geheugen als een kaas zonder eind

Het geheugen is een raar spellement. Een straf, maar vooral toch raar iets. Of misschien zelfs toch nóg straffer dan ’t raar is. Kijk …

Ik loop al geruime tijd met ’t vermoeden, dat we eigenlijk alles weten – dat m.a.w. iederéén alles weet – maar dat we niet op elk moment bewust met die kennis kunnen omgaan. Alsof er zoiets is als een heeeeel groot archief dat bestaat uit alle, alle, alle levende wezens hun geheugen, waar iedereen met iedereen in verbinding staat, maarrrr … waar niemand zich (permanent) bewust van is.

Kennis vergaren is dan niet meer dan ophalen wat er al zat. Dat zou willen zeggen, dat IQ iets zegt over de mate waarin iemand in staat is om de sowieso voorradige kennis naar zijn bewustzijn over te brengen en toegankelijk te houden. Dat is zo’n beetje ’t beeld waarmee ik speel.

Ik kijk zelden of nooit tv. Maar 27 december j.l, had ik daar plots in ’t laat nog even zin in en zag het einde van de film op Canvas. Ik zag een madame die zong van “Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt”, een man die “Kukelekuuuuu” moest zeggen op scène en dan compleet doorsloeg. En toen was ’t gedaan. ‘k Wist dat ’t liedje van Marlene Dietrich was. Maar geen idee van welke film ik net een stukje had gezien. ‘k Dacht:”Ik zoek dat wel eens op.”.

Gisteren hing ik een muurkandelaar op met daarachter blauwe veren. Ik wou er een barbie op, zodat ’t lijkt of de veren uit haar schouders ontspringen. Zoals bij een engel, maar dan in ’t blauw. “Der blaue Engel” dacht ik en koos een zwarte barbie.

Uit nieuwsgierigheid zocht ik ‘Der blaue Engel’ op en lap! Bleek dat de titel van die film waarvan ik net een stukje had gezien. En nu vermoed ik ergens, dat ik eigenlijk dus wist dat het liedje uit die specifieke film kwam. Allez ja ‘wist’. Dat die kennis voor mij voorradig was, maar dat ik hem moest weten op te halen.

Terwijl ik dat hier schrijf, denk ik:”Jaaaa! Tuurlijk is die kennis voorradig en moest ge hem gewoon weten op te halen naar uw bewustzijn. Ze noemen dat superarchief waar gij het over hebt ‘het internet’!!!!”. Maar zo simpel bedoelde ik ’t niet.

Ik wil zeggen dat ik het ergens mogelijk acht, dat mijn onbewuste die – door mijn bewuste ook gekende – ‘blaue Engel’ naar voor geschoven heeft, omdat mijn onbewuste die link met die film al kon leggen vóór mijn bewuste dat op ’t internet gezien had.

Moest ik nu nog weten waaróm mijn onbewuste die informatie voor mij toegankelijk wou maken, waarom dat volgens mijn onbewuste belangrijk voor mij is! Onbewust weet ik ‘t natuurlijk al wel. Maar ’t drijft nog niet boven.

’t Zou er dan alleszins wel op neer komen dat ’t geheugen volkomen of toch zo goed als oneindig zou zijn. Geen kaas met gaatjes, maar een kaas zonder eind!!

Pfff … de korst is ofwel lekker ofwel – indien niet eetbaar - leuk om aan te knabbelen.

Martha, dat lief schaap

Met kerstnacht wordt er gezongen van 'de herderkes lagen bij nachte' en over dat ze hun schaapkes geteld hadden. Kerstochtend ging ik naar de wachtweiden die ik tijdens mijn stage had helpen aanleggen. Mijn stagementor zou de gewoonlijke herder(in) vervangen en ik was twee dingen: 1 wel benieuwd hoe dat er nu allemaal uit zou zien en zou werken en 2 ik vond dat nu zo leutig om met kerst iets écht leutig te kunnen doen!

Ik zag veel schaapkes.

Schoon beestjes.

Maar toen was er nummer 5039

en 5039 kwam dichter,

deed haar oogskes toe,

ze legde haar hoofd in mijn armen,

deed haar oogskes weer open

en besloot mij binnen te doen!!

Neen, serieus nu.
Schapen, dat zijn dus fan-tas-tisch lieve en aanhankelijke beesten! Ik wist dat helemaal niet.
'k Had bij nummertje 5039 de kanten van haar ruggengraat afgetast, om te zien hoe goed ze al dan niet in 't vlees zat. Als ze te mager was, moest ze van weide verhuisd worden naar de kant waar er nog meer bijgevoederd wordt. Die vond dat op zich al leutiiiig!! Zo met haar koddeke kwispelen!
Ik haar dan maar nog wat geflost en gekrabbeld. En nadien liep mistanguette voortdurend achter mij, kwam haar neus in mijn hand duwen, om dan met de zijkant van haar gezicht erlangs te strijken. Als ik bleef staan, bleef zij met haar schouder tegen de zijkant van mijn been wachten.

Toen ik thuis de foto's zag, heb ik haar Martha genoemd. 'k Vond dat beter bij haar passen dan zomaar een nummer.

een getuigschrift en nen nieuwen hond

Gelijk ge al wist of nog niet wist, volgde ik onlangs een opleiding tot begeleider in de sociale economie met bijhorende stage in een sociale werkplaats, in mijn geval met buitenactiviteiten. Zoals ge dankzij de titel al wist of nog niet wist, heb ik daar een getuigschrift en een nieuwe hond aan overgehouden.

Nu zou ‘k het hierbij kunnen laten, want

• de essentie is met de titel mogelijk al wel gezegd.
• ’t is al bij den elven ’s avonds en ik moet – dankzij de nieuwen hond – nog even de straat op en hoe later het wordt, hoe sterker de volle goesting krimpt tot op de lange duur nagenoeg onvindbaar.
• er zijn andere mogelijkheden te over om tijd te verschijten.
• ik zou zelfs iets nuttig kunnen doen, zoals nu – enfin ja, na dat stukske ‘straat op’ dus – gaan slapen.

En ik ga dat bij deze dus … toch maar niet doen.
Al heb ik echt wel op punt gestaan, sta ik nu nog op komma.

Eén van die tijdverschijtingen is persoonlijke mails sturen na weer een periode van ouwe-getrouwen-verwaarlozing. Als ge u aangesproken voelt: tijdens mijn stage was ik elke dag minstens 11 uur van huis. Pover excuus als ge weet dat die stage slechts 11 dagen heeft geduurd. Maar gelijk ge weet of niet weet:”les excuses …
Neen, echt. Ik zou u wel willen mailen hoor. Maar tijdens die stage heb ik er thuis (weer eens!) een regelrechte puinhoop van gemaakt en die wil ik liever eerst ruimen. ‘k Ben er al aan begonnen. De leuke kant: de living lijkt nu weer groter!
Next on my list: de vaatwasmachine – die hier al een week staat – eindelijk aansluiten. Maar eerst de afwas! Zodat ik overal gemakkelijk aan en door kan.
Gelijk ge wist of niet wist, hebben afvoerbuizen van was- of vaatwasmachine standaard of 40 of 32 mm diameter. In plaats van uw afvoerslang héél diep in de buis in de vloer te steken, kunt ge ‘nen dikke joint’ gebruiken. Dan zit dat direct goed en er is mij verzekerd dat ge u daar achteraf niks meer van moet aantrekken. Nog een tip: als ge een aansluiting gebruikt die de diameter heeft van een standaard tuinslang, kunt ge met het winkelpersoneel van de doe-het-zelf zaak – om een onderlegde indruk te geven – spreken over een aansluiting op een ‘gewone dienstkraan’. Mij lijkt ’t wat zot om een kraan te hebben die geen dienst kan doen. Vakjargon wordt vast verzonnen door vak’idioten’.
Na de vaat en ’t machien moet de strijk aan de beurt geraken. ‘k Heb twee strijkijzers – één met en één zonder stoom –, twee strijkplanken en ook twee armen, twee handen. ‘t Zou er nogal eens een gat uit kunnen gaan. Als ik dan ondertussen ook nog tekst zou herhalen voor een theaterproductie, zou ‘k zelfs multifunctioneel zijn!
Daarna wil ik naar ’t containerpark. Daarvoor ben ik sowieso bijna klaar. Als ik dat te voet doe, kan ik de nieuwe hond meenemen. We passeren een losloopweide waarop hij eens goed zou kunnen koersen. Alleen weet ik niet uit ’t hoofd hoe hoog de afsluiting is rond die weide. En gezien meneerke met gemak over een hindernis van één meter springt, ‘t liefst van al zijn neus volgt en zelfs de katten probeert te dekken, is hem laten uitbreken … ook een optie natuurlijk. Wel ja, ’t is dan toch een extra wandeling met hem, kwestie van ’t nuttige aan het … Ook aan de leiband volgt hij het liefst zijn neus. Wat hem constant van links naar rechts naar links naar rechts doet rennen. Moest hij dat niet doen, een mens zou er trouwens een karreke kunnen achter spannen in plaats van hem het constant trekken af te leren! Maar hij is ook wel slim. Hij leert eigenlijk heel snel.
Voorbije zomer zwierf hij op het platteland zo’n 14 dagen door de velden, tussen de boerenhoven, overlevend op wat hij kon vangen of vinden. Mijn stagementor heeft hem in huis gehaald. Louis – toen ook voor mijn stagementor en zijn vrouw ‘de nieuwen hond’ – sprong op tafel, kasten, noem maar op. Ze vroegen zich af waar hij vandaan kwam, hadden de indruk dat hem nooit iets was aangeleerd. Maar ge weet dus niet wat zo’n zwerfhond heeft meegemaakt hé. Hij weet dat misschien van dat karreke. ’t Is misschien net daarom dat hij zo links, rechts, links, rechts loopt.

‘k Heb Louiske in de eerste plaats in huis heb gehaald, omdat Mica – sinds het overlijden van Froemelke – het alleen thuis zijn zeer moeilijk verdroeg. Mica is haar hele leven niet zonder een soortgenootje geweest. Als ik van huis was of zelfs nog maar op een ander verdiep in huis, begon ze te huilen. ‘k Heb het flink wat tijd gegeven, maar ze kon er blijkbaar niet aan wennen.
Mijn stagementor presenteerde mij Louis, omdat hij steeds uit hun tuin brak, al eens aangereden werd door een auto en bij de buren al rattenvergif naar binnen kreeg, zodat hij wéér ternauwernood aan de dood ontsnapte.
Sinds de dood van Froemel hadden we al eens een lieve logé voor enkele dagen, maar daar had Mica geen aandacht voor. Naar honden die we tijdens het wandelen ontmoetten, keek ze niet om. Zelfs aan een Deense Dog van een vriend gaf ze bij hen thuis geen aandacht. Maar met Louis is het anders. Hij is een Parson Russell Terriër – da’s de hoogbenige Jack – is helemaal wit met caramelbruine oortjes en masker. Qua kleur en tekening lijkt hij eigenlijk ontzettend sterk op Froemel. Hij kan zelfs het vel op zijn voorhoofd ‘froemelen’ zoals Froemel deed. Maar er moet meer zijn dan dat. Mica merkt die uiterlijke gelijkenis vast niet eens op. Er is duidelijk iéts wat haar heeft aangetrokken. Zijn nieuwsgierigheid naar haar toen ik met hem thuis kwam, was meteen wederzijds. Hij was kort daarop al aan ’t proberen om haar te bestijgen, waarbij hij steeds een flinke uithaal van haar te verduren kreeg. Maar ’t is hem dus wel gelukt om haar naar hem te doen ‘omkijken’!! Na een dag wou ze al vlakbij hem in één mandje liggen. Als zij begint te huilen wanneer ik weg ben, blaft hij even en ze stopt ermee. Mja, hij is een lastpak buiten de deur. Maar kleine Mica heeft eindelijk weer een maatje en dat maakt dat hij de moeite van het trainen nog meer waard is.

Gelijk ge weet, moet ik met dat koppel klein grut nog een wandelingske doen. En hoe later het wordt, hoe meer de goesting krimpt, gelijk ge …