'k Zag twee heren,

veel verteren.

Het spel wordt gespeeld zoals elk ander, terwijl het er één – het enige? – is waarbij geen verliezers hoeven te zijn.

Ik zag het allemaal van dichtbij. Uren en uren was ik toehoorder.
Woede om de colère van de ander, tristesse om haar verdriet, gebroken blik en wil om de vermoeidheid die hij bij haar vaststelt.
Hij die er geen bal van begreep, die alleen maar goed wou doen en daardoor in de greep viel van hen die duidelijk zijn over wat ze verwachten.
Bij bosjes geven ze op. Zij die moe gezocht zijn naar de weg uit de eeuwige verwarring. Ze vluchten naar plekken waar zekerheid is.
Ze bestaan.