Zo'n zestien jaar geleden vertelde een nuchtere schorpioen, waarop elk gezond vrouwmens haar ogen bleven kleven, over 'De kracht van positief denken'. Hij wilde me ervan overtuigen dat het ondanks de begrijpelijke scepsis die een mens daarbij voelt, écht werkt.
Volgens de standaard van heel wat mensen sta ik, zoveel jaar later, vast nog nergens. Maar ik weet dat er toch wat van is! En da's misschien niet eens zo gek, want ten slotte ligt wat daar wordt beloofd, bijzonder dicht bij het resultaat van een gedreven zoektocht. Wat vreemder is: het werkt voor mij ook als ik iets een tijd lang in m'n achterhoofd laat zitten. 'k Laat me vast onbewust sturen door waar ik naar uitkijk.
Op professioneel vlak, heb ik de meest uiteenlopende dingen gedaan. Maar wel stuk voor stuk activiteiten die me al van ruim ervoor hadden aangesproken. Ok, op één plek bleef ik langer dan ik er eigenlijk had willen zijn. Maar dat valt dan weer wat buiten categorie. 't Had met het verlammende effect van zekerheid te maken.
'k Heb zoals ik al eerder vertelde, op veel verschillende plekken in veel verschillende soorten huizen gewoond. Ook weer vaak panden die een “hééé” bij me konden uitlokken. Ik had 't ooit in mijn hoofd gehaald om in een Oud Herenhuis te willen wonen en ook dat is gelukt.
Als ik nu verhuis, wil ik graag naar een ruimte die minimaal is ingericht. Nog liever casco als mét ingemaakte keuken, afgewerkte badkamer en/of een soort vloer- en wandbekleding die 'k niet kan appreciëren. Graag iets niet té klein, vochtvrij, met veel licht, aansluiting op 't aardgasnet, warmwaterboiler en leidingen tot bij minstens één plek waar ik een kachel kan plaatsen.
Alleen als er zo weinig is, kan ik er precies mee doen wat ik zelf wil: koppig mijn zin doordrijven.
'k Wil zo min mogelijk nieuw kopen en zo veel mogelijk alternatieven zoeken en/of bedenken voor al die dingen waarbij heel wat mensen geen keuze zien. Een omgeving waar de regel 'Keep It Simpel and Stupid' zegeviert. Waarom massa's geld uitgeven aan dure ontwerpen, waarvan de complexe vorm of uitwerking geen meerwaarde biedt? Een voorbeeld? Waar ik nu woon is de inkomhall vrij smal. Waarom een 'mooie' kapstok kopen die ofwel te veel plek inneemt, ofwel niet genoeg jassen kan dragen? Ik zette een gordijnroede vast tegen de muur en gebruik ze met kleerhangers. 'k Deed hetzelfde om handtassen op te hangen aan slagershaakjes. “Op wat trekt dat nu?” zullen heel wat anderen denken. Maar ik vind het praktisch, puur en daarom mooi. Dat ik het heel goedkoop kon houden zonder aan gebruiksgemak te moeten inboeten, was een tweede voorwaarde waaraan het voldeed. Opzet geslaagd dus!
Iets wat ik nog aan het uitwerken ben? Schuifdeuren aan kasten uit doek. Zo wegen ze bijna niets en zijn niet duur. Ik kan ze vol kliederen in één kleur, er wat op schilderen of dat laten doen door iemand die ik ken en naar wiens uitlating ik graag wil kijken. En ze blijven gemakkelijk inwisselbaar vanuit eigen stock. Want hoeveel ruimte neemt een doek in beslag? Zo hoeven ze me ook nooit te vervelen. Simpel toch?!
Waarom zitten er in elk huis ook o-ver-al hoekjes? Elk oppervlak dat moet worden schoongemaakt heeft van die grenzen waar je zonder hoge concentratie niet bij komt. Ik kan mezelf bereid vinden om te poetsen. Maar ondertussen wil ik wel aan iets leuk kunnen denken, zonder dat mijn verstrooidheid ervoor zorgt dat ik net zo goed niets had kunnen doen, omdat ik de 'hoekjes' weer eens vergat. Daarom wil ik op elke overgang van een horizontaal naar een verticaal vlak een afronding. Ok, ik verlies er een ietsie pietsie plaats mee. Maar het gemak waarmee je daar overheen kan gaan om het zuiver te houden ... Dat is me tot nu toe volkomen onbekend!
Ja, 't is helemaal zeker! Ik ga een ruimte vinden waarmee ik kan spelen.
Zou 't daarom zijn dat mijn persoonlijke Erik Vonk nog niet op mijn scène verschenen is? Ik geloof er heel erg hard in dat hij bestaat. Dus loopt hij ergens rond. Misschien zoals een andere schorpioen zei, zonder 't geringste vermoeden van wat hem te wachten staat!
Of misschien is het allemaal toeval en hebben die twee en hun gelijken iets wat de rest van ons niet heeft: een overtuigingskracht die zelfs puur vergif op vitamientjes doet lijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten