Merci hé mannen!!

We zullen 't moeten doen met wat ze ons tot nu toe gegeven hebben.
Mijn favoriete band stopt er eind dit jaar mee.
En ja ... ik word daar zo'n beetje sentimenteel van ...

Pas op! Voor mij is 't alleszins zo dat zij sowieso meer gemaakt hebben dat ik prachtig vind, dan eender welke andere band ik ken. Maar zo goed weten dat er dus geen nieuw materiaal meer zal bij komen. Mja ... toch spijtig.

Hun laatste mega-hit bijvoorbeeld ...
Vanaf de eerste keer dat ik hem hoorde, wist ik dat 't weer zo ene was waar ik helemaal gek op zou worden.
'k Had waarschijnlijk nog niet de helft verstaan van wat hij zong. Maar het klonk zooooo ... 'k Wist nog niet wat precies maar toch drong het al meteen naar binnen.
Nog een aantal keer geluisterd. De klank van de muziek en zijn stem hun werk op zich laten doen en daarna de tekst erbij genomen. En ja ... Typisch Coldplay ... Het klopte weer als een bus, de tekst en muziek vallen weer naadloos samen. En dát vind ik voor een pop-rock-song niét evident. Of zeg maar eerder uitzonderlijk!

Pas toen ik de tekst volledig kende, kon ik woorden vinden voor wat de klank had gedaan.
Onvoorstelbaar heroïsch klinkt het dus ... dat was 't woord voor het ontzettend drijvende dat erin zit. Maar ... met een in en in trieste inslag. De keerzijde, de onvermijdelijke neveneffecten, zoals het onbegrip, de verwijten, de terugval en vooral, wat er met kop en schouders bovenuit steekt, de berusting bij de negatieve indrukken tijdens die terugblik en beschouwing van de nieuwe toestand.
En technisch groots ze zelf zijn als artiesten, muzikanten. De gezamelijke, glorieuze zang die op de achtergrond gehouden wordt, de kerkklok die afstand suggereert. Dat is toch allemaal geen toeval? Dat versterkt de indruk dat 't om iets gaat wat hoe sterk ook, ondertussen al voorbij en, op de herinneringen na, buiten bereik geraakt is.

Mensenlief die mannen zijn écht wel goed in wat ze doen.

coldplay - Viva La Vida