Nu zijn we … wel ja, nu dus. En nu ben ik niet meer partnerloos. En die partner gaf zelfs te kennen dat hij op termijn met mij een kind zou willen maken. ‘k Liet blijken dat ik positief verwonderd was. “Liever met jou dan met een ander.” voegde hij ter verduidelijking toe.
Op termijn dus.
Maar ik ben nog altijd wel even oud, dan maanden terug. Neen, ouder! Ok, ‘k zou niet de eerste zijn die op mijn leeftijd een eerste kind krijgt. Maar toch …
Sweet Child of Mine, originally uploaded by dP spot.
Toch … is ’t gewoon een excuus waarmee ik onzekerheid wil bedekken over hoe ik met een kind zou omgaan.
‘k Heb een theaterstuk gemaakt over ‘moeder-dochter’ relaties, waarin mijn personage zegt dat ze niets spontaan kan en niets kan loslaten. Dat ze een kind ook niet zou kunnen loslaten en kinderen daar niet voor dienen. Die tekst is ontstaan uit improvisatie. Need I say more?
En als ik ’s ochtends doodmoe in bed lig, door de dag voordien te zijn blijven leven, vraag ik me af of ik mijn kind niet naast mij zou kunnen laten liggen wenen, uren aan een stuk door, zonder een kick te geven, precies zoals mijn moeder met mij deed.
Als je zoals ik, aan een kind dat je op een moeilijk moment aankijkt zoals het poppenhoofd op de foto, een zinnige uitleg wil kunnen geven, kan je van ’t ouderschap dan niet beter mijlenver af blijven?
Hé! Gelukkig zijn er dwaze spreekwoorden als “Niet geschoten, is altijd mis.”.
