"Tiny gaat op ballet" en ik wilde direct zoals de madame op de eerste pagina zijn! Ik kon minutenlang naar haar kijken en deed verder alle poses uit het boek zo goed mogelijk na.
't Nichtje van mijn stiefvader was een sjieke, mooie, Franstalige modepop van dertien, veertien, die ik amper verstond en zij deed aan ballet. Haar moeder nam ons mee naar een winkeltje in Brussel, waar ik mijn allereerste dansschoentjes kreeg. ‘k Was teleurgesteld, omdat het geen spitzen waren. De schoenen die Valérie op haar kamer liet rondslingeren, zagen er veel echter uit. Die van Tiny hadden gekruiste bandjes (niet altijd, maar het waren wel de mooiste) en die van Valérie lintjes. Aan de mijne moest enkel één elastiekje over de wreef worden vastgestikt. De zachtroze balletmaillots met voet en dikke naad achteraan, waar Valérie was uitgegroeid, kreeg ik mee en versleet ze tot op de draad. De verre van droomschoentjes droeg ik hele dagen lang tot ze van mijn voeten vielen.
Waarom ik niet op balletles mocht, heb ik nooit geweten. Er werd niet op ingegaan en daar bleef het bij. Toen ik op mijn tiende een vriendinnetje kreeg dat wél balletles had gevolgd en bij een dansgroep was, kon mijn bewondering voor het kind niet op.
Later vertelde ik massa’s mensen dat ik jaren ballet had gedaan en zelfs toegelaten was tot de Koninklijke Balletschool Antwerpen, maar er van thuis toch niet naartoe mocht. Dat ze me mijn droom hadden afgepakt. Dat laatste was niet helemaal gelogen.
Waarom ik dat verzinde? Omdat ik ervan overtuigd was dat het zo zou geweest zijn als het gemogen had? Als vervanging voor de realiteit, omdat ik die versie zelf beter kon verdragen? Omdat dit een versie was waar ik toch kans had gehad om te bewijzen dat ik het kon? Om de waarheid wat aan te dikken, omdat enkel het nooit mogen proeven hebben misschien niet erg genoeg zou klinken? Omdat ik de waarheid werkelijk niet geloofwaardig vond!
‘k Heb nog altijd roze balletschoenen, beenwarmers, een balletpakje, zelfs ecru slippers (een beetje) zoals de lerares van Tiny, waarop ik nog altijd beenwarmers draag en van in ’92 of ’93 een – voor mij veel te duur - paar designer ballerina’s van Dries Van Noten, omdat ze op pointes lijken. Nu vind je overal schoenen met afgeplatte neus en ja ik ben daar blij om. Maar toen was dat echt niet normaal.
En ik blijf proberen. Ik geef niet af! In een dans-theaterproduktie wilde ik op pointes lopen, omdat ik het argument dat het bij mijn rol paste niet kon laten passeren. Dat werd mij ten stelligste afgeraden, dus kwam er weer niets of niets of niets van ... Ik had een paar espadrilles met linten om de benen waarmee ik op mijn tenen kon lopen. Die schoenen met daarover een paar kleurig gestreepte kousen. ‘k Leek wel konijnenpootjes te hebben als ik niet op mijn tenen stond! Al een geluk dat ‘t goed uit kwam, omdat het er best gek en grotesk uit mocht zien. Want ik hield – vooral tegen mijzelf - koppig vol dat ik op die toppen moest en wou daar dus persé een mouw aan passen!
Ballet......wie droomde er als klein meisje niet van om ballerina te worden?
BeantwoordenVerwijderenIk mocht er ook niet mee beginnen omdat "er maar enkelen uitverkorene waren die het tot wereldberoemde prima ballerina brachten" en dus vonden ze het thuis niet de moeite om er aan te beginnen....Rebellie tegen het ouderlijke gezag was in mijn jeugd iets wat zelfs niet in je hoofd opkwam en ook niet geduld werd. Ik heb ze dan van mijn talenten willen overtuigen door op mijn toppen te leren lopen zonder het benodigde schoeisel, blootvoets dus,maar 't mocht niet baten. Ook piano of viool leren spelen, werd met hetzelfde argument naar het rijk der dromen beredeneerd....
Het is nu méér dan 40 jaar geleden, maar toch raak ik nog altijd gefacineerd als ik naar balletdansers en vaardigheid waarmee musici een instrument bespelen, kijk ....dan komt dat kleine meisje van toen terug boven en merk ik dat sommige dromen nooit verloren gaan, je blijft ze in je meedragen. Ook al zijn ze bedrog, ik vind het kunnen dromen op zich een heerlijk gevoel.