slaapmutske 1

Wanneer ik te moe ben om nog de moeite te willen doen mijn gedachten neer te schrijven, ben ik doorgaans ook te moe om ze nog te onthouden. Daarom heb ik naast mijn bed een ouderwetse dictafoon - niets fancy, geen modern display en piepkleine toetsen, maar grote op de tast herkenbare knoppen. Want die bedenkingen van vlak voor ik in slaap val, lijken me geregeld belangrijk genoeg om ze niet zomaar te laten wegglippen. Tenminste, voor mezelf toch.
Nu heb ik net even naar de tape geluisterd en heb ondertussen blijkbaar al een flink aantal zaken ingesproken, waarbij ik nog altijd even stil wil blijven staan. Vandaar de '1' in de titel.

Eéntje is:
" ... lijkt zich te verslikken in de romantiek die hij/zij voor zichzelf droomt. Eigenlijk doen we dat allemaal een beetje. We verslikken ons in wat we voor onszelf dromen. Door dromen voor onszelf uit te bouwen, bouwen we er eigenlijk een muur rond."

Ok, misschien doen we dat niet allemaal. Zelfs niet een beetje. Er zijn vast heel wat mensen zonder dromen. Maar ik keek toen naar het deel mét.

Waarom zeg ik dat? Waarom bouwen we volgens mij een muur rond onze dromen als we ze met onze verbeelding verder ontwikkelen? Ik wil helemaal niet beweren dat dagdromen destructief werkt. Door onze betrachtingen vorm te geven in dagdromen bouwen we d'r een dun gipsmuurtje rond. Eéntje dat ervoor zorgt, dat onze verlangens te onderscheiden vallen van die van anderen. We maken onze droom voor onszelf uitgesproken genoeg, om hem te kunnen meedragen als leidraad. Dat lijkt me goed.
Hoe meer of hoe langer we die uitbouw uitsluitend in onze fantasie houden, hoe moeilijker het me echter lijkt om het verlangen ook in realiteit bevredigd te krijgen. Voor een deel al, omdat het een manier wordt om nu al, zonder grote inspanningen van de verwezenlijking te genieten. Wanneer we niet meer willen werken aan die ontwikkeling, maar meteen de vruchten willen plukken, ligt onze focus niet meer op de zoektocht hoe iets in realiteit verwezenlijkt kan worden. We zijn gericht op het plezierige deel. De vele hindernissen en mogelijke tegenslagen, dromen we er daarom niet bij. Ik toch alleszins niet. Onze droom komt hoe langer hoe verder van het verwezenlijkbare te staan, omdat hij niet meer met hetzelfde opzet - de actie - wordt uitgebouwd. Het gipsmuurtje is ondertussen vervangen door een bakstenen muur. De droom geraakt moeilijker bij de realiteit van het dagelijkse leven en die realiteit heeft ook heel wat minder invloed op de richting die we er mee uitgaan.
Door geregeld weg te zakken in die droom en buiten de realiteit met volle teugen te genieten, willen of kunnen we steeds minder - concreet - met het basisidee aanvangen. De wil kan ontbreken, omdat de bevrediging door fantasie nagenoeg hetzelfde aanvoelt dan die uit werkelijke verwezenlijking. De kunde kan ontbreken, omdat hij ondertussen proporties heeft aangenomen, die in ons dagelijks leven helemaal niet meer binnen bereik liggen. De neiging om op gefantaseer terug te vallen wordt steeds groter en de muur rond de basisidee bestaat op de duur uit gewapend beton.

Kortom, die redenering zegt mij dat dromen goed is, maar we het beste niet te lang wachten om er wat mee te doen als dat oorspronkelijk de bedoeling was.