Eerlijk?

.
Vraag me niet om eerlijk te zijn, want ik weet hoe langer hoe minder wat er mee bedoeld wordt.

Vraag me naar mijn mening en ik geef je zo oprecht mogelijk A.
Waarna jij argumenteert over B.
Daarop leg ik A omwille van B naast C - de mening van een derde.
Wat leidt tot D.
Want zo ben ik: voor rede vatbaar, niet star, niet vastgeroest, ...
Als dan plots het licht aangaat, wordt het misschien E.
Begint het te regenen, komt het mogelijk tot F.
Herinner ik me plots een lang opgeborgen fragment, kan dat tot H leiden.
En het nummer dat op de achtergrond speelt, zou er I van kunnen maken.
Denk ik er later over na, dan kom ik vrij zeker tot J.
Want zo ben ik ook: beïnvloedbaar door alles en nog wat.
Nadat jij er dan nieuwe argumenten overheen spreidt, wordt het weer vervormd tot K.

Alles is constant onderhevig aan alle factoren die volgen.
Ik heb over nagenoeg alles en nog wat een mening. Maar ze blijft geen moment gelijk.
Laat ze evolueren, want anders pak je ze van me af en bestaat ze voor mij niet meer.

Noem jij het labiel, dan zeg ik dat 't flexibel is.

Ik ben zelfs zo flexibel, dat ik zowel goed als slecht kan zijn. Alleen weet ik niet wanneer, want dat is dan weer afhankelijk van een mening die veranderlijk blijft.

Helemaal terecht vraag ik me dus van tijd tot tijd af:
"Ben ik in wezen goed en maak ik mezelf wijs dat ik slecht ben?
Of ben ik in wezen slecht en houd ik mezelf voor dat ik goed ben en alleen maar denk dat ik slecht ben?"

Nu denk ik daarover A.
Maar als jij B argumenteert en we C ernaast leggen ...
.