Applausverslaving

'k Heb onlangs een recensie gelezen over David Nolens zijn 'Stilte en melk voor iedereen'.
Pffff!! Als het boek nog maar lijkt op de bespreking, dan is het 'bezemsteel-in-mijn-gat'-gehalte veel te hoog voor een neurootje als ik. Ge moet niet gaan zoeken, waar dat ge uit uzelf al overschot van hebt - bedenk ik nu.
"Ja, maar zo krijg ik daar beter zicht op." argumenteert de navelstaarder in mij.
"Niks van! Uw zicht is al beperkt genoeg!" tegenargumenteert mijn ander stukje (gezond?) verstand.

'k Vond 't woord 'applausverslaving' - werd gebruikt in die recensie - wel mooi. Als je 't opzoekt met Google, krijg je nagenoeg enkel verwijzingen naar dat boek. Vreemd ... Want ik kan me daar wel iets bij voorstellen. En hoe kan ik me nu iets kunnen voorstellen bij een woord dat nog maar net uitgevonden is?
Gelijk dat 'swaffelen' ... Dat was ook iets dat al héél lang bestond, waar iemand dan plots een woord op plakt. Dat woord had evengoed 'swiefelen' kunnen zijn, toch? Op zich zegt 't toch helemaal niets? Toen ik het voor 't eerst las, kon ik me dus niet indenken waarover dat zou kunnen gaan. En dát vind ik logisch met nieuwe woorden.
Ik hou ook niet van dat soort niets zeggende woorden. Maar wel van 'applausverslaving' dus. Dat sprak mij aan.
Want neem nu theater. - Daarin krijg je met applaus te maken. Allez, dat is dikwijls toch goed meegenomen. - Wel, dat is een vieze beeste!! Als ge daarvan gebeten zijt, geraakt ge daar nooit meer helemaal vanaf.

Ik wissel nu ne keer altijd, altijd constant 't gebruik van 'je' en 'ge' hé!! En ja, 'k ga 't laten staan, want 't is zo dat 't mij uitkomt.

Gebeten dus ...
Jjjjá!! 't Is weer zover. 'k Heb 't lang bij kijken gehouden, maar ben nu toch weer aan een stuk begonnen. Toen ik dat woord - applausverlaviiiiing - las, stelde ik me de vraag of dat voor een deel de reden is waarom ik terug theater wil maken, of dat op mij ook van toepassing is.
Ja, 'k heb dat met rare ziekten ook. Ik ontdek symptomen van ... van alles. Breng het ter sprake en ik vind wel iets dat er zou kunnen op wijzen dat ik 't heb. Ze hebben daar een mooie naam voor ... hypochondrie ... en dat doet mij altijd aan een nijlpaard denken - which is the fun part!
The even better part is, dat ik - nu dat ik er bij stilsta - bedenk dat ik dat eigenlijk niet meer zo heb. Ja, ik heb dat gehad. De volledige hutsekluts, met alles erop en eraan. Soit, gehád dus.
Ben nog altijd wel wat het 'ik heb dat ook!!'-type. Zeer emphatisch hé. Zo emphatisch dat ik me in iedereen zijn misérie herken. En egocentrisch dus ook. Want ik trek alles naar mijn persoontje toe. Is dat dan eigenlijk niet vreemd, dat ik toch goed naar anderen kan luisteren? Ik gebruik die herkenning - bij mijn weten - niet zoals ik soms bij anderen hoor:"Och en bij MIJ dan! Ik hé, ik ... " en ze zijn vertrokken. - Toeme! Blijft erbij!! -
'Applausverslaving' ... Ik wil dat niet. Want ik wil niet enkel maar theater maken om het applaus. Dat mensen 't appreciëren is tof. Maar applaus alleen is te gemakkelijk. - Hoor mij!! - Ja, 'k wil gewoon zeggen dat 't feit dat sommige mensen iets goed vinden, niet wil zeggen dat ik 't ook zelf goed vind. 't Moet niet zodanig moeilijk zijn, dat er geen kat nog mee te bereiken valt. Maar op de 'gulle lach' ben ik ook niet uit.
't Is veel meer dan dat. Applaus is de kers op de taart. Maar als die kers er niet is, hoeft de taart niet in de vuilbak. 't Is heel dat werkproces dat er aan vooraf gaat. Dat zoeken, uitproberen, aanpassen, prutsen, vinden, ... Ik denk dat ik een 'maakverslaving' heb. Een 'scheppingsdrang'!! Klinkt schoon hé?

Mja ... den ene maakt kindjes en den anderen iets anders. In hoeverre is dat vanzelfsprekend of sluit het één het ander uit?
Laat dat nu net aan bod komen in 't stuk.