik even met een jongen van 12. Hij viert vandaag samen met zijn papa 'vaderdag'.

Toen ik 12 was, vertelde mijn moeder me dat de man die me zijn familienaam gaf - omdat hij met haar getrouwd was toen ik geboren werd – mijn vader niet is.
Mijn vader is een Joegoslaaf van wie mijn moeder de familienaam niet kende.
Toen ze bevallen was en 't ziekenhuis verliet, kwam hij daar net toe. Met een verpleegster van goeie komaf, die ook hoogzwanger bleek.
Mijn moeder heeft nooit moeite gedaan om meer gegevens over hem te pakken te krijgen. Ze moet het belang er niet van hebben ingeschat.
Flink wat tijd voor ze stierf, heb ik zoveel mogelijk over hem op een rijtje gezet. Maar een voornaam waarvan je niet weet hoe je hem schrijft, een (officiele?) verblijfplaats in – het gezegdende jaar van mijn verwekking – '72 en de wetenschap dat hij toen op 't schoenfabriek werkte – dat meer dan dertig jaar geleden bankroet ging – ... Daar kom je niet ver mee.

Ik weet niet in hoeverre ik hem echt mis.
Maar 'k had hem zeker, zeker, zeker liever wél gekend.

Drie hoeraatjes voor de papa's die er wel zijn!!


Hieronder het melige origineel waarop ik mijn luizige bewerking baseerde.

'Vaderdag' van Marco Borsato

niet comfortabel, niet verdoofd

Pink Floyd The Wall - Pink Floyd - Comfortably Numb


Ik WEIGER!
'k WIL mezelf NIET verdoven, omdat 't vast comfortabel(er) zou zijn.

...

'k Doe 't vast evengoed.
Vluchten ... In gewaarwordingen dan
Tot ik naar jou kijk of omdát ik naar jou kijk en iets zie?

lijvige opera

Ik kan niet zingen. Ja, ik kan wel zingen. Maar ik vermoed dat er niet veel mensen graag naar zouden luisteren.
'k Heb een stem. Met die stem kan ik gedachten onder woorden trachten te brengen. Hoe eerlijker en juister de verwoording, hoe mooier de stem klinkt. 'De' stem in plaats van 'mijn', omdat 't niet enkel voor mij opgaat.
Ik heb een lijf. Daarmee kan ik bewegen en met die bewegingen kan ik ook uitdrukking geven aan wat in me leeft.
Maar mijn vlees, mijn puur vlees ... Niet het geheel van spieren, pezen, botten, enzovoort, maar het vlees. Moest dát geluid kunnen maken. Wat dáár uit zou komen! Moest dát kunnen, ik denk dat 't soms een opera zou zingen.

famie-ie-ie-lie-ie-ie

't Is me niet altijd duidelijk. Is het erg, dat precies familie zich dingen tegenover me veroorlooft die 'k niet verdraag? Is het enkel omdat 't familie is dat ik telkens toch maar weer bijdraai? Ben ik dan – tegen mijn vermoeden in – toch zo betrekkelijk traditioneel ingesteld, dat ik elke keer denk:”Ach ... Waarom niet bijleggen?”? Of ben ik even vergevensgezind tegenover niet-familieleden, maar veroorloven die anderen zich niet zo veel? Zou weinig familieleden hebben ertoe bijdragen dat je veel slikt?
Ik heb een oma; de moeder van mijn moeder. Die oma had veel broers en een zus – waarvan er nog enkele in leven zijn - en die hebben zelf veel kinderen en die hebben ook weer veel kinderen. Ik heb zelden of nooit contact met hen, dus tellen ze voor mij niet mee als 'familie'. Misschien leeft mijn vader nog. Maar daarvan ben ik niet op de hoogte.

Als puber (al) zei ik dat 't niet verwonderlijk is dat je met familie niet op kan schieten, omdat je ze niet zelf kiest en er dus geen enkele reden is waarom je 'compatibel' met hen zou zijn. Maar is dat misschien niet net het bijzondere aan familie? Dat 't de enige mensen zijn waar je om geeft en voor wie je bereikbaar blijft, ondanks je eigenlijk helemaal niets méér met hen deelt als een bloedlijn.
Vandaag zei een vriend van me dat hij zowat de enige is die erin slaagt zijn vader ertoe aan te zetten zijn mening eventueel te herzien. “Hij heeft me ooit 13 jaar niet gezien. Tegen mij gaat hij niet rap “Rot op!” zeggen.” verklaarde hij lachend. Ik dacht spontaan aan mijn moeder die drie jaar geen contact had met oma. En daarna vroeg ik me af hoelang ik zelf weg zou blijven. Als oma over de schreef gaat en oma komt enige tijd later schoorvoetend terug, draai ik uiteindelijk vrij snel bij. Maar of de band er dan weer wat sterker of nog meer beschadigd door geworden is, weet ik niet. Neen, 't is me echt niet altijd duidelijk.

Astromancer