Zwijg man!

.

Misschien moeten mannen maar niet te veel praten.

Laat dat aan ons over!

Als wij wat zeggen bedoelen we daar minstens twee dingen tegelijkertijd mee. Twee dingen die we allebei even oprecht menen.
Als we zeggen:”Och, da's niet erg.” bedoelen we:”Ik voel me dankzij jou een totale mislukking.” én tegelijkertijd willen we niet dat jullie mannen zich daar schuldig over voelen. Als we zeggen dat we niet haatdragend zijn, bedoelen we dat we jullie niks slechts toewensen én tegelijkertijd zeggen we:”Wat ben ik toch een kalf.” en denken aan een exemplaar waarbij niets ons weerhoudt om het zelf op de slachtbank, zonder verdoving in stukken te hakken.
Als we gillen:”Eten is klaaaaaaar!” willen we zeggen dat het NU AL klaar is en hoor je nog het beste van al:”Zorg dat je snel aan tafel bent om me te tonen dat je mijn moeite van het kiezen in de winkel tot het in elkaar flansen van 't gerecht op prijs stelt.”
Als we opbiechten dat we ...-pijn hebben, versta dan zowel:”Belast me even niet met het jouwe.” en “Vraag me dan toch even hoe erg het is!” als “Houd de wereld van me weg alsjeblief.”.

Dat wij dat beter allemaal effectief zouden uitspreken?!
Stel dat we starten bij ...-pijn. Dan moeten we eigenlijk zeggen:
“Choh ik heb ...-pijn.” én “Mag ik even klagen over hoe erg het is?”
Bij de tweede zin hoort dan weer:”Ik geef je de keuze om me te laten klagen en je hoort er zelfs naar te vragen als ik er uit mezelf niet toe kom.”
Wat ter verduidelijking moet opgevolgd worden door:”Neen, ik verwacht niet dat jij ervoor zorgt dat de ...-pijn weg gaat. Tenzij je dat zou kunnen natuurlijk. Het is gewoon fijn om te weten dat iemand het erg vindt als mij iets stoort.”

Maar als we ...-pijn hebben, lopen we niet over van de zin om alles van naaldje tot draadje uit te leggen. Dan willen we enkel dat je ons aankijkt, ons eventjes bezorgd besnuffeld en zachtjes jankt omdat je ons mist en wilt dat we weer beter worden. Dan laat je het beste je tanden zien aan wie ook maar dichterbij durft te komen en terwijl je je kop iets lager houdt om je rechtopstaande nekharen te tonen en hen doordringend aan blijft kijken, produceer je een dreigend gegrom.

Neen, wij willen geen woorden. Woorden hebben we al.

Ongeveer negen jaar geleden had ik een droom waarin een roedel wolven me kwam halen om met hen mee te gaan en voor altijd te blijven.
Het was als sterven en geboren worden op hetzelfde moment. Ik voelde het verlies van alles wat ik tot dan had gekend, maar het deed geen pijn en maakte me niet bang. Het voelde wat somber en het leek me volkomen duidelijk dat het hard en lastig zou worden. Maar het was de meest zuivere soort samenhorigheid die ik ooit had ervaren.

.