Mama spelen

.
Moest ik alle (fantasie)juwelen die ik heb tegelijkertijd dragen, ik zou met gemak de kerstboom kunnen vervangen.
Het gekke is, dat ik tot nu toe bijna nooit wat droeg. Nu is het al twee jaar dat er ook geen kerstboom werd gezet. En eigenlijk om dezelfde simpele reden: het kwam er niet van.

Eerst dacht ik, dat ik sieraden vergat te dragen, omdat ze uit het zicht zijn. 'k Heb nageltjes in de muur geklopt en er al mijn halskettinkjes aan gehangen. Denk je dat ik ze nu draag?
Voor ik me realiseerde, dat dit (alleen) geen zin heeft, wilde ik een manier vinden om ook mijn oorringen uit te stallen. Een plaat met gaatjes in die ik aan de muur kan hangen? Dat was zo mijn eerste gedacht. Maar omdat 't is gebleken, dat 't toch geen avance is, moest ik nog wel wat verder zoeken naar de échte oorzaak.

Nu vermoed ik, dat het allemaal met planning te maken heeft. Wat ik niet plan, heeft (als 't niet noodzakelijk is) geen enkele garantie om gedaan te garaken.
Er zit maar één ding op: de dag voordien mijn outfit én alle accessoires kiezen en misschien zelfs al bij elkaar klaar leggen (of hangen, enfin eh ...). Nu kies ik de ochtend zelf wat ik zal aantrekken en pas als ik het huis al uit ben, denk ik aan de decoratieve elementen. Ah!! Zelfs een ceintuur moet ik op voorhand klaarleggen of ik draag ze niet.

'k Zou de rol moeten aannemen van mama van het kindje dat ik in feite nog altijd ben. Ik had ook kunnen schrijven de rol 'spelen' van mama. Dat zou beter zijn. Want dat is de reden waarom de dingen die niet gepland zijn ook niet worden uitgevoerd. Ik wil spelen. Als ik de dingen die ik meemaak als een spel opvat, lukt het allemaal best. Ik wil mijn leven spelen, alsof het niet echt is. Omdat ik er dan op elk moment een heel ander leven van kan maken? Omdat ik alles veel te snel moe ben om het net zo lang als grote mensen te willen doen. Grote mensen gaan altijd zo ontzettend lang door met hetzelfde. Ook als 't al lang niet meer leuk is!

Kleren kiezen om morgen aan te doen, lijkt me bijvoorbeeld ook veel te voorbarig. Ik verlies 's ochtends geen kostbare tijd doordat ik twijfelend bij de kleerkast sta. Ik weet nagenoeg direct wat ik wil dragen, omdat ik weet hoe ik me voel en wat ik aantrek daarbij moet passen. 'Morgen', dat is nog zo ver weg. Hoe kan ik in hemelsnaam nu al weten wat ik morgen zal willen aantrekken?! Ik weet toch vandaag niet hoe ik me morgen zal voelen?!
Maar als ik 'mama' zou spelen, zou 'k mezelf kunnen opleggen om dat aan te doen wat ik de dag voordien gekozen heb. Moest iemand me daar echt toe verplichten, dan zou ik me er héél slecht bij voelen als ik dan zou moeten rondlopen in iets wat niet bij mijn humeur past. Als ik mama 'speel', dan is het niet echt en moet ik me er dus niks van aantrekken. Ik zou dan toch direct een ander spel kunnen spelen als ik het niet leuk meer vind.

't Is een gek initiatief. Maar als 't werkt?

Ik zou trouwens nooit of te nimmer een moeder willen zijn die haar kind verplicht om haar of zijn kleren de dag voordien te kiezen. Het is tegennatuurlijk!!
'k Zou dus een domme, tirannieke moeder moeten spelen.