Vi van een vent!!!

Je ligt op je rechterzij met een emmer vlakbij, voor alle zekerheid.
Misselijk, mensenlief zo misselijk. En moe!

“Draai je eens om.”
“Neen. Ik wil op mijn rechterzij blijven liggen.”
“Allez, draai je nu om. Ik wil je zien.”
“Neen, neen! Alstublieft?! Ik wil op mijn rechterzij blijven.”
Je verzet je tegen de fysieke kracht die jou toch op die linkerzij, met je gezicht naar hem toe draait. Maar je bent aan het verliezen. Te moe om te blijven vechten. Te bang om toe te geven. Hoe dichter bij het kantelpunt, hoe groter de paniek.
En plots ben je over de grens. Je gezicht tegen zijn borst en zijn armen om je heen geklemd om je niet te laten ontsnappen. Plots word je vol gepropt met datgene waarvan hij instinctief weet dat je het nodig hebt.
Huilen!!! Wenen, tranen met tuiten en luid, luid, luid huilen. Schokken ... Snakken naar adem tussen de rouwe geluiden die uit je komen.
Met horten en stoten komt het eruit. Weinig woorden zeggen wat zo zwaar weegt.
En korte tijd later weet je het opeens. Weet je opeens wat er aan de hand was.
Mensenlief ...
Vi van een vent!!!