Hoe slechter je conditie, hoe sneller bij 't sporten je tong op je schoenen hangt. Eergisteren was ik nog geen vijf minuten aan 't raquetballen of ik trapte al op mijnen oasem. Ik wou al drinken om het aangedikte, plakkerige vocht in mijn mond weg te spoelen. Plat water (liefst Contrex) en niks anders. Linker hand in de zij en met de rechter tutteren. Heel, heel even op mijn effen komen, een keer goed in- en uitademen en dan terug het terrein op.
Dat moment van vermoeidheid komt vroeg of laat. En daarna - niet altijd, maar toch vaak - komt 't mooiste: den tweeden asem. Ge herpakt u, ge vindt uwen draai in uw lijf en dan lijkt het of da' ge zou kunnen blijven doorgaan. De dorst komt terug, maar dwingt u niet meer te drinken. Ge moet niet meer om de paar minuten voorover gebogen staan bekomen. Ge zucht en kreunt, maar 't houdt u niet meer tegen. Uwe spelpartner bekijkt u - wel gebukt en de handen op de knieën - met een gezicht van: wat hebde gij gegeten jong? Ge zweet gelijk een rund, maar er lijkt geen einde te komen aan uw energie en elke door de ander ingelaste pauze kan niet rap genoeg om zijn. Nu kunde niet stilvallen!
Nadien onder de douche het zout wegspoelen en verrukt genieten van hoe 't lijf dan voelt. Ik wou dat ik er altijd uitzag zoals na 't sporten. Alles stemt overeen: ik voel me goed, energiek, ontspannen, gezond en mijn trekken, teint en blos laten dat ook allemaal zien.
'k Geniet meer en meer van sporten. Zo veel, dat ik zelfs in mijn eentje een raquetball-terrein op zou gaan. Maar ... Doe mij niet lopen om te lopen. Zet me niet op een fitnesstoestel. Voor mij geen aerobics en afgeleiden. Kortom, niets waarbij ik mijn hoofd thuis mag laten. Om mijn gedachten tot rust te brengen, doe 'k yoga. Dat bezorgt me yin. Sporten moet bruisen van energie in 't lijf en de kop. Dat moet yang geven.
...
* uren later *
In de loop van de komende week heb ik al een afspraak met de beide mensen waarmee ik kan spelen. De laatste keer voelde ik me voor 't spelen zo loom dat ik enkel lamlendig wou hangen en tegelijkertijd gierden de zenuwen door elke vezel tot in de topjes van mijn tien kleine aanhangsels. Zoals ik had gehoopt, was nadien alles weer in balans. Alles was wakker én evengoed rustig. Ik verlangde er naar als een verslaafde naar zijn middel. Waarom wachten tot woensdag? Ik ging effectief in mijn eentje een half uurtje meppen. Jaa-aaa! En het was zó om!
Onderweg terug, bedacht ik dat ik dat fijne gevoel elke dag wel zou willen. Elke dag een terrein huren, dat kan mijnen bruinen echter niet trekken.
'k Leg gewoon een outfit klaar en als ik opsta kruip ik er in en ga een rondje om de blok lopen. Dat lopen zegt me wel niks, maar het gevoel dat het soort inspanning me geeft wel. Een welbepaald rondje lopen is ook iets heel anders, iets veel concreter dan ... ja ... gewoon ... lopen om te blijven lopen – nu moet ik plots aan Forest Gump denken. En misschien kan ik me wel concentreren op mijn ademhaling, zoals tijdens yoga en maakt het toch ook mijn lichaam wakker en mijn geest rustig. Weet ik veel? Een paar keer proberen om te weten of het écht zo vervelend is, kan geen kwaad hé?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten