Als iemand sukkelt, wat achterop geraakt is, er een beetje door zit of zelfs niet meer mee blijkt te kunnen, reageert een vrouw doorgaans anders dan een man. Een vrouw biedt spontaan hulp aan. Een man maakt grapjes over de ongelukkige.
Waarom is dat zo? Hoe is dat zo gegroeid? Of zou 'k beter vragen waarom dat er nog altijd niet uit is?
Even een stapje terug in de tijd?
De vrouw verzamelt voeding door het plukken van vruchten, kruiden, ... Zij denkt instinctief:”Vele handen maken licht werk en plukken meer.” Ze wilt de groep daarom zo groot mogelijk houden. Sukkeltjes die wat extra aandacht nodig hebben, kunnen de extra moeite nadien dik terug verdienen.
De man daarentegen denkt er vooral aan dat hij zijn voeding met meer mondjes moet delen. Hij jaagt op wilde beesten. Of hij het beest nu alleen of met vijf man vangt, het blijft maar even groot. Dus wil hij het liefst ongelooflijk snel en sterk zijn en het helemaal alleen te pakken krijgen, om het enkel te delen met zijn partner en nageslacht. Sukkeltjes die niks kunnen vangen of plukken zijn een voordeel, op voorwaarde dat je ze niet helpt.
Bijkomend denk ik ook, dat mannen op jacht zwakker waren wanneer er een gewonde of zwakke man bij was. Er werd in dat geval misschien sneller iemand opgeofferd.
BeantwoordenVerwijderenEen heel erg klein beetje te zwart wit denk je nu toch wel hoor dP(eetje). Als we het eens vertalen naar deze tijd en (in mijn geval dan) de Nederlandse maatschappij vind ik nergens in het bedrijfsleven een verschil tussen een mannelijke en vrouwelijke jager. Integendeel zelfs! De meest harde en nietsontziende jager die wij hier kennen is Nina Brink die met haar internetbdrijfje ten koste van duizenden beleggers en haar werknemers voor zichzelf heeft gekozen.
BeantwoordenVerwijderenConcluderend kunnen we dus stellen dat je met de verkeerde mannen omgaat....;-)