Zottekes spotten

Alle zitplaatsen zijn bezet en de middengang staat vol. De kleren rondom mij zijn klam. Het haar vlakbij mijn gezicht ruikt naar regen.
Vanachter een dampig scherm jonge gasten klinkt ineens een luide geeuw die veel weg heeft van een oerkreet. Uit de glimlach van de jongens voor me kan ik niet opmaken of een van hen dat geluid maakte of niet. Ik tuur tussen hun smalle lijven naar de eenpersoonszeteltjes aan de rechterkant. De enige die ik kan zien, is een wat dikke man van middelbare leeftijd die zijn armen beschermend om de tas op zijn schoot gelegd heeft en dromerig met licht getuite lippen naar de grond zit te staren.
Ineens is het er weer. Iets wat lijkt op een opzettelijk heel luide geeuw. De wat dikke man draaide zijn hoofd als de leeuw van de MGM filmstudio's.
Aan de volgende halte stappen veel mensen af. Ik kan vlakbij de man gaan zitten en houd hem vanuit mijn ooghoeken in de gaten. “Oeoeoeoe!!!!” roept hij en kijkt een volle seconde verschrikt voor zich uit. Niemand anders heeft de aanleiding opgemerkt of men weet zich bijzonder goed te beheersen.
Ik vermijd elk oogcontact uit schrik dat hij met zijn tas op me zal gaan meppen.
Voor we allebei afstappen, draait hij zijn hoofd nog eens rond en stoot zijn geeuw uit.
De tram rijdt weg en ik kijk waar hij gebleven is. 'k Merk hem meteen op tussen de andere voetgangers. Een andere man van zijn leeftijd staat klaar om de straat over te steken. Als hij aanzet merk ik de gelijkenis van deze man zijn tred met die van de geeuwer. Terwijl ik hen observeer sta ik er bij stil hoe ontzettend gemakkelijk je een mens zijn geestesgezondheid kunt afleiden van zijn gang. Het lijkt wel of hun zwaartepunt ergens tussen hun dijen in de weg hangt.