Met schrijvers is het blijkbaar als met geliefden. Als zij je pijn doen, kunnen ook enkel zijzelf het weer helemaal goed maken.
Woensdagavond las ik ‘Enzekont’ van Henri Van Daele - Lannoo, Tielt, ISBN : 9020942980.
Een roman over een jong buitenbeentje dat aan de verstikkende moraal van zijn geboortedorp meent te kunnen ontstappen door zijn ‘vriendschap’ met een pedofiel, maar op een choquerende manier zijn naïef geloof in de simpelste soort schoonheid verliest.
Ik was compleet van slag! Waar de accenten gelegd worden, de sereniteit, openheid, oprechtheid waarmee uitdrukking wordt gegeven aan zulk een delicaat onderwerp deed me op een uiterst positieve manier versteld staan. Geen eenzijdige belichting van een relatie tussen een nieuwsgierige, behoeftige jongeling en een volwassene die een aantal gevestigde waarden aan zijn laars lapt. Wel een genuanceerd verhaal met mensen in plaats van monsters.
Maar de mokerslag waarmee aan het einde wordt aangetoond dat de wereld van volwassenen voor een prille puber te complex in elkaar zit, was net omwille van de eerdere mildheid eens zo pijnlijk.
Zo’n boek lezen, behoort tot die ervaringen waarmee ik iets moet ‘doen’ om er overheen te geraken. Ik wou dat ik naar een sjamaan/tovenaar toe kon om me ritueel te laten zuiveren. Maar als iets me zo sterk dooreen schudt, is de oplossing doorgaans gelijkaardig. Dan moet ik daar uitdrukking aan geven, moet ik iets maken dat daarop werd gebaseerd.
Al jaren speel ik met ’t idee om een van deze schrijver zijn boeken te bewerken tot een theaterproductie. Het lukte me maar niet om te beslissen welke roman. En dan plots wordt de keuze me in mijn gezicht gesmeten.
Het ging ineens razendsnel. De aanpak, de setting, … Bij dit boek kreeg zo veel op zo’n korte tijd concreet vorm, dat ’t leek of het door een lavastroom of een schuivende gletsjer gestuwd werd. Dan moet er iets op papier staan voor ik nog een oog dicht kan doen! Ik schetste wat me voor de geest stond. Dat bracht al deels verlichting. Maar de bevrijding van de naargeestigheid die in heel mijn lijf bleef hangen, krijgt enkel hij - Henri Van Daele zelf - weer weg, met een ander boek ‘Balthasar’. Het is nog niet uit. Maar ik ben aan ’t genezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten