ah maar allez?!!

Ge kunt dat zo hebben hé, dat iets u gelijk een emmertje donsveertjes over de kop valt, uw mond wijd open is door het "aaaaaahaaaaaaa!!!" roepen, er daardoor een stuk of wat naar binnen kruipen en ge u bijkans verslikt.

Wel, dat is mij nu ook net overkomen zie.

friedeum!

Er is mij toen ik de volwassen leeftijd bereikte, niet verteld dat ik niet meer verondersteld werd braaf te zijn. En grotendeels daardoor heb ik mij veel langer schuldig gevoeld dan nodig, over al die dingen die ik veel vroeger ben beginnen doen en willen dan ik van haar mocht.
Ja, ja, ja ... Ik had dat uit mezelf moeten weten. Wel ... Neen, toch niet!
Toen 't niet mocht, was daar geen enkele voor mij aannemelijke reden voor. Edoch, helemaal vanzelf nam ik de vrouw - de schuldgevoelleverancier - haar beweringen aan; ongeveer zoals de natuurfenomenen waarvoor de verklaring mij niet bekend was. En als ik in mijn hoofd had gestoken dat iets slecht was (en ik slecht was), zonder voor mij bevattelijke reden, dan kon ik ook niet op basis van eigen argumenten te weten komen wanneer 't dan wel ok was.
Dus, als je jonge mensen ongegronde angsten, zwartgalligheid en dergelijke bezorgt om hen ergens van te weerhouden, heb dan tenminste de decency om hen - eens ze volgens jou wel oud genoeg zijn - te zeggen dat 't allemaal dikke zever in pakskes was. Bullshit die ervoor moest proberen zorgen dat ze zich minstens toch slecht voelden als ze jouw zin niet deden.


En willen al diegenen die "Ja, ja ... D'r ga' veel spijt in ne zak eerdat 'em vol is." zeggen elke keer een jong mens iets spijtig vindt, met den enen ook dát een keer uitleggen eens hun living doll volgens hen plots wel oud genoeg is om écht aandacht te geven?
Ah neen, mja ... 't Zal dat zijn. Die leeftijd bereikt een mens bij een heel groot deel van de met opvoeding belasten waarschijnlijk nooit. Zelfs niet bij die categorie die dat grootbrengen naar zich toe trekt vanuit de bewering dat zij 't beter kunnen dan de natuurlijke ouder(s).


"Friedeum!" my ass!! Mijn rugzak is voor een groot stuk gevuld met stront. En als ik blijf proberen om daar patekes van te bakken, zal 't niet voor sebiet zijn.




free!, originally uploaded by dP spot.

babyborrel

Erlend ging vannamiddag naar een babyborrel.
Kort voor hij vertrok vroeg hij me waar de kaartjes lagen. Ik verwees hem eerst naar de lade met rouwkaartjes.

Later op de dag nam ik de foto.



neglect, originally uploaded by dP spot.

Broeders van Liefde

'k Heb enkel 'Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen' nog maar gezien. Fan-tas-tisch stuk!!!
'Broeders van Liefde' wou 'k deze keer niet missen. Meteen ticket besteld.

Compagnie Cecilia / Union Suspecte / HETPALEIS – Broeders van Liefde

van de bus naar Pointillisme

Stond ik gisteren op de bus te wachten en geraakte aan de klap met een heer op leeftijd. Hij bleek in Dendermonde te wonen, schildert, plant binnenkort een tentoonstelling in Gent en stelde zichzelf voor als Willy Bosteels. Een markante man en aangenaam in de omgang.

Uit nieuwsgierigheid gaf ik vandaag de naam in op Google. Meneer Bosteels zou van 1933 zijn, tot de Dendermondse School behoren en onder meer "Rood Landschap" en "Woonwagens" (Piron - Baz 1 - pag. 126) geschilderd hebben. Dat allemaal in geval mijn meneer Bosteels dé Willy Bosteels is waarvan sprake op het internet.
Nu wou ik toch wel weten wat de 'Dendermondse School' kenmerkt. Van Dendermonde afkomstig zijnde, weet u ... En die curieuze-neuziteit bracht me tot bij een omschrijving van Impressionisme en zo bij Pointillisme.

Straf! Ja, eigenlijk straf hoe ontzettend weinig ik afweet van stromingen in de kunst. Terwijl ik het net boeiend vind om te weten welke technieken bepaalde stromingen nu precies onderscheiden van andere, weet ik er nagenoeg niets vanaf.
Een vriend van me, vertelde me kort geleden, dat de streepjestekening die ik van Aurélie had gemaakt niet knap te noemen was, maar wel 'iets' had, 'iets' wat zei dat het 'iets' zou kunnen worden. Dat op zich vond ik al heel prettig om te horen, omdat het uiteindelijk toch enkel een schetsje was. Enerzijds was het bezigheidstherapie geweest en anderzijds kon het voor mezelf als geheugensteuntje dienen.
De manier waarop het getekend was, deed hem ergens aan Impressionisme denken, maar wel héél vlak. Ik moest bekennen dat ik geen flauw idee had waarom! Tot nu ik gelezen heb, dat in die stroming kleuren náást elkaar werden aangebracht om ze nadien door de hersenen te laten vermengen tot de kleur die men wou weergeven. En DAT was nu precies wat ik op toen wilde doen!! Niet als op voorhand vastgelegd doel op zich. Neen, gewoonweg omdat ik slechts enkele kleuren bij de hand had en mijn plan moest trekken om tot die kleur te komen die ik hebben wou. Van armoei dus. Zoals ik vroeger al vertelde wou ik rond haar persoon een straling van warm licht proberen weergeven. Maar ik kon de kleuren met die viltstiftjes niet in elkaar laten overlopen of vervagen. Dus zette ik streepjes om het allemaal niet té zwaar en donker te maken en van iets verder bekeken zonder scherpe focus toch die doorloop te krijgen.
Kortom, zonder het te weten, was ik dus eigenlijk met een sterk vereenvoudigde vorm van Pointillisme bezig. Helemaal strikt en juist was het natuurlijk niet, omdat echt Pointillisme enkel primaire kleuren gebruikt, maar de bedoeling was wel gelijkaardig.

Als mijn meneer Bosteels dé meneer Bosteels is, dan zou onderstaande van zijn hand zijn en is hij volgens mij - zoals ik gisteren al vermoedde - een warm mens.
En ondanks ik doorgaans een voorkeur heb voor niet figuratieve en surrealistische kunst - omdat het voor mijn part minder met denken en meer met voelen te maken heeft - wil ik dat soort werken toch wel graag in het echt kunnen zien. Omdat ik de indruk heb, dat ook daar gemikt wordt op zintuiglijke gewaarwording die omgezet wordt naar emotie. En door dat te schrijven, bedenk ik dat dat laatste misschien zelfs voor alle kunstvormen 't geval is. Maar ik herhaal 'misschien', want ik weet er zo weinig vanaf niet waar ...

slaapmutske 1

Wanneer ik te moe ben om nog de moeite te willen doen mijn gedachten neer te schrijven, ben ik doorgaans ook te moe om ze nog te onthouden. Daarom heb ik naast mijn bed een ouderwetse dictafoon - niets fancy, geen modern display en piepkleine toetsen, maar grote op de tast herkenbare knoppen. Want die bedenkingen van vlak voor ik in slaap val, lijken me geregeld belangrijk genoeg om ze niet zomaar te laten wegglippen. Tenminste, voor mezelf toch.
Nu heb ik net even naar de tape geluisterd en heb ondertussen blijkbaar al een flink aantal zaken ingesproken, waarbij ik nog altijd even stil wil blijven staan. Vandaar de '1' in de titel.

Eéntje is:
" ... lijkt zich te verslikken in de romantiek die hij/zij voor zichzelf droomt. Eigenlijk doen we dat allemaal een beetje. We verslikken ons in wat we voor onszelf dromen. Door dromen voor onszelf uit te bouwen, bouwen we er eigenlijk een muur rond."

Ok, misschien doen we dat niet allemaal. Zelfs niet een beetje. Er zijn vast heel wat mensen zonder dromen. Maar ik keek toen naar het deel mét.

Waarom zeg ik dat? Waarom bouwen we volgens mij een muur rond onze dromen als we ze met onze verbeelding verder ontwikkelen? Ik wil helemaal niet beweren dat dagdromen destructief werkt. Door onze betrachtingen vorm te geven in dagdromen bouwen we d'r een dun gipsmuurtje rond. Eéntje dat ervoor zorgt, dat onze verlangens te onderscheiden vallen van die van anderen. We maken onze droom voor onszelf uitgesproken genoeg, om hem te kunnen meedragen als leidraad. Dat lijkt me goed.
Hoe meer of hoe langer we die uitbouw uitsluitend in onze fantasie houden, hoe moeilijker het me echter lijkt om het verlangen ook in realiteit bevredigd te krijgen. Voor een deel al, omdat het een manier wordt om nu al, zonder grote inspanningen van de verwezenlijking te genieten. Wanneer we niet meer willen werken aan die ontwikkeling, maar meteen de vruchten willen plukken, ligt onze focus niet meer op de zoektocht hoe iets in realiteit verwezenlijkt kan worden. We zijn gericht op het plezierige deel. De vele hindernissen en mogelijke tegenslagen, dromen we er daarom niet bij. Ik toch alleszins niet. Onze droom komt hoe langer hoe verder van het verwezenlijkbare te staan, omdat hij niet meer met hetzelfde opzet - de actie - wordt uitgebouwd. Het gipsmuurtje is ondertussen vervangen door een bakstenen muur. De droom geraakt moeilijker bij de realiteit van het dagelijkse leven en die realiteit heeft ook heel wat minder invloed op de richting die we er mee uitgaan.
Door geregeld weg te zakken in die droom en buiten de realiteit met volle teugen te genieten, willen of kunnen we steeds minder - concreet - met het basisidee aanvangen. De wil kan ontbreken, omdat de bevrediging door fantasie nagenoeg hetzelfde aanvoelt dan die uit werkelijke verwezenlijking. De kunde kan ontbreken, omdat hij ondertussen proporties heeft aangenomen, die in ons dagelijks leven helemaal niet meer binnen bereik liggen. De neiging om op gefantaseer terug te vallen wordt steeds groter en de muur rond de basisidee bestaat op de duur uit gewapend beton.

Kortom, die redenering zegt mij dat dromen goed is, maar we het beste niet te lang wachten om er wat mee te doen als dat oorspronkelijk de bedoeling was.