donordag

af en toe dan zoek ik jou
in mijn eigen ogen
als ik weer jouw armen wou
omdat ik je zomaar mis

ik heb nog nooit met jou gesproken
daarvoor heb je zelf
onverhoopt een stok gestoken
maar iedere dag ben jij
er altijd een beetje bij

je bent voor mij geen vreemde man
al heb ik je nooit gekend
ik voel de leegte nog altijd
omdat je nooit bij me bent

als ik me hier zo zie staan
en ik doorzie die lach
veeg ik snel mijn tranen weg
en hoop dat niemand ze zag

vandaag is het vaderdag



Eergisteren sprak ik even met een jongen van 12. Hij viert vandaag samen met zijn papa 'vaderdag'.

Toen ik 12 was, vertelde mijn moeder me dat de man die me zijn familienaam gaf - omdat hij met haar getrouwd was toen ik geboren werd – mijn vader niet is.
Mijn vader is een Joegoslaaf van wie mijn moeder de familienaam niet kende.
Toen ze bevallen was en 't ziekenhuis verliet, kwam hij daar net toe. Met een verpleegster van goeie komaf, die ook hoogzwanger bleek.
Mijn moeder heeft nooit moeite gedaan om meer gegevens over hem te pakken te krijgen. Ze moet het belang er niet van hebben ingeschat.
Flink wat tijd voor ze stierf, heb ik zoveel mogelijk over hem op een rijtje gezet. Maar een voornaam waarvan je niet weet hoe je hem schrijft, een (officiele?) verblijfplaats in – het gezegdende jaar van mijn verwekking – '72 en de wetenschap dat hij toen op 't schoenfabriek werkte – dat meer dan dertig jaar geleden bankroet ging – ... Daar kom je niet ver mee.

Ik weet niet in hoeverre ik hem echt mis.
Maar 'k had hem zeker, zeker, zeker liever wél gekend.

Drie hoeraatjes voor de papa's die er wel zijn!!


Hieronder het melige origineel waarop ik mijn luizige bewerking baseerde.

'Vaderdag' van Marco Borsato