‘k Hoef niet altijd wat een ander heeft. Maar ‘k wil wel graag weten wat ’t is en ‘k kijk er graag naar. Tijdens mijn wandelingen durf ik wel eens over een muurtje kijken. Bijvoorbeeld een muurtje van zo’n 1m70 hoog.
Ik kijk niet rechtstreeks met mijn ogen. ‘k Laat mijn kop niet zien aan de andere kant. Om te kijken naar wat van mij niet is, gebruik ik het liefste een andere dan mijn eigen lens: die van een verrekijker, een fototoestel, … Het houdt me op afstand. Vooral figuurlijk.
Op een dag liep ik rond in ’t goed weer en ontdekte een doorgang.
Ik ging het paadje op en keek over de muur.
De overkant van de straat zat een kraker in zijn voortuin.
Achter een ander muurtje lag er nog ééntje verscholen.
Een overwoekerd paadje verder, in een vervallen hok bleek een teveel.
Tiens, tiens … ‘k Geraak er maar niet uit in wiens hofke ik ’t liefst zou zitten.
...Maar ‘k wil wel graag weten wat ’t is en ‘k kijk er graag naar...
BeantwoordenVerwijderenDat soort gezonde nieuwsgierigheid, daar hou ik van. Het levert mooie plaatjes op. Ik keek ook achter jouw muurtje en las naast je lekkere bestaansverteringproducten, je motieven om te 'kakken' (en hoe anoniem het www ook lijkt, gluren over een hek kan hier nooit stiekem) Ik lees graag mee.
Heb - nav jouw reactie - zelf mijn blogreden eens herlezen. Klopt eigenlijk nog steeds. :-)
BeantwoordenVerwijderen