Het geheugen is een raar spellement. Een straf, maar vooral toch raar iets. Of misschien zelfs toch nóg straffer dan ’t raar is. Kijk …
Ik loop al geruime tijd met ’t vermoeden, dat we eigenlijk alles weten – dat m.a.w. iederéén alles weet – maar dat we niet op elk moment bewust met die kennis kunnen omgaan. Alsof er zoiets is als een heeeeel groot archief dat bestaat uit alle, alle, alle levende wezens hun geheugen, waar iedereen met iedereen in verbinding staat, maarrrr … waar niemand zich (permanent) bewust van is.
Kennis vergaren is dan niet meer dan ophalen wat er al zat. Dat zou willen zeggen, dat IQ iets zegt over de mate waarin iemand in staat is om de sowieso voorradige kennis naar zijn bewustzijn over te brengen en toegankelijk te houden. Dat is zo’n beetje ’t beeld waarmee ik speel.
Ik kijk zelden of nooit tv. Maar 27 december j.l, had ik daar plots in ’t laat nog even zin in en zag het einde van de film op Canvas. Ik zag een madame die zong van “Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt”, een man die “Kukelekuuuuu” moest zeggen op scène en dan compleet doorsloeg. En toen was ’t gedaan. ‘k Wist dat ’t liedje van Marlene Dietrich was. Maar geen idee van welke film ik net een stukje had gezien. ‘k Dacht:”Ik zoek dat wel eens op.”.
Gisteren hing ik een muurkandelaar op met daarachter blauwe veren. Ik wou er een barbie op, zodat ’t lijkt of de veren uit haar schouders ontspringen. Zoals bij een engel, maar dan in ’t blauw. “Der blaue Engel” dacht ik en koos een zwarte barbie.
Uit nieuwsgierigheid zocht ik ‘Der blaue Engel’ op en lap! Bleek dat de titel van die film waarvan ik net een stukje had gezien. En nu vermoed ik ergens, dat ik eigenlijk dus wist dat het liedje uit die specifieke film kwam. Allez ja ‘wist’. Dat die kennis voor mij voorradig was, maar dat ik hem moest weten op te halen.
Terwijl ik dat hier schrijf, denk ik:”Jaaaa! Tuurlijk is die kennis voorradig en moest ge hem gewoon weten op te halen naar uw bewustzijn. Ze noemen dat superarchief waar gij het over hebt ‘het internet’!!!!”. Maar zo simpel bedoelde ik ’t niet.
Ik wil zeggen dat ik het ergens mogelijk acht, dat mijn onbewuste die – door mijn bewuste ook gekende – ‘blaue Engel’ naar voor geschoven heeft, omdat mijn onbewuste die link met die film al kon leggen vóór mijn bewuste dat op ’t internet gezien had.
Moest ik nu nog weten waaróm mijn onbewuste die informatie voor mij toegankelijk wou maken, waarom dat volgens mijn onbewuste belangrijk voor mij is! Onbewust weet ik ‘t natuurlijk al wel. Maar ’t drijft nog niet boven.
’t Zou er dan alleszins wel op neer komen dat ’t geheugen volkomen of toch zo goed als oneindig zou zijn. Geen kaas met gaatjes, maar een kaas zonder eind!!
Pfff … de korst is ofwel lekker ofwel – indien niet eetbaar - leuk om aan te knabbelen.
Zoiets als m'n dochter die al voor haar geboorte een golf klassieke muziek voor haar kiezen kreeg omdat we tijdens die zwangerschap in die serene mood waren. Na haar geboorte draaiden we gewoon weer U2 en zo.
BeantwoordenVerwijderenMaar zo'n 2 jaar later stond toevallig Peer Gynt weer op, en gedachteloos neuriede zij de hele melodie perfect mee.
Er zit veel denkstof in uw verhaal, ik mag dat wel.
Mooi voorbeeld!
BeantwoordenVerwijderenUw dochter 'wist' niet dat ze de muziek kende, maar het zat er blijkbaar al - of nog - wel.
Zelfs als het 'nog' is ipv 'al', toont het toch dat zij zich onbewust iets heeft ingeprent waarvan we toch zouden denken dat het bewust aangeleerd moet worden. Het opnieuw horen was hier genoeg om 'de deur' te openen.
Alleszins bedankt voor uw reactie!