behang

Eerst ontstond geslachtloze voortplanting en tegelijk begon de eerste oorlog. En toen – niet zomaar plots, ineens, pardaf, floep! - was er geslachtelijke voortplanting.
Ik maak – voor mijn gemak en 't uwe – meteen de sprong naar de zoogdieren.
Elke ongeboren vrucht van een zoogdier is eerst vrouwelijk en wordt tijdens de zwangerschap soms mannelijk. En er is nog altijd oorlog. Dat vind ik normaal.
Maar ik snap niet waarom mannen en vrouwen, als twee kampen elkáár bevechten. Een standbeeld!! Een standbeeld voor moeder natuur, omdat ze van sommige vrouwen een man maakt!!!
Al zou 'k sommige exemplaren met plezier achter 't behang plakken.

Vi van een vent!!!

Je ligt op je rechterzij met een emmer vlakbij, voor alle zekerheid.
Misselijk, mensenlief zo misselijk. En moe!

“Draai je eens om.”
“Neen. Ik wil op mijn rechterzij blijven liggen.”
“Allez, draai je nu om. Ik wil je zien.”
“Neen, neen! Alstublieft?! Ik wil op mijn rechterzij blijven.”
Je verzet je tegen de fysieke kracht die jou toch op die linkerzij, met je gezicht naar hem toe draait. Maar je bent aan het verliezen. Te moe om te blijven vechten. Te bang om toe te geven. Hoe dichter bij het kantelpunt, hoe groter de paniek.
En plots ben je over de grens. Je gezicht tegen zijn borst en zijn armen om je heen geklemd om je niet te laten ontsnappen. Plots word je vol gepropt met datgene waarvan hij instinctief weet dat je het nodig hebt.
Huilen!!! Wenen, tranen met tuiten en luid, luid, luid huilen. Schokken ... Snakken naar adem tussen de rouwe geluiden die uit je komen.
Met horten en stoten komt het eruit. Weinig woorden zeggen wat zo zwaar weegt.
En korte tijd later weet je het opeens. Weet je opeens wat er aan de hand was.
Mensenlief ...
Vi van een vent!!!

consensus op de wip

schoenmaatjaar

Ik ben verjaard. Vorige maand. Sinds laaaang moest ik altijd even nadenken als iemand me vroeg hoe oud ik was. Maar niet dit jaar! Want dit jaar is mijn leeftijd gelijk aan mijn schoenmaat. Joehoe! Wat een gemak! Want daarover hoef ik nooit na te denken. Dat verandert niet om ‘t jaar hé?! En ok … Ja … Ook ‘vrouwen en schoenen‘. Er is iets van aan.
Maar ook ‘vrouwen en handtassen’, ‘vrouwen en koffietassen‘, ‘vrouwen en notitieboekjes’, ‘vrouwen en doosjes’, ‘vrouwen en fotokaders’, ‘vrouwen en … waar ook maar IETS in terecht kan komen. Vrouwen beleven blijkbaar lol aan iets waar ze iets IN kunnen stoppen. Vagina’s! Tassen, boekjes, doosjes, kaders. Allemaal vagina’s!!
En er is nog wel meer mee … met vrouwen.



“Het pad is het doel!” zei ze en gaf me (o.a.) een asbak cadeau terwijl ze me wil helpen stoppen met roken. “Suiker is slecht! Vergif!” zei ze, en nam zonder enig verwijt in haar houding een heerlijk chocolaatje uit de doos die ik net (van een andere vriendin) gekregen had.
“Zelfontplooiing zou ook goed zijn tegen rimpels.” zegt Loesje op een kaartje. Het kaartje van een vrouw die zegt dat ze geen kinderen wil en zo gemakkelijk door had dat ik niet altijd even zeker ben (geweest) of ik wel enkel en alleen ‘in mijzelf’ wil groeien.
Er staat in het Frans dat een vrouw haar lichaam niet gemaakt is om de liefde te bedrijven, dat het daar te mooi voor is. Dat staat op het kaartje dat ik kreeg van een vrouw die er lachend bij zei:”Het klopt niet helemáál. Maar … ge weet wel.”.


Vrouwen … Hun manier van communiceren is vaak complex en zo subtiel dat ‘t een wonder mag heten dat ze tijdens de uren en uren kletsen überhaupt iets aan elkaar verteld krijgen zoals ze het bedoelden. Maar da’s niet erg, want het pad is het doel.


Een van nature blauwe vrouw die op allerhande manieren laat blijken hoeveel vertrouwen ze in mensen heeft, doet toch alle moeite van de wereld om geel te zijn als je bij haar bent. En als het blauw dan op een zondagmiddag in de koude, open winterlucht als een zware wolk lijkt waar je net samen ingestapt bent? Dan wordt ze geel omdat ‘t eindelijk duidelijk werd hoe blauw ze dus in feite is.



Neen man! Neen, neen, neen! Vraag hen niet:”Heb je dat graag?”, want ze kunnen je niet eerlijk antwoorden zelfs als ze zouden willen. Je vraagt hen aan henzelf te denken, maar zij denken automatisch aan jou! Ze willen je helpen en zouden dat kunnen doen door jou te zeggen wat ze graag hebben, maar wat zij willen, is denken aan jou.
“Zeg verdomme toch eindelijk een keer wat JIJ wilt!” raas jij op de duur en dan denken zij stilletjes:”Hield je eindelijk maar eens rekening met MIJ.”. Maar dat zeggen ze niet. Want ze geven de hoop niet snel op.
En zelfs diegenen die zeggen dat ze “Foert!” zeggen, die zeggen dat maar, want ze blijven proberen. Maar dat zeggen ze dus niet. Ook niet tegen elkaar.


Wat moet je dan doen om te weten of het goed voor haar is?

…

“Vaststellen dat ze blijft en haar vertellen dat je daar blij om bent.” zou ‘k zeggen.

…

Dat zeggen ze tegen elkaar.

…

Attributen ter ondersteuning van slechte gewoonten, kaartjes met boodschappen die moeten toegelicht worden, willen - zoals hierboven bleek - ook wel helpen. Maar volgende dialoog kan volgen.

Zij:”Waarom dat cadeau?”
Hij:”Omdat ik ‘t fijn vind hoe jij ineen zit.”.
Zij:”Hoe zit ik volgens jou dan ineen?”
Hij:”Dat ga ‘k niet beginnen uitleggen.”
Zij:”Ah neen? Omdat ge ‘t niet weet?”
Hij:”Zou ‘k je dat cadeau gegeven hebben als ik niet wist hoe je ineen steekt?”
Zij denkt ofwel “Héé?! Daar is misschien toch wel iets van.” ofwel “Hij zal ‘t ook nooit leren.” en zucht. En dat is goed. Want het pad is het doel. En als je er geraakt bent, is ‘t misschien wel gepasseerd. Wie zal ‘t zeggen? Zij niet.