Stropke draagt LUS

Afhankelijk van welke veranderingen er zich aandienen, moet men soms oplossingen zoeken. Oplossingen die een soortement van analyse vragen. Een analyse van een begrip.

'Sociaal contact' bijvoorbeeld.

Netlog geprobeerd. Bevalt me tot nu toe niet echt. Te gemakkelijk. Mensen die in real life vermoed ik in geen honderd jaar iemand zouden durven benaderen, hebben er niet de minste moeite mee om from scratch flirterig te doen – op het kleverige af. Van wie ernstig en met inhoud lijkt, zijn er een pak die je meteen voor één of andere kar willen spannen. Neen, ... 't is mijn ding (nog) niet.

Nieuwe job, betekent nieuwe collega's. Voorzichtig zijn, denk ik daarbij. Werk en privé wil ik liever niet gelijk vermengen.

Systematisch uitgaan naar cafés, dancings, dans-cafés, ... 'omdat 't weekend is', 'om onder de mensen te komen' lijkt me handig als je dat tweede argument vrij letterlijk oppakt. In 't echt dan, in tegenstelling tot Netlog. Versta mij niet verkeerd, maar ik wil toch vooral dansen, urenlang dansen. Liefst van al op funky music! Niet aan één stuk daarom. Maar 'k wil toch vaker op als naast de dansvloer zijn. En geef toe, als je de talrijke Salsabars links wilt laten liggen – in mijn geval met 't gedacht:”been there, done that” -, is dansen niet direct de sociaalste der activiteiten.

En als je geen verplichtingen of boze snoeten wilt, kost uitgaan ook centen.

'Geldtekort', nog zoiets.

Elk zijn behoeften zijn anders, maar ikzelf hoef niet per se hoopjes bankbiljetten te hebben, om die elke dag opnieuw te tellen. Ik wil geld om te kunnen betalen voor de dingen die ik nodig heb. Nodig om te overleven, om me te amuseren, ...

Men kan besparen door minder te verbruiken. Men kan zijn uitgaven optimaliseren door aan betere voorwaarden te kopen. Men kan zijn inkomsten verhogen door meer centen te verdienen. Of men kan verbruiken zonder geld uit te geven, door kosteloos goederen en diensten te verkrijgen. “Laat het me weten als 't lukt!!”, “Hahaha, dat wil ik ook wel!” denkt u wellicht. Maar 't is niet om te lachen.

Elk is goed in 't een en bakt niks van 't ander. “Diene kan met zijn gat vliegen vangen!” wordt gezegd over iemand die al zijn capaciteiten winstgevend maakt. Maar we kunnen onmogelijk allemaal al onze sterke punten in professionele activiteiten omzetten.

Toch is het spijtig dat we vaak tijd moeten verliezen aan zaken waar we slecht in zijn en een hekel aan hebben en dus vaak ook slecht in blijven en een hekel aan houden. Wat we kunnen met de vingers in de neus, daar kruipt dan weer weinig tijd in.

Ok, we kunnen bijleren. Maar er is zoiets als aanleg en dat zorgt ervoor dat de ene nooit de andere zijn rendement haalt, al doet hij nog zoveel moeite. “Wat je zelf doet, doe je meestal beter.” Euh? Meestal dus ja. Mij lijkt het beter om de waarheid onder ogen te zien en bepaalde zaken over te laten aan wie er wél goed in is. “Logisch” denkt u nu. “Anders zou elk zijn eigen brood bakken, meubels maken, auto herstellen, sjaals breien, ...” Let erop dat ik het bewust gehouden heb op zaken waar veel particulieren nood aan hebben en een groot deel daarvan zelf toe in staat is.

Als we nu eens vééééél vaker zouden kunnen bezig zijn met die dingen waar we goed in zijn en zoveel mogelijk van die 'lastige' karweien zouden kunnen overlaten aan iemand die daar dan weer zijn hand niet voor omdraait? 'k Zei het al eerder, dingen die ons geen of nagenoeg geen moeite kosten, doen we doorgaans beter en sneller. Maar als ik bijvoorbeeld een auto heb en iemand zonder wagen meeneem om boodschappen te doen, dan heeft dat niet eens wat met kunde te maken. Toch is het dankzij mij makkelijker om alles thuis te krijgen.

Het zelden te vertrouwen systeem van ''t één plezier is 't ander waard', weet je? Het lukt enkel met een klein deel van de mensen waarmee je een bijzonder goede band hebt. Waarom? Omdat beiden die band dan niet om zeep willen helpen? Als de waardering voor elkaar niet gelijk op gaat, werkt het niet. Is den mensch daarom van de wederdienst afgestapt en overgegaan naar ruilhandel? Omdat 't waarschijnlijk niet simpel was om een huis te betalen met broden, zijn we geld als vaste ruileenheid gaan gebruiken. Daarom en om nog een pak andere redenen natuurlijk. Waar 't mij hier nu om draait is, dat omtrent geld alles – heel vaak terecht - zodanig gereglementeerd werd, dat we niet voor al die dingen waar we goed in zijn en wel eens wat vaker en voor anderen willen doen, geld mogen vragen. Als we het mogen vragen, dan moeten we het aan de staat laten weten als we dat doen en belandt een deel in de gemeenschappelijke pot die belastinggeld heet. Zut?! Dat is nog niet zeker!!

Er zijn mensen op 't idee gekomen om afspraken te maken omtrent die (veel te vaak vergeten) wederdienst. Men sluit zich aan bij de groep, maakt duidelijk wat men wilt doen en kan teweten komen wat anderen aanbieden. Alle goederen en diensten worden gewaardeerd in een ruileenheid die enkel binnen de groep waarde heeft, omdat ze enkel door de leden gebruikt wordt. De LETSers!! LETS staat voor Local Exchange and Trading System of vrij vertaald Lokaal Uitwisselings Systeem (LUS). Toen ik er voor het eerst van hoorde, dacht ik dat ze “Let's”,”Let us ... “ bedoelden. In de idee van “Laat ons 't eens op die manier proberen!”, “Laat ons 't zo eens aanpakken.”, “Ah waarom niet? Let's ...!!” Had toch gekund?

Bij de Genste LETSers wordt met stropkes gewaardeerd. Je kan je aansluiten nadat je naar een bijeenkomst bent geweest. En ik wil wel eens zien of dat werkt, dus wil ik daar naartoe.

Op de website staat een lijstje om ideeën op te doen over wat je zelf zoal zou willen aanbieden. Misschien ter voorbereiding voor mezelf zo eentje opstellen.

Da's trouwens ook een manier om sociale contacten te leggen. Ben misschien niet eens voor twee gaten te vangen.